Οπως κάθε άνθρωπος που βγαίνει από την ενδυματολογική του ρουτίνα, ακόμη κι όταν ενασμενίζεται με την παρέκκλιση, ο Στέφανος Κασσελάκης παραδόθηκε στη χύδην τρολιά. Η μιλιτέρ πομπή του (βλέπε και pomp) στη Θήβα εκτέθηκε σε δηλητηριώδεις ειρωνείες, κυρίως λόγω της αντίθεσής της με το αυτοβιντεοσκοπημένο διάγγελμα που είχε προηγηθεί. Διάγγελμα διά του οποίου ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (με κοινή περιβολή) ζητούσε αποχώρηση της εκλεγμένης κυβέρνησης εντός 24 ωρών και εκλογές με διεθνείς παρατηρητές.
Δεν ήταν εντελώς σαφές αν συνέχιζαν την τρολιά εκείνοι που την επομένη τύπωσαν πρωτοσέλιδη την ένστολη εικόνα του μαζί με την προκήρυξή του για εκλογές. Εμοιαζε πάντως με μια πολύ σοβαρή γελοιογραφία: Ο ηγέτης-αρχιλοχίας της Αριστεράς, σε κατακόκκινο φόντο που αναδείκνυε τη στρατιωτική του παραλλαγή, να ζητάει ανατροπή της προ δεκαμήνου εκλεγμένης κυβέρνησης. Αν το έπαιρνε κανείς στα σοβαρά, το ερυθρο-χακί προνουντσιαμέντο θα μπορούσε να είναι και το συμβολικό τέλος της Μεταπολίτευσης. Ποιο άλλο ταμπού απομένει πια να σπάσει;
Το γεγονός όμως ότι το διάγγελμα στο TikTok για το κράτος δικαίου ανέλαβε να αρθρώσει από το βήμα της Βουλής ένας πρώην υπουργός που έχει ομοφώνως καταδικαστεί –επειδή σφετερίστηκε εξουσία που το Σύνταγμα απονέμει ρητώς σε Ανεξάρτητη Αρχή– ολοκλήρωνε την ακούσια καρικατούρα. Αυτοί που, παρά τον θεσμικό τους ρόλο, υποτιμούσαν την ιστορικά πιστοποιημένη δυνατότητα της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας να εγγυάται (τουλάχιστον) την εκλογική εναλλαγή, δεν είναι στα αλήθεια επικίνδυνοι. Το δήλωναν οι ίδιοι με τον τρόπο τους. Ο ένστολος αρχηγός ήταν ο Μπόρατ δικτάτορας.
Ο αρχηγός της Αριστεράς με στρατιωτική παραλλαγή να ζητάει ανατροπή της κυβέρνησης.
Μας επιτρέπει άραγε αυτή η βάναυση ελαφρότητα να την προσπεράσουμε καλαμπουρίζοντας – όπως περίπου επιχειρούν ορισμένοι κυβερνητικοί που αντιμετωπίζουν με καγχασμό τη δυσπιστία; Η δυσπιστία, προτού καν κατατεθεί, είχε όντως αναδείξει το παρδαλό κενό στην αντιπολίτευση. Στην κυβερνητική πλειοψηφία αρκεί να δείχνει αυτή την παρδαλότητα, για να μονοπωλεί η ίδια τη «σταθερότητα». Της αρκεί να είναι καλύτερη από ένα υστερικό τίποτα.
Αυτή η έλλειψη εναλλακτικής –όπως λέγεται και ξαναλέγεται– είναι το σοβαρό πρόβλημα της δημοκρατίας. Η γενική όμως («της δημοκρατίας») δεν είναι υποκειμενική. Δεν φταίει τάχα η δημοκρατία για το αντιπολιτευτικό κενό. Φταίει η ίδια η αντιπολίτευση, που επί πέντε χρόνια έχει αφήσει ανάπηρη τη διάζευξη «Μητσοτάκης ή…». Ή, τι; Ή ποιος; Ο ψωροτραμπισμός της θηβαϊκής αρβύλας; Ή ο τσιπρίζων «συνδικαλισμός» που δεν έχει καν το δημαγωγικό χάρισμα του Τσίπρα;
Το πρόβλημα της αντιπολίτευσης είναι ότι περιμένει πως την κυβέρνηση «θα τη ρίξουν» τα σκάνδαλά της. Στις ομαλές δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις όμως «πέφτουν» όταν βρίσκεται κάποιος καλύτερος να κυβερνήσει. Η πειθώ είναι πιο ανατρεπτική από την κατακραυγή.