Υπάρχουν τρία έργα που είναι συνώνυμα μιας σχεδόν ξεδιάντροπης αδιαφορίας του ελληνικού κράτους για τους κατοίκους της πρωτεύουσάς του: το πρώτο είναι η ανάπλαση του παραλιακού μετώπου του Φαληρικού Ορμου, το δεύτερο η κατασκευή ενός σύγχρονου τερματικού σταθμού ΚΤΕΛ στον Ελαιώνα και το τρίτο η αναβάθμιση του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού της χώρας, του περίφημου «σταθμού Λαρίσης»· θα αρκούσε η επίσκεψη οποιουδήποτε Ελληνα πρωθυπουργού τα τελευταία 40 χρόνια στη σιδηροδρομική «βιτρίνα» της Αθήνας για να κοκκινίσει από ντροπή. Ή, για να σκεφτεί ότι τα Τέμπη ήταν απλά θέμα χρόνου. Οταν μια πρωτεύουσα χώρας που είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το 1981 συμβιβάζεται με αυτήν την εικόνα του κεντρικού της σταθμού όλα είναι πιθανά. Ακόμα και τα πλέον απίθανα. Σίγουρα στη σφαίρα του απίθανου κινείται και το πρότζεκτ του νέου Κεντρικού Σταθμού Υπεραστικών Λεωφορείων (ΚΣΥΛ) που ως σχέδιο (όχι, δηλαδή, τόσο μακριά από το σημείο που είμαστε σήμερα) υφίσταται από τα τέλη του 20ού αιώνα, ως προολυμπιακή φαντασίωση προκειμένου να απαλλαχθούμε από τη διαχρονική ντροπή των απαρχαιωμένων υποδομών στον Κηφισό και στη Λιοσίων. Υστερα από παλινωδίες δεκαετιών υποτίθεται ότι βρισκόμαστε στο «παρά ένα» της δημοπράτησης αλλά το βασανιστήριο συνεχίζεται. Μέσα σε 1,5 χρόνο ιδιωτικά σχήματα υπογειοποιούν λεωφόρους και υψώνουν ουρανοξύστες και το ελληνικό κράτος μόλις τον Ιούνιο του 2023 ενέκρινε τους περιβαλλοντικούς όρους του έργου. Εκτοτε, βαριά σιωπή… Σε άλλα αθηναϊκά ανέκδοτα, η ανάπλαση του Φαληρικού Ορμου αναμένεται κάποια στιγμή εντός της τρέχουσας δεκαετίας, ελπίζουμε. Και αυτό το σίριαλ έχει πλούσιο παρελθόν (ο πρώτος διαγωνισμός για την πολεοδομική οργάνωση της περιοχής πραγματοποιήθηκε το 1965 από τον ΕΟΤ…) και εξοργιστικό παρόν: αντί για ένα παραθαλάσσιο πάρκο, οι κάτοικοι της Καλλιθέας και του Μοσχάτου απολαμβάνουν ένα παρατημένο εργοτάξιο με χώμα, σκόνη, διάσπαρτα, αναιμικά, αφρόντιστα δεντράκια και, φυσικά, σκουπίδια με σχεδόν αρχαιολογική αξία. Για την ώρα το αρχιτεκτονικό γραφείο που υπέγραψε το master plan της ανάπλασης παραμονές των Ολυμπιακών του… 2004 επικαιροποιεί τη μελέτη του, όπως του ζητήθηκε προκειμένου το έργο να ενταχθεί σε νέο (φυσικά) χρηματοδοτικό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οσο για τον σταθμό Λαρίσης, δεν θα το πιστέψετε: εκεί, τουλάχιστον, εκτελούνται εργασίες! Περιλαμβάνουν την ανακατασκευή των τριών πρώτων αποβαθρών του σταθμού και την υπόγεια σύνδεση με τον παρακείμενο σταθμό της γραμμής 2 του μετρό. Εδώ, φυσικά, κρύβεται η γνωστή, υπέροχη λεπτομέρεια: απ’ όλους τους σταθμούς του μετρό στο συγκεκριμένο δεν είχαν προβλεφθεί κυλιόμενες σκάλες. Λες και επρόκειτο οι επιβάτες να σέρνουν μαζί τους τίποτα βαλίτσες ανεβοκατεβαίνοντας 32 σκαλοπάτια σαν έχουν κάνει τάμα στην Παναγία της Τήνου…
Φαληρικός Ορμος, τερματικός ΚΤΕΛ και σταθμός Λαρίσης: το τρίγωνο της απόλυτης αδιαφορίας.
Αναρωτιέται, λοιπόν, ο πλέον καλοπροαίρετος πολίτης: υπάρχουν καθόλου ευθύνες για αυτές τις εξωφρενικές καθυστερήσεις πολύτιμων, αυτονόητων, σχετικά μικρού κόστους έργων υποδομής που λιμνάζουν για δεκαετίες; Θα μας ζητήσει το ελληνικό κράτος κάποιου είδους συγγνώμη; Ή μας δείχνει με τρόπο πόσο ψηλά στις προτεραιότητές του βρίσκεται η περίφημη καθημερινότητά μας;