Η φαρσοκωμωδία στον ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν πλέον, καθώς το έργο φάνηκε από την αρχή πώς θα εξελιχθεί. Ο νέος αρχηγός του δεν άφησε ποτέ τον ναρκισσισμό του να του χαλάσει την καταστροφική διάθεση, συνεχίζει ακάθεκτος και τώρα ξαναβρίσκει μπροστά του το ίνδαλμά του Αλέξη Τσίπρα. Το πώς θα κατέληγε αυτό το κόμμα φάνηκε ήδη από το 2019, αφού μετά την τριπλή εκλογική ήττα συνέχισε σε ένα μοτίβο πολιτικής ανοησίας και ασυνάρτητου ακτιβισμού με περίσσευμα πολιτικού νεοπλουτισμού. Είχε την ευκαιρία του ο ΣΥΡΙΖΑ να μετεξελιχθεί σε ένα κανονικό κόμμα, αλλά δεν μπόρεσε διότι δεν το ήθελε και δεν το αντιλαμβανόταν έτσι η τότε ηγεσία του. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν πήρε χαμπάρι πως έρχεται η διάλυση, καθώς φούσκωνε σαν παγώνι από τις κολακείες. Είχε πιστέψει, φαίνεται, ότι είναι πολιτικός ευρωπαϊκών διαστάσεων όπως τον αποκαλούσαν διάφορα εξαπτέρυγα και, κυρίως, ορισμένοι γενίτσαροι που είχαν μετακομίσει από το τραυματισμένο ΠΑΣΟΚ και οι «ψεκασμένοι» που πήγαν με μεταγραφή στον ΣΥΡΙΖΑ από το κόμμα του Καμμένου. Για πολλά χρόνια, υποτιμούσε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και πέρασε τον καιρό του χαλαρός με τις νέες παρέες του, που νόμιζε ότι ήταν φίλοι του επειδή τον κάλεσαν μερικές φορές στα σπίτια τους. Η αδιαφορία ή, μάλλον, η ανικανότητά του να αλλάξει τον ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε στη γνωστή καταστροφή των εκλογών του 2023 και στην αναγκαστική αποστρατεία με την οποία δεν μπορεί να συμφιλιωθεί. Οταν έφυγε, πίστεψε ότι η απομάκρυνση θα είναι προσωρινή και ότι σύντομα θα τον καλέσουν για να τους σώσει από τον νέο αρχηγό, ο οποίος αποδείχθηκε όμως εκτός από αστείος και αρκετά σκληρός για να τους κάνει τα χατίρια. Απαξ και πήρε τη σφραγίδα δύσκολα θα την αποχωριστεί παρά την προβοκάτσια Τσίπρα, που του ζήτησε να ξαναψηφίσουν για πρόεδρο μετά μόλις λίγους μήνες, και εκείνος από υπερβολική αυτοπεποίθηση αποδέχθηκε την πρόκληση και θα πάει έως τις επόμενες εθνικές εκλογές. Είναι φανερό, όμως, ότι η διάλυση σε δόσεις συνεχίζεται και θα δούμε πολλές ακόμη πράξεις του έργου.
Αν ο κ. Ανδρουλάκης δεν αντιληφθεί σύντομα τι ακριβώς εκπροσωπεί το κόμμα του και πώς θα ξαναγίνει κόμμα εξουσίας, θα χάσει το τρένο.
Ενώ λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αυτή την πορεία, το ΠΑΣΟΚ απλώς φαίνεται να περνάει στη δεύτερη θέση, ωστόσο μένει στάσιμο και παρότι υπάρχει τεράστιο κενό δεν το καλύπτει. Η αλλοπρόσαλλη τακτική της ηγεσίας του προκαλεί δυσαρέσκεια ακόμη και σε ένα μεγάλο μέρος των πολιτών που το ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές. Είναι πραγματικά αδιανόητο να υπάρχει τέτοια ευκαιρία στον πολιτικό ορίζοντα και ο Νίκος Ανδρουλάκης να απομακρύνεται διαρκώς από το Κέντρο με διάφορες προφάσεις, αφήνοντας όλο τον χώρο στον Μητσοτάκη. Τελευταίο παράδειγμα η στάση του για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, που ξεκίνησε λέγοντας ότι δεν θα επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος (και τον πιστέψαμε) και μόλις προχθές δήλωσε ότι θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο Πιερρακάκη με διάφορες αστείες δικαιολογίες. Το ΠΑΣΟΚ τολμούσε ακόμη και να συγκρουστεί για να στηρίξει πολιτικές που πήγαιναν τη χώρα μπροστά, ενώ τώρα κρύβεται και αντιγράφει ακόμη και τον ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο τον χωρίζει άβυσσος. Αν ο κ. Ανδρουλάκης δεν αντιληφθεί σύντομα τι ακριβώς εκπροσωπεί το κόμμα του και πώς θα ξαναγίνει κόμμα εξουσίας, θα χάσει το τρένο.