Διασχίζοντας τον αγροτικό δρόμο που συνδέει τους Θρακομακεδόνες και τη Βαρυμπόμπη με το Τατόι, στη θέση Κιθάρα (ένα πραγματικό μνημείο της φύσης πριν από την πυρκαγιά του 2021), γίνεσαι μάρτυρας του καθηλωτικού θεάματος που είναι πάντα η αναγέννηση ενός καμένου δάσους. Ηδη από την εθνική οδό καταλαβαίνεις τη διαφορά σε σχέση με πριν από λίγους μήνες: ένα φρέσκο, πράσινο «χαλί» έχει αντικαταστήσει τη δυσοίωνη εικόνα της αποτεφρωμένης γης που συνόδευε τους ταξιδιώτες στην έξοδό τους από την Αθήνα προς τον βορρά. Αντίστροφα, κατάμαυρες είναι οι δυτικές πλαγιές της Πάρνηθας από το ύψος του Μενιδίου και δυτικότερα εξαιτίας της τελευταίας μεγάλης φωτιάς που έπληξε το βουνό, τον περασμένο Αύγουστο.
Κατά τη Διεθνή Ημέρα Δασών προχθές, με πρωτοβουλία της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου, και τη συμβολική παρουσία της, πραγματοποιήθηκε δεντροφύτευση στον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού, πίσω από το ξενοδοχείο Μοντ Παρνές. Εκεί, δηλαδή, όπου το 2007 άρχισε να γράφεται το δράμα του πιο επιβλητικού ορεινού όγκου της Αττικής. Η Πρόεδρος και οι προσκεκλημένοι της, 17 γυναίκες, πρέσβειρες διαπιστευμένες στην Ελλάδα, και μαθητές από το 3ο Δημοτικό Σχολείο Αγίας Παρασκευής, φύτεψαν μαζί από ένα δενδρύλλιο ελάτης, χαρακτηριστικό είδος που κυριαρχεί στο τοπίο της Πάρνηθας από τα 1.000 μέτρα και πάνω, σε μια περιοχή που εδώ και 17 χρόνια αγωνίζεται να ανακάμψει με ανάμεικτα, μέχρι σήμερα, αποτελέσματα. Εκεί, δυστυχώς, δεν λειτουργούν οι φυσικοί μηχανισμοί αναγέννησης των πευκών, καθώς το δάσος σε αυτό το ύψος αποτελείται κυρίως από ελάτη και μαύρη πεύκη. Χρειάστηκαν χιλιάδες εργατοώρες και υψηλό χρηματικό κόστος για να οργανωθεί ένα περίπλοκο πρόγραμμα τεχνητής αναδάσωσης, που απέδωσε εν μέρει. Υπάρχουν περιοχές που πέτυχε και άλλες που δεν πέτυχε. Προφανώς η διαδικασία ξεπερνάει τον δικό μας κύκλο ζωής και ο τελικός απολογισμός θα γίνει από τις επόμενες γενιές. Μέχρι τότε, όμως, το ερώτημα τίθεται επιτακτικά: ποια Πάρνηθα θα παραδώσουμε στα παιδιά μας;
Η φύση κάνει τη δουλειά της. Αρκεί για να σώσουμε το πιο πολύτιμο οικοσύστημα της Αττικής;
Αυτή είναι η κεφαλαιώδης υποχρέωση μιας πολιτείας που σέβεται τον εαυτό της και τους πολίτες της. Περπατώντας στους πρόποδες του βουνού την περασμένη Δευτέρα, υπήρχε ασφαλώς το αναζωογονητικό αίσθημα της φύσης, που δίνει μια μάχη και φαίνεται ότι διαθέτει τις δυνάμεις για να την κερδίσει. Παρ’ όλα αυτά, σε κανένα σημείο της διαδρομής μου δεν αντιλήφθηκα ότι η περιοχή βρίσκεται υπό την προστασία κάποιας επιβλέπουσας κρατικής αρχής, που έχει εκπονήσει ένα στιβαρό σχέδιο ανάκαμψης του δάσους και το οποίο έχει θέσει υπό τη σκέπη της. Προφανώς έχουν γίνει κατά τόπους αντιδιαβρωτικά έργα με τη γενναία συνεισφορά ιδιωτικών επιχειρήσεων, αλλά φτάνει αυτό όταν μιλάμε για την Πάρνηθα;
Η φωτιά του 2023 ξεκίνησε από ώριμο πευκοδάσος, για να διεισδύσει τελικά μέσα από χαράδρες προς το κομμάτι που είχε καεί το 2007. Τώρα πρέπει να περιμένουμε να δούμε αν τα νεαρά πεύκα της φυσικής αναδάσωσης πρόλαβαν να μεγαλώσουν αρκετά ώστε να αφήσουν πίσω τους «απογόνους». Με λίγα λόγια: η Αττική δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει ένα ακόμη πολύτιμο οικοσύστημα όπως συνέβη στην περίπτωση της Πεντέλης.