ΗEφη Αχτσιόγλου έδειχνε ευδιάθετη. Και χαμογελούσε. «Αύριο είναι μια άλλη ημέρα», σκεφτόταν. Από το σύνηθες βλοσυρό της ύφος, σαν Ρόζα Λούξεμπουργκ επί το ευειδέστερον, είχε υιοθετήσει την έκφραση της αισιοδοξίας. Τόσος κόσμος μαζεμένος εδώ για να μιλήσει για την αγαπημένη της Αριστερά. Τόσος κόσμος μαζεμένος χωρίς το «Πρόσωπο» που στοιχειώνει τα οράματά της για την κοινωνία, την Ελλάδα και τον κόσμο. Ηρθε η ευκαιρία για να αποδειχθεί πως όταν γίνεται σοβαρή συζήτηση για την Αριστερά, αυτός δεν μπορεί παρά να είναι περαστικός. Και πάνω που είχε αρχίσει την ομιλία της, στο βάθος της αίθουσας παρατηρείται αναταραχή. Ενας νέος με εφαρμοστό T-shirt διασχίζει τον κεντρικό διάδρομο της αίθουσας. Ακούγονται φωνές αποδοκιμασίας. Ο ίδιος δεν πτοείται. Πάει και κάθεται πρώτο τραπέζι πίστα. Περαστικός ήταν, είδε μαζεμένο κόσμο στο θέατρο, σκέφτηκε επιτυχημένη παράσταση θα είναι. Μπήκε να δει. Δεν του ζήτησαν ούτε τα 2 ευρώ που του χρειάστηκαν πριν από κάτι μήνες για να περάσει την Υψηλή Πύλη της πολιτικής. Τζάμπα διασκέδαση. Ο μετρ τον καλωσορίζει, ο ίδιος σκέφτεται να του δώσει κάτι, αλλά του λένε ότι δεν είθισται. Από τη φασαρία η κ. Αχτσιόγλου έχει διακόψει την ομιλία της αλλά δεν έχει χάσει το χαμόγελό της. Κι όταν εκείνος έχει καλοκαθίσει –μόνον που δεν της είπε «συνεχίστε»–, εκείνη συνεχίζει. Και εκείνη αποφαίνεται ότι στη συζήτηση δεν μετράνε τα πρόσωπα αλλά οι ιδέες. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξορκίσει την παρουσία του στοιχειωμένου Προσώπου; Είναι βέβαια ελαφρώς παράδοξο να λες ότι τα πρόσωπα δεν μετράνε σε μια εκδήλωση των «προοδευτικών δυνάμεων» με τίτλο «Απέναντι στον Μητσοτάκη ποιος».
Λένε ότι ο κ. Κασσελάκης παίζει στα δάχτυλα την επικοινωνία. Το βέβαιο είναι ότι παίζει στα δάχτυλα την Αριστερά. Πέρα από τις ξαναζεσταμένες κοινοτοπίες περί σύγκλισης των «προοδευτικών δυνάμεων» που δεν αφορούν ούτε τους ίδιους, το μόνο συμπέρασμα από την προχθεσινή συνάντηση είναι ότι τα πρόσωπα έχουν σημασία. Σιγά το νέο, θα μου πείτε. Από αρχαιοτάτων χρόνων. Αντιλαμβάνομαι τον πόνο της Εφης Αχτσιόγλου και των βαρυσήμαντων συντρόφων της. Ενας περαστικός τούς πήρε το μαγαζί από τα χέρια, μαζί με τις κουβαρίστρες και τα λοιπά ψιλικά. Αναρωτιέμαι αν ο κ. Κασσελάκης, το «Πρόσωπο», περίμενε να κάνει τη θριαμβευτική του είσοδο όταν μιλούσε η κ. Αχτσιόγλου για να τη διακόψει. Φαντάζομαι τον Τσακαλώτο να μουρμουρίζει. Πόσες απόπειρες για τη σύγκλιση των «προοδευτικών δυνάμεων» έχουν γίνει από τότε που ξέσπασε η κρίση; Ολες έμοιαζαν με εκείνες τις παραστάσεις όπου οι ηθοποιοί είναι περισσότεροι από τους θεατές. Φταίνε οι ιδέες ή τα πρόσωπα;