Ακουσα στον ΣΚΑΪ πως αυτό που συνέβη στην πλατεία Αριστοτέλους δεν είναι τυχαίο. Είναι έθιμο κάθε Σαββατόβραδο να συναντιούνται εκεί «νεαρά άτομα», ανήλικα μαζί με ενήλικα. Και, όπως είναι λογικό, να δημιουργείται συμπεριφορά αγέλης. Κοινώς, επιθετική συμπεριφορά απέναντι σε οποιονδήποτε δεν ανήκει στην αγέλη. Αυτήν τη φορά θύματα ήταν δύο ομοφυλόφιλοι που πήγαιναν να πάρουν το λεωφορείο. Τους χλεύασαν, τους προπηλάκισαν, τους ξυλοκόπησαν, ώσπου κατάφεραν να μπουν σ’ ένα εστιατόριο για να γλιτώσουν. Η αστυνομία συνέλαβε καμιά εικοσαριά από δαύτους, ανάμεσά τους και ανήλικοι. Δεν ξέρω πόσα τέτοια άλλα περιστατικά έχουν σημειωθεί τα οποία δεν πήραν δημοσιότητα. Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι ότι ενώ αυτές οι συγκεντρώσεις είναι γνωστές, η αστυνομία δεν είναι παρούσα. Και βέβαια είμαστε δημοκρατική χώρα και δεν συλλαμβάνεται κάποιος πριν διαπράξει το αδίκημα, όμως η παρουσία αστυνομικών είναι σαφές ότι μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά. Αποτρεπτικά έως ένα σημείο. Ο ψυχασθενής Ιρακινός που μαχαίρωσε την άτυχη κοπέλα στην Ερμού Παρασκευή βράδυ, επειδή, όπως διατείνεται, την πήρε για Γερμανίδα πράκτορα, μπορεί να μην είχε τρομάξει ακόμη κι αν βρισκόταν αντιμέτωπος με περίπολο της αστυνομίας. Ομως δεν είναι δυνατόν να μην κυκλοφορούν αστυνομικοί στον πιο πολυσύχναστο δρόμο της Αθήνας Παρασκευή βράδυ ή στο πολυσύχναστο κέντρο της Θεσσαλονίκης Σαββατόβραδο.
Ας πάρουμε και την άλλη όψη. Τι θα είχε συμβεί αν κάποιος αστυνομικός, προκειμένου να εμποδίσει τον επίδοξο δολοφόνο της κοπέλας, τον είχε πυροβολήσει. Μάλλον θα διατασσόταν ΕΔΕ, ενδεχομένως και παρέμβαση του εισαγγελέα. Καταδικάστηκε ο αστυνομικός ο οποίος, αν και εκτός υπηρεσίας, σκότωσε για να σώσει μια ηλικιωμένη γυναίκα. Είναι ο πιο δύσκολος ρόλος της πολιτείας σήμερα. Η ανάταξη του ηθικού των αστυνομικών οι οποίοι αισθάνονται αφοπλισμένοι από το νεφέλωμα της κοινής γνώμης. Μην κοροϊδευόμαστε: το αίσθημα της αδυναμίας της στολής τους το καλύπτουν με τη «μαγκιά» όποτε τους δοθεί η ευκαιρία. Για να μην μπλέξουν, επιλέγουν το «Πήρε τοστ το Σαββατόβραδο» του Μάρκου Σεφερλή. Είναι τόσο δύσκολο να είναι παρούσα η αστυνομία σε κρίσιμα σημεία της δημόσιας ζωής μας; Μάλλον ναι. Είναι δύσκολο να απαλλαγείς από έναν εθισμό δεκαετιών. Διότι περί εθισμού πρόκειται. Τόσο εκ μέρους των υπηρεσιών όσο και εκ μέρους του κοινού. Οι υπηρεσίες μοιάζουν να απολαμβάνουν τη μακάρια αδράνεια του δημόσιου τομέα. Οσο για το κοινό, κοινώς όλους εμάς, απολαμβάνουμε τον δημιουργικό μας διχασμό. Από τη μια δεν ανεχόμαστε την παρουσία της αστυνομίας στην καθημερινότητά μας, από την άλλη τη θέλουμε όποτε τη χρειαστούμε. Αντε να βρεις άκρη.