Είχε τη σημασία του το γεγονός ότι το μεγάλο συνέδριο της «Κ» για τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης φιλοξενήθηκε στην Εθνική Πινακοθήκη. Στην απαρχή αυτού του σημαντικού ιστορικού κύκλου για τη χώρα, η σημερινή έδρα της Πινακοθήκης δεν είχε ολοκληρωθεί· τα επίσημα εγκαίνια έγιναν πανηγυρικά στις 17 Μαΐου 1976 από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο και τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Επίσης, η διοργάνωση του συνεδρίου συνέπεσε με την ανακοίνωση της παράτασης της έκθεσης «Αστυγραφία – Η ζωή της πόλης τις δεκαετίες 1950-1970» μέχρι τις 12 Μαΐου. Η θαυμάσια αυτή έκθεση για το αστικό βίωμα στεγάζεται στη νέα, μεγάλη, υπόγεια αίθουσα περιοδικών εκθέσεων της Πινακοθήκης, προϊόν της πρόσφατης επέκτασης των εγκαταστάσεων του ιδρύματος.
Στα «μικρά» είναι που υποφέρει η Αθήνα. Αυτή είναι η δύσκολη κληρονομιά της Μεταπολίτευσης που θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας.
Κάπως έτσι, το ιστορικό αποτύπωμα της Μεταπολίτευσης στην αθηναϊκή εξέλιξη καταγράφηκε και στο συνέδριο, ακόμα κι αν αυτό ήταν επικεντρωμένο στα πολιτικά και οικονομικά πεπραγμένα της περιόδου. Ωστόσο, αν παραμέναμε σε αυτό το περιορισμένο κομμάτι αθηναϊκής γης, πέριξ του Χίλτον και της Πινακοθήκης, θα είχαμε πολλά να πούμε για τα άλματα που έκανε η πόλη από το 1974 μέχρι το 2024. Απέναντι από την Πινακοθήκη υπάρχει και λειτουργεί εδώ και δυόμισι, σχεδόν, δεκαετίες ο σταθμός μετρό του Ευαγγελισμού. Νέα εργοτάξια, αυτή τη φορά για την κατασκευή της γραμμής 4, αναπτύσσονται στα παρκάκια και στα άλση της γειτονιάς, ξεσηκώνοντας ήπιες διαμαρτυρίες. Το Χίλτον, που το καλοκαίρι του 1974 μετρούσε μόλις 11 χρόνια ζωής, έχει κλείσει για δεύτερη φορά στην ιστορία του (η πρώτη ήταν ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων) προκειμένου να υποδεχθεί νέες χρήσεις, οικιστικές και εμπορικές, ως προπομπός ενός νέου, πιο σύνθετου μητροπολιτικού μοντέλου που συνδέει τον τουρισμό με την κατοικία και την αναψυχή. Λίγο βορειότερα, το Μέγαρο Μουσικής είναι σαν να βρισκόταν εκεί από πάντα. Αλλά δεν βρισκόταν. Εγκαινιάστηκε τον Μάρτιο του 1991 πάλι από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Λίγο νοτιότερα, το ολοκληρωμένο, πλέον, Ωδείο Αθηνών, αφηγείται τη δική του ιστορία, μια ζωντανή και πολύ ελληνική ιστορία «καταστροφών και θριάμβων».
Ομως οι παιδικές ασθένειες δεν λένε να μας εγκαταλείψουν: Οι θωρακισμένες Μερσεντές, τα θηριώδη SUV και κάθε είδους τροχοφόρο συχνά δημιουργούν σε κεντρικές περιοχές της πρωτεύουσας το αδιαχώρητο καβαλώντας πεζοδρόμια ή παρκάροντας πάνω στον δρόμο. Και αρκεί αυτή η άβολη εικόνα για να σκεφτούμε πάνω στα μεγάλα στοιχήματα της Αθήνας των επόμενων πενήντα ετών: την απεξάρτηση από το Ι.Χ. όχι ως σχήμα λόγου αλλά ως όρο επιβίωσης, την επένδυση σε χώρους πρασίνου και κοινωνικής συναναστροφής όχι μέσα από μεγαλεπήβολα πρότζεκτ αλλά με στοχευμένες παρεμβάσεις στην πιο μικρή κλίμακα, σε επίπεδο δρόμου και γειτονιάς. Τα «μεγάλα», με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα προχωρήσουν. Στα «μικρά» είναι που υποφέρει η Αθήνα. Αυτή είναι η δύσκολη κληρονομιά της Μεταπολίτευσης που θα πρέπει να αφήσουμε πίσω μας για χάρη αυτών που έρχονται: των Αθηναίων του 2074.