«Λοιπόν, ρωσικός βαλλιστικός πύραυλος παραλίγο να σκοτώσει τον Ελληνα πρωθυπουργό καθώς επισκεπτόταν την Οδησσό με τον Ζελένσκι σήμερα. Τον Ελληνα πρωθυπουργό. Τον αρχηγό της χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. με τη μεγαλύτερη συμπάθεια για τη Ρωσία», σχολίασε την Τετάρτη στο Χ ο Γιαροσλάβ Τροφίμοβ, ανταποκριτής της Wall Street Journal. «Από το Μέγαρο Μαξίμου εκφράζουν την έκπληξή τους πως ούτε ένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν εξέδωσε ανακοίνωση για το πολύ σοβαρό περιστατικό που συνέβη στην Οδησσό», σημείωναν προχθές στην «Καθημερινή» ο Βασίλης Νέδος και ο Σταύρος Παπαντωνίου, σε ρεπορτάζ για ενδείξεις ότι οι Ρώσοι γνώριζαν πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Ουκρανός πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι βρίσκονταν στην περιοχή την ώρα της επίθεσης. Είναι να αναρωτιέται κανείς με τις απορίες για τη συμπεριφορά της Ρωσίας και του πολιτικού μας κόσμου. Εδώ και καιρό, γνωρίζουμε ότι η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν δεν έχει καμία αναστολή στην επιθετικότητά της. Επίσης, η αυταρέσκεια και η ομφαλοσκόπηση του πολιτικού μας συστήματος δεν διαταράσσονται από πράξεις πολέμου εναντίον του αντιπάλου, κι ας εκπροσωπεί τη χώρα σε πόλη με ιδιαίτερα συμβολική σημασία για όλους τους Ελληνες. Ενώ η συμπάθεια για τη Ρωσία έχει μειωθεί μετά την εισβολή στην Ουκρανία, η επίθεση στην Οδησσό θα έκανε πολλούς να ρωτήσουν: «Τι γύρευε εκεί ο Μητσοτάκης;».
Στη χώρα μας, η εξωτερική πολιτική και η εσωτερική αντιπαράθεση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Μάθαμε να «ερμηνεύουμε» τη διπλωματία ως επιμονή στα «εθνικά θέματα» και μόνο, βλέποντας όλα ως άσπρο-μαύρο, με ακλόνητο κριτήριο τον δικό μας πατριωτισμό και τον ενδοτισμό των αντιπάλων. Μια πολυδιάστατη διπλωματία, που στοχεύει στην ενίσχυση της χώρας στον ευρύτερο χώρο, ή δεν γίνεται ορατή ή θεωρείται εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων. Γιατί στηρίζουμε την Ουκρανία; Γιατί συμμετέχουμε στην ασπίδα προστασίας της ναυσιπλοΐας στην Ερυθρά Θάλασσα; Μήπως είμαστε πολύ «εύκολοι» σύμμαχοι και θα έπρεπε να παζαρεύουμε κάθε κίνηση, όπως η Τουρκία; Γιατί θέλουμε τη στήριξη άλλων κομμάτων για να λύσουμε διαφορές με γείτονες; Μήπως επειδή αυτό σημαίνει «υποχώρηση» και «μυρίζει διάθεση συνθηκολόγησης», όπως ισχυρίζεται ο Αντώνης Σαμαράς; Ετσι, οι κυβερνήσεις ή πασχίζουν μόνες να λύσουν προβλήματα ή αποφεύγουν να διασαλεύσουν την απατηλή μακαριότητα της ομοφωνίας.
Στη χώρα μας, η εξωτερική πολιτική και η εσωτερική αντιπαράθεση είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Μάθαμε να «ερμηνεύουμε» τη διπλωματία ως επιμονή στα «εθνικά θέματα» και μόνο.
Η έντονη διπλωματική κινητικότητα αυτής της κυβέρνησης μπορεί να ξεκίνησε ως απάντηση στην επιθετικότητα της Αγκυρας (με το παράλογο τουρκολιβυκό μνημόνιο), όμως, γρήγορα φάνηκε ότι ήταν απολύτως αναγκαίο να ενισχύσει παλιές συμμαχίες και να συνάψει νέες, ώστε να αντιμετωπίσει την Τουρκία, να θωρακιστεί και να έχει φωνή στο διεθνές γίγνεσθαι. Η ξεκάθαρη θέση υπέρ της Ουκρανίας, υπέρ της ασφαλούς ναυσιπλοΐας, υπέρ της ενταξιακής πορείας χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε., οι επαφές με χώρες της Ασίας και της Αφρικής, αντισταθμίζουν σε ένα βαθμό την επιρροή της Τουρκίας και ενίσχυσαν τη φωνή της Ελλάδας στην Ουάσιγκτον, στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι και στο Βερολίνο. Αυτό οδήγησε και στα σημερινά βήματα βελτίωσης των σχέσεων με την Τουρκία.
Ο,τι κι αν «γυρεύει» ο Μητσοτάκης στο εξωτερικό, πάντως, δεν μπορεί να ξεφύγει από εσωτερικές έγνοιες. Εάν προχωρήσει με την ένταξη ανθρώπων από τα δεξιά της Ν.Δ. στους υποψηφίους για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ως «αντιστάθμισμα» για τη δυσαρέσκεια που προκάλεσε στον χώρο η ψήφιση της ισότητας στον γάμο, θα θέσει σε κίνδυνο την ελευθερία κινήσεων στη διπλωματία που έχει ανάγκη η χώρα και στην τεχνική της «τριγωνοποίησης», με την οποία κερδίζει έδαφος από δεξιά και αριστερά.