Την ώρα που η επικαιρότητα ασχολιόταν -δικαιολογημένα- με την ψήφιση του νομοσχεδίου για τα μη-κρατικά Πανεπιστήμια (και πολύ λιγότερο με την παρολίγο εκτέλεση του Έλληνα πρωθυπουργού από ρωσική ρουκέτα στην πόλη από όπου άναψε η σπίθα της ελληνικής επανάστασης), συνέβαιναν και μια σειρά από άλλα πράγματα, που μας δείχνουν ότι όσο κι αν οι εποχές και τα πράγματα αλλάζουν, κάποια πολύ βασικά και θεμελιώδη μένουν ίδια.
Πριν από λίγες ημέρες μάθαμε ότι το ελληνικό κράτος κατόρθωσε να αγοράσει, επιτέλους, το 2024, μερικές δεκάδες ηλεκτρικά λεωφορεία. Δεν έκανε σωστά όμως τη διαδικασία για την αγορά των φορτιστών τους, οπότε το ελεγκτικό συνέδριο, που βρήκε «ουσιώδεις νομικές πλημμέλειες στην ελεγχθείσα διαγωνιστική διαδικασία» τη μπλόκαρε. Σύμφωνα με αυτό, την τελευταία εβδομάδα του Φεβρουαρίου τέσσερις διαφορετικοί αρμόδιοι φορείς είχαν σκάψει τους δρόμους της Αθήνας σε 1842 σημεία για συντηρήσεις, για να περάσουν καλώδια ή για εργασίες, χωρίς να συντονίζονται μεταξύ τους. Κάποιοι είχαν σκάψει σε δρόμους όπου άλλοι είχαν σκάψει λίγες εβδομάδες πριν.
Μάθαμε επίσης ότι το ναυάγιο του Sea Diamond εξακολουθεί να μολύνει την καλντέρα της Σαντορίνης από το 2007 χωρίς κανένας να μπορεί να εφαρμόσει τις αποφάσεις για την ανέλκυση. Ότι το υπουργείο εξωτερικών έδωσε πίσω το έργο τέχνης της Γεωργίας Λαλέ, εκείνη τη σημαία που είχε κατέβει από το προξενείο στη Νέα Υόρκη, διπλωμένο μέσα σε μια πλαστική σακούλα σκουπιδιών. Και ότι το υπουργείου πολιτισμού παρουσίασε ένα νομοσχέδιο με το οποίο βάζει ποσόστωση στη μουσική που ακούγεται σε ταινίες και δημόσιους χώρους, μια προσέγγιση που δοκιμάστηκε πριν από τριάντα χρόνια (σε προ-ίντερνετ εποχές) σε άλλες χώρες και που, με όποια μορφή κι αν εφαρμοστεί στην δική μας εποχή, αναπόφευκτα θα μοιάζει σαν ένα πράγμα: άλλος ένας φόρος υπέρ τρίτων.
Διαβάσαμε ακόμα ότι στην παρουσίαση των προτάσεων των Ολλανδών εμπειρογνομώνων για τη θωράκιση της περιφέρειας Θεσσαλίας από τις πλημμύρες, η κυβέρνηση δεν κάλεσε το νέο περιφερειάρχη Θεσσαλίας (ο οποίος, αντίθετα με τον προκάτοχό του, δεν είναι “του κόμματος”).
Και, βέβαια, μάθαμε ότι υποψήφια ευρωβουλευτής του κυβερνώντος κόμματος έστειλε spam διαφημιστικό email σε πολίτες κατοίκους του εξωτερικού, που είχαν μόνο κοινό χαρακτηριστικό ότι όλες και όλοι ψηφίσει στις τελευταίες εθνικές εκλογές από τους τόπους κατοικίας τους.
Όλα αυτά τα πράγματα συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα μόνο και, βέβαια, έρχονται να προστεθούν στα άλλα, τα διαχρονικά (ένα χρόνο μετά τα Τέμπη σοβαρές απαντήσεις λείπουν, ευθύνες δεν έχουν αποδοθεί. Έξι χρόνια μετά το Μάτι δεν έχει ακόμα τελειώσει το δικαστήριο). Και το ερώτημα που τίθεται είναι: σας φαίνεται ότι πάμε προς τη σωστή κατεύθυνση; Είναι αυτά δείγματα μιας χώρας που έχει λάβει τα μαθήματα της κρίσης και προχωράει προς την ριζική αναμόρφωση του παραγωγικού της μοντέλου και τη θωράκιση των δημοκρατικών της θεσμών, για να είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει και τις επόμενες, αναπόφευκτες κρίσεις; Δεν ξέρω, ρωτάω.
Το 2032 η περίοδος χάριτος που έχει η Ελλάδα για την εξυπηρέτηση μεγάλου μέρους του τεράστιου, ιλιγγιώδους χρέους της λήγει. Από τότε και μετά θα πρέπει να πληρώνει δισεκατομμύρια παραπάνω από όσα αποπληρώνει τώρα, μέσα στην περίοδο χάριτος, άρα μέχρι τότε θα πρέπει να μεγαλώσει την οικονομία ώστε να παράγει τόσα επιπλέον έσοδα κάθε χρόνο. Αυτό σημαίνει ανάπτυξη, αλλά ανάπτυξη βιώσιμη, σε κλάδους παραγωγικούς και εξαγώγιμους. Όχι ανάπτυξη ρηχή, της οικοδόμησης κάθε στρέμματος, της golden visa και των καζίνο στον αστικό ιστό. Όλες και όλοι ξέρουν ότι αυτό είναι το διακύβευμα, έχουν γραφτεί βιβλία και εκθέσεις, έχουν γίνει συνέδρια, το θέμα έχει συζητηθεί εξαντλητικά. Έχει περάσει μισή δεκαετία από τότε που «βγήκαμε από τα μνημόνια» -εσείς πιστεύετε ότι ο χρόνος αυτός έχει αξιοποιηθεί κατάλληλα; Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, πιστεύετε ότι πάμε προς τη σωστή κατεύθυνση; Μεσολάβησε, βεβαίως, μια πανδημία, και η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία τίναξε κι αυτή προϋπολογισμούς και σχέδια στον αέρα, αλλά αυτές οι καταστροφές ήταν ταυτόχρονα αφορμή για έναν ανεπανάληπτο κρατικό παρεμβατισμό στην οικονομία, δικαιολογημένο και αναπόφευκτο, που κάποιος θα έλεγε ότι ήταν μια μεγάλη ευκαιρία. Ευκαιρία να πάρει το κράτος τα ηνία μιας οικονομίας γεμάτης ζόμπι, να εξαφανίσει στρεβλώσεις, να κάνει τομές, να δαπανήσει τα δισεκατομμύρια που δαπάνησε δίνοντας τον τόνο και τα κίνητρα στην αγορά, επενδύοντας τους παραγωγικούς τομείς του αύριο και όχι στηρίζοντας με επιδόματα την καθεστηκυία τάξη του χτες. Ευκαιρία και να στηρίξει τους θεσμούς, να περάσει το μήνυμα στην κοινωνία ότι τα πράγματα, πλέον, μπορούν να γίνονται αλλιώς. Μια μεγάλη ευκαιρία να σπάσει αυγά. Έγινε τίποτε από αυτά; Έγιναν κάποια, λίγα. Αρκούν όμως; Άλλαξε η προσέγγιση για το ποια οικονομία θέλουμε, για το πώς πρέπει να λειτουργούν τα πράγματα εδώ πέρα για να μην καταρρεύσει η μεσήλικη δημοκρατία μας ή/και χρεοκοπήσουμε ξανά σε λίγα χρόνια;
Η καθημερινή ειδησεογραφία ξανά και ξανά, μας υπενθυμίζει πως όχι. Την ακούμε;