Οι δημοσκοπήσεις δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Το κύμα δυσαρέσκειας, μάλιστα, για τους χειρισμούς της κυβέρνησης στο δυστύχημα των Τεμπών ολοένα και αυξάνεται. Σε συντριπτικό ποσοστό (88%) οι πολίτες πιστεύουν ότι «το δικαστικό και το πολιτικό σύστημα δεν έχουν κινηθεί αποτελεσματικά για να αποδοθούν ευθύνες».
Στην εποχή που τα επικοινωνιακά επιτελεία, όλων των κομμάτων, επιδίδονται σε «damage control» έρχεται το «συναίσθημα», όπως κι αν ορίζεται για τον καθένα μας, και βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Εκεί όπου όλοι νόμιζαν ότι κατάφεραν να περιορίσουν τις συνέπειες στην αξιοπιστία και στην εικόνα της κυβέρνησης, καθησυχάζοντας την κοινωνία, εκείνη αποδεικνύει, ένα χρόνο μετά, ότι τα μεγάλα πένθη είναι βραδείας ωρίμανσης. Προφανώς, συμβάλλει η αξιοπρεπής, θεσμική και σθεναρή αντίδραση γονέων των θυμάτων του τραγικού δυστυχήματος. Ομως, δεν είναι μόνον αυτό.
Θέλει πολλή προσοχή η προσπάθεια χειραγώγησης του συναισθήματος, προς όποια κατεύθυνση. Γιατί, παρά τις επιστημονικές μελέτες και τις δοκιμασμένες και επιτυχημένες «συνταγές», το συναίσθημα συμπεριφέρεται όπως το νερό: ακολουθεί διαδρομές απρόβλεπτες και δυσανάγνωστες. Αρκεί και μια μικρή, ανεπαίσθητη, ρωγμή για να διοχετευθεί και να προκαλέσει ζημιές. Πόσο μάλλον όταν, εν προκειμένω, δεν πρόκειται για ρωγμή, αλλά για… σχάση. Ακρίβεια, πληθωρισμός, εγκληματικότητα, όλα συμβάλλουν στη δυσφορία, επικάθονται στο πένθος, δεν το ανακουφίζουν.
Είναι η πρώτη φορά, μάλιστα, που σε δημοσκοπική ερώτηση για τον «ποιον θεωρείτε τον καταλληλότερο για πρωθυπουργό», η αναμφίβολη μέχρι σήμερα πρωτοκαθεδρία του Κυριάκου Μητσοτάκη προσπερνιέται από τον «κανένα». Και να μην πρόκειται για τριγμό, είναι, τουλάχιστον, σκούντημα αφύπνισης. Ο επικοινωνιακός εφησυχασμός παροπλίζει τα οξυμένα ανακλαστικά, ναρκώνει τις αμφιβολίες, οδηγεί στο επόμενο λάθος.
Η ευρωπαϊκή άνοδος της Ακροδεξιάς είναι μια διαρκής απειλή. Ξέρει πώς να αλιεύει από την κοινωνική δυσαρμονία και ανισότητα, πώς να διαπερνά τον περίκλειστο ατομικισμό, να μιλάει «απλά και κατανοητά» ενεργοποιώντας κάθε θεωρία συνωμοσίας, να τρίβει τα χέρια της όταν η διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου κόμματος είναι 12 μονάδες. Και, κυρίως, μπορεί να εκτονώνει τα πένθη ενισχύοντας την οργή, με μηχανισμούς όλο και περισσότερο καμουφλαρισμένους πια, τροφοδοτώντας την αρένα του Διαδικτύου.
Τα πένθη είναι η στιγμή όπου το ανθρώπινο γίνεται πολιτικό, η εκάστοτε εξουσία ευάλωτη και η ψήφος τυφλή.