Η κυρία Στέλλα δεν είναι μόνον Κεφαλονίτισσα. Είναι και 103 ετών. Η γηραιότερη κάτοικος του ιστορικού νησιού, ακρίτισσα του Εγκέλαδου, κάτι σαν την κυρά της Ρω. Ως εκ τούτου, η κ. Στέλλα επιστρατεύθηκε στον μεγάλο πόλεμο της επικοινωνίας. Πόσες φορές είδαμε το εύθραυστο σώμα της και πόσες φορές ακούσαμε τη σπασμένη της φωνή αυτές τις μέρες; Πού να το ξέρει ότι έφτασε σ’ αυτήν την ηλικία για να την αγκαλιάσει ολόκληρος πρωθυπουργός; Και να τη ρωτήσει πώς πάει το μυαλουδάκι της; «Μια χαρά πάει το μυαλό μου» απάντησε. Και τον ένιωσε τον σεισμό; Μάλλον όχι, απ’ ό,τι απάντησε ειλικρινέστατα. Καμία σχέση με εκείνον του ’53. Αχ κυρία Στέλλα. Εδώ έχουμε πόλεμο, και το υπερόπλο μας είναι το δράμα.
Ομως η κ. Στέλλα, με τη σοφία των 103 ετών της, δεν έχει περιθώρια να το παίξει drama queen. Εκτός αυτού δε, έχει και την αξιοπρέπειά της την οποία είναι έτοιμη να υπερασπιστεί με όλες της τις δυνάμεις. Κι εκεί που την είχαν στημένη απέναντι στους προβολείς, και τη ρωτούσε κάποιος αντιδήμαρχος με ύφος απόλυτης συμπόνοιας πώς αισθάνεται και τα τοιαύτα, κάποια στιγμή άπλωσε το χέρι του για να της ισιώσει μια τούφα από τα μαλλιά της που έφευγε πάνω από το αυτί. Και θύμωσε η κυρία Στέλλα, σε ζωντανή μετάδοση, και χτύπησε με το χεράκι της το χέρι του αντιδημάρχου και ξανάβαλε την τούφα στη θέση της, γιατί έτσι την ήθελε σε πείσμα της τρυφερότητας των επισήμων αρχών που την έστειλαν να πολεμήσει. Πάλι καλά που δεν τη ρώτησε πώς αισθάνθηκε όταν κατέβασε επί κατοχής τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Κι η σύνταξη κυρία Στέλλα; Μα δεν ήρθαμε να μιλήσουμε για σύνταξη. Και τα φάρμακα κυρία Στέλλα; Αυτός ο πόλεμος γίνεται παραδίπλα, κι όταν έχεις να κάνεις με σεισμό δεν σκέφτεσαι ούτε τη σύνταξη ούτε τα φάρμακα. Διότι ένας από τους λόγους, αν όχι ο σημαντικότερος, να φτάσεις ώς τα 103 είναι γιατί ξέρεις πως σε περίπτωση σεισμού ενδέχεται να σε αγκαλιάσει ο πρωθυπουργός της χώρας και να σου φτιάξει τα μαλλιά ο αντιδήμαρχος. Και επειδή η αθάνατος Ελλάς, εκτός του ότι περιβρέχεται από θάλασσα, είναι και σεισμογενής, όλο και κάποια Ρίχτερ θα σου τύχουν.
Πώς είπατε κυρία Στέλλα; Δεν αντέχετε το σεισμόπληκτο μελό τους; Θέλετε την ησυχία σας, δεν μπορείτε να υποφέρετε άλλο ενδιαφέρον για το άτομό σας; Ελάτε τώρα, τα υπερήφανα γηρατειά δεν γίνεται να λείψουν από τον πόλεμο που δίνει η πατρίδα. Διότι εσείς μπορεί να αποδημήσετε, όμως η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει.