Κάν’ το πιο «σέξι». Ετσι το λένε οι διαφημιστές. Αυτό ήθελε να κάνει και ο Κουτσούμπας. Μπορούσε να πει το ίδιο πράγμα με δέκα πιο καθωσπρέπει –πιο κομμουνιστοπρεπείς– τρόπους. Διάλεξε όμως να πει για «φοιτήτριες που θα αναζητούν sugar daddies για να χορηγήσουν τις σπουδές τους» ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο: για να κάνει τον συνήθως γραφειοκρατικό του λόγο να ακουστεί πιο σέξι στα αυτιά που συνήθως δεν είναι ευήκοα προς το παλαιό κόμμα του.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που το ΚΚΕ του Κουτσούμπα επιχειρούσε να λιπάνει με λίγη επικοινωνιακή sexiness την προπαγανδιστική λοκομοτίβα του. Το Κόμμα ξέρει ότι μπορεί να απευθυνθεί σε ένα ακροατήριο που δεν έχει μεν «ταξική συνείδηση» ή άλλη ιδεολογική συγκρότηση, αναζητεί όμως όχημα έκφρασης της συγκεχυμένης διαμαρτυρίας του.
Στην τωρινή συγκυρία το ακροατήριο αυτό περιγράφεται σχηματικά ως «κόμμα των Τεμπών», αφού η αποτυχημένη διαχείριση του δυστυχήματος έχει λειτουργήσει ως νέα θρυαλλίδα του αντισυστημικού θυμού.
Η ειδική εκλογική αγορά της ευρωκάλπης και η πλατεία.
Σε αυτό το υπόστρωμα της πολιτικά αδιαμόρφωτης αγανάκτησης θα μπορούσε να στοχεύει και η ηχηρή άρνηση του ΚΚΕ στο νομοσχέδιο για τον γάμο. Το ζήτημα διεγείρει αντανακλαστικά που τα λέμε «συντηρητικά», επειδή εκφράζουν πολιτισμικές φοβίες. Ο όρος όμως δεν αντιστοιχεί (πια) μόνο στα κόμματα που ταξινομούμε ως «συντηρητικά» στον πολιτικό χάρτη.
Φαίνεται και από τις πλατείες –Συντάγματος και Αριστοτέλους–, φαίνεται και από τα τρακτέρ της υπαίθρου ότι έχει διαμορφωθεί μια νέα εκλογική αγορά στην οποία μπορούν να ανταγωνίζονται με ίσες αξιώσεις το ΚΚΕ και η παρεκκλησιαστική οργάνωση που έγινε κόμμα. Το εισαγγελικό στυλ της Κωνσταντοπούλου μπορεί να απευθύνεται στον συντηρητικό κλάδο της αγανάκτησης με την ευκολία που ο αντιδυτικισμός του Βελόπουλου μπορεί να έχει απήχηση στη φιλορωσική Αριστερά.
Με αυτόν τον αστερισμό μικρών κομμάτων είναι αντιμέτωπο το κυρίαρχο κόμμα στις ευρωεκλογές. Πρόκειται για μια αναμέτρηση χωρίς κυβερνητικό διακύβευμα – χωρίς δηλαδή να παρέχεται ισχυρό κίνητρο για θετική ψήφο σε πρόγραμμα. Κίνητρο εκλογικής συμμετοχής θα έχουν ισχυρότερο όσοι νιώθουν την παρόρμηση να καταψηφίσουν – να καταγράψουν τη δυσαρέσκειά τους, ακόμη κι αν δεν έχουν αλλάξει γνώμη για το ποιος πρέπει να κρατάει τα ηνία της διακυβέρνησης.
Αυτή είναι η ιδιομορφία της αναμέτρησης του Ιουνίου: Το ένα κόμμα δεν έχει μεν συντεταγμένο αντίπαλο που μπορεί να αμφισβητήσει τα πρωτεία του. Εχει όμως ένα πολυκομματικό αντισυστημικό αντάρτικο να αντιμετωπίσει, σε ένα πεδίο όπου συρρέουν πολλές ετερόκλητες δυσαρέσκειες – από το αγροτικό ντίζελ και το σούπερ μάρκετ μέχρι τις γαμήλιες τελετές που ήδη πανηγυρίζονται σε κεντρικά δημαρχεία της χώρας. Η αντισυστημική φαγούρα έχει πολλούς bitter daddies.