Τα τελευταία δύο χρόνια, η αλλαγή στην αμυντική πολιτική της Γερμανίας είναι δραματική. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν για τη γερμανική κοινωνία ένα «σημείο καμπής», το περιβόητο Zeitenwende του καγκελαρίου Ολαφ Σολτς. Αυτός ανέδειξε την ανάγκη στήριξης της Ουκρανίας στο πλαίσιο μιας νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφαλείας, και μαζί τον ρόλο της μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην επένδυση σε μία ισχυρότερη ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία και στο αξιόμαχο του γερμανικού στρατού.
Πλέον, η γερμανική κυβέρνηση δεσμεύεται στην αύξηση των αμυντικών δαπανών στο 2% του ΑΕΠ ήδη από φέτος. Στο Βερολίνο, αμυντικοί αναλυτές προβλέπουν και νέο πακέτο χρηματοδότησης των μελλοντικών αμυντικών δαπανών το 2027, όταν θα έχει εξαντληθεί το τρέχον, έκτακτο ταμείο των 100 δισ. ευρώ. Και βέβαια, η Γερμανία έχει ήδη διαθέσει 16 δισ. ευρώ για την αμυντική ενίσχυση της Ουκρανίας, ποσό που την φέρνει στη δεύτερη θέση πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αλλά εντός του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού υπάρχουν διαφωνίες για τη μελλοντική χρηματοδότηση των αμυντικών δαπανών και για την επόμενη γραμμή στήριξης προς την Ουκρανία. Ο καγκελάριος Σολτς απορρίπτει την αποστολή των γερμανικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς Taurus, καθώς αυτό θα σήμαινε και την ανάγκη αποστολής Γερμανών στρατιωτών για την εκπαίδευση των Ουκρανών. Η πρόσφατη ρωσική διαρροή μιας απόρρητης εσωτερικής συνομιλίας του γερμανικού στρατού για την πιθανή χρήση των πυραύλων Taurus στην Ουκρανία φαίνεται να είχε στόχο να πλήξει την προσπάθεια αναβάθμισης της αξιοπιστίας του γερμανικού στρατού, αλλά και να σπείρει έριδες μεταξύ των δυτικών συμμάχων.
Οι αμυντικές δαπάνες της Γερμανίας, το μέτωπο της Ουκρανίας και η στρατηγική της χώρας μας.
Σε αντίθεση με τη Γερμανία, η Ελλάδα δεν περίμενε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία για να αντιληφθεί την ανάγκη αξιόμαχων ενόπλων δυνάμεων. Αντιμέτωπη με μία αναθεωρητική Τουρκία και τις προκλήσεις ασφαλείας που πολλαπλασιάζονται στη Μεσόγειο, μετά την οικονομική κρίση η Ελλάδα έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου για την αναβάθμιση του αμυντικού της εξοπλισμού, και μάλιστα έλαβε πρόσφατα τα εύσημα των ΗΠΑ για τις αμυντικές της δαπάνες που ξεπερνούν το 3,5% του ΑΕΠ, με το 45% αυτών να προορίζεται για εξοπλιστικές δαπάνες και εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων.
Και ενώ στις έρευνες της κοινής γνώμης οι Ελληνες παραδοσιακά δεν αισθάνονταν να απειλούνται από τη Ρωσία χάρη στους μακρούς ιστορικούς και πολιτισμικούς δεσμούς των δύο λαών, ο πόλεμος στην Ουκρανία έχει δημιουργήσει νέα δεδομένα. Στο πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην Οδησσό, ο ρωσικός πύραυλος που έπεσε 200 μέτρα μακριά από την ελληνική αποστολή δεν μπορεί παρά να διαρρήξει αυτή την εκτίμηση. Το περιστατικό καθιστά σαφές στο εσωτερικό αυτό που η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίζει από την πρώτη στιγμή του πολέμου διεθνώς: ότι η ρωσική εισβολή δεν παραβιάζει μόνο την ουκρανική κυριαρχία αλλά και το διεθνές δίκαιο, πάνω στο οποίο επενδύει η Ελλάδα για τη διατήρηση της ειρήνης στη γειτονιά μας.
* Η κ. Κατερίνα Σώκου είναι Nonresident Senior Fellow στο Atlantic Council και Ερευνήτρια Εξωτερικού στο ΕΛΙΑΜΕΠ.