Οι πολίτες είναι η πρώτη –και η τελευταία– γραμμή άμυνας της δημοκρατίας. Οι θεσμοί καθιερώνονται για να προλαμβάνουν προβλήματα και αδιέξοδα, να ρυθμίζουν το πολίτευμα, προστατεύοντας τους αδύναμους και ελέγχοντας τους ισχυρούς. Στο τέλος, όμως, οι ψηφοφόροι καθορίζουν τη γενική κατεύθυνση της χώρας, με κριτήριο τα συμφέροντά τους – ή, μάλλον, αυτό που κρίνουν εκείνη τη στιγμή ότι τους συμφέρει. Εδώ προκύπτουν τα καίρια ερωτήματα της δημοκρατίας: είναι επαρκώς ενημερωμένοι οι πολίτες για το τι τους συμφέρει; Μήπως εστιάζουν στο άμεσο όφελος εις βάρος του μέλλοντός τους; Τους αρέσει ο υποψήφιος που στηρίζουν ή απλώς απεχθάνονται τον άλλον περισσότερο; Μήπως βιάζονται να θυμώσουν με υποψήφιο που βρίσκεται πιο κοντά στις θέσεις τους επειδή δεν είναι ο τέλειος που αναζητούν, ευνοώντας έτσι τον αντίπαλό του και ζημιώνοντας τα συμφέροντά τους; Τι ρόλο διαδραματίζουν τα μέσα ενημέρωσης και τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα στη δια-μόρφωση της αντίληψης του τι συμφέρει τον πολίτη και τι όχι; Σπανίως έχουν φανεί τόσο καθαρά τα καίρια ερωτήματα της δημοκρατίας όσο βλέπουμε στις ΗΠΑ σήμερα.
Ο Τζο Μπάιντεν και ο Ντόναλντ Τραμπ θα είναι πάλι αντίπαλοι στη μάχη για την προεδρία της χώρας τον Νοέμβριο. Πολλά θα συμβούν έως τότε. Ο Τραμπ αντιμετωπίζει 91 κατηγορίες σε τέσσερις σοβαρές δικαστικές υποθέσεις. Ο,τι όμως και αν αποκαλυφθεί, οι οπαδοί, οι χρηματοδότες και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα θα συνεχίσουν να τον στηρίζουν. Ο Μπάιντεν, ο οποίος χθες βράδυ θα εξέθετε τα επιτεύγματά του στην ομιλία για την Κατάσταση του Εθνους, βρίσκεται απέναντι σε προβλήματα που δεν έχουν άμεση σχέση με το πώς χειρίζεται την εξουσία. Από την ηλικία του έως την αδυναμία του να ελέγξει τον Νετανιάχου στη Γάζα, κάθε κίνηση, κάθε ολίσθημα του Μπάιντεν θα αναλύεται και θα κρίνεται από φίλους και αντιπάλους. Η κυρίαρχη εικόνα θα είναι αυτή μιας μονομαχίας, όπου προβάλλονται οι αδυναμίες των πρωταγωνιστών. Με τη διαφορά ότι για τον Τραμπ οι αδυναμίες δεν είναι πρόβλημα. Λίγους θα απασχολούν η ποιοτική διαφορά, ο τρόπος που κυβέρνησε, τι πέτυχε και τι θα κάνει ο καθένας. Εκεί που το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και οι θεσμοί αδυνατούν να αποτρέψουν τον κίνδυνο, η ευθύνη πέφτει στους πολίτες.