Περίεργα παιχνίδια που παίζει η γραφή. Αυτό το «ου», από τον στίχο της «Ελένης» του Ευριπίδη, χωρίς τη δασεία και την περισπωμένη χάνει τη σημασία του. Από εκεί που σήμαινε «στην Κύπρο όπου με όρισε να ζω ο θεός», όπως λέει ο Τεύκρος, φτάνει να σημαίνει «στην Κύπρο δεν με όρισε». Αυτή η διαφορά της σημασίας από τον ιστορικό τονισμό στο μονοτονικό είναι η απόσταση που χωρίζει την ελληνική στάση από το 2004 στο 2014. Το 2004 το Κυπριακό με το σχέδιο Ανάν ήταν κεντρικό ζήτημα της ελληνικής πολιτικής ζωής. Η αποδοχή ή όχι του σχεδίου είχε χωρίσει την κοινωνία στα δύο, οι συνήθεις κατηγορίες περί εθνικής προδοσίας κυκλοφορούσαν με την ίδια άνεση που οι δικυκλιστές καταλαμβάνουν τα πεζοδρόμια και γενικώς το ζήτημα είχε αναδειχθεί σε Κάστρο της Γραβιάς του μείζονος ελληνισμού ή μάλλον του τελευταίου εναπομείναντος τμήματος αυτού που κάποτε υπήρξε ο ελληνισμός στη Μεσόγειο. Ποιος δεν ήθελε τον ρόλο του Ανδρούτσου τέτοιες ώρες; Ο τότε πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής είχε ταμπουρωθεί στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στην Ελβετία και αρνιόταν με σθένος να παραδώσει τα κλειδιά της σιωπής του ώσπου να τελειώσει η μάχη.
Εκτοτε η Ιστορία έχει προχωρήσει και μαζί της και η Ελλάς. Η δε ελληνική πολιτική ζωή έχει κατακτήσει την ωριμότητα που της επιτρέπει να μην εγκαταλείπει τα μεγάλα προβλήματα του τόπου για να ασχοληθεί με αλλότρια. Σοφόν το σαφές. Οταν έχεις να λύσεις τον μέγα πολιτικό γρίφο που έχει καταθέσει η διένεξη ανάμεσα σε έναν Τζιτζικώστα και έναν Ιωαννίδη στην Περιφέρεια της Μακεδονίας, όταν ο ελάσσων ελληνισμός συγκλονίζεται από τις απόψεις ενός Θεοδώρου Καρυπίδη, όταν ο πελοποννησιακός ελληνισμός παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την υποψηφιότητα Βουδούρη, όταν ένας Νικήτας Κακλαμάνης και ένας Αρης Σπηλιωτόπουλος θυσιάζουν τους ιδεολογικούς τους δεσμούς στον βωμό της αγάπης τους για την Αθήνα, τότε, ω τότε, η νέα κινητικότητα στο Κυπριακό μοιάζει με οχληρό παράσιτο που σε εμποδίζει να απολαύσεις τη θεία μελωδία της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Μελωδία, που στα αυτιά των αμύητων ακούγεται ως κακοφωνία. Εκανε δήλωση ο Ομπάμα προχθές; Εκανε δήλωση και ο Βαν Ρομπέι; Και τι σημασία έχει; Σημασία έχει τι θα αποφασίσει η Ν.Δ. για τον «αντάρτη» υποψήφιό της στον Δήμο της Αθήνας. Χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι όταν πια ο κύβος θα έχει ριφθεί, όταν με το καλό οι αποφάσεις θα έχουν ληφθεί και θα τεθούν σε δημοψήφισμα, δεν θα θυμηθούμε τον παλιό καλό μας εαυτό και, σαν έτοιμοι από καιρό, θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε για να δίνουμε μάχες οπισθοφυλακής.
Συμφωνώ ότι το Κυπριακό στην Ελλάδα πουλούσε μόνον όταν του αφιέρωνε συναυλίες ο Νταλάρας. Ομως το θέμα δεν είναι το Κυπριακό. Το θέμα είναι η ελληνική πολιτική ζωή και τα κλειστοφοβικά σύνδρομα που προκαλεί στην ελληνική κοινωνία, η οποία την παρακολουθεί χωρίς να αντιδρά. Πώς είναι το γερασμένο και άρρωστο σώμα του ανθρώπου που τον υποχρεώνει να αδιαφορεί για ό,τι γίνεται γύρω του γιατί οι ανάγκες του απορροφούν όλη του την σκέψη και όλη την ψυχική του ενέργεια; Η κρίση συρρίκνωσε την Ελλάδα. Και τη συρρίκνωσε όχι επειδή μείωσε τη δύναμή της, επειδή τη μετέτρεψε σε πληγωμένο επαίτη, αλλά γιατί ενίσχυσε τον επαρχιωτισμό της, την έκλεισε ακόμη περισσότερο στον εαυτό της και την εγκλώβισε στον μικρόκοσμό της. Από τα μπλόκα των αγροτών που ζητούν ηρωικά την απαλλαγή όλων των Ελλήνων από την καταβολή φόρων, διότι είναι υπέρ της ισότητας, ώς το μέγα ζήτημα του σταυρού στις ευρωεκλογές το οποίο δυστυχώς δεν έλυσε ο Αριστοτέλης στα «Πολιτικά» του, η δημόσια ζωή μαραζώνει σε ένα είδος συλλογικής άνοιας. Και η υπόλοιπη Ευρώπη, είτε με ευρώ είτε χωρίς ευρώ, απομακρύνεται όλο και περισσότερο, όσο μεγαλώνει το ρήγμα ανάμεσα στον μικρόκοσμό μας και τον υπόλοιπο κόσμο που, σε πείσμα της επιθυμίας μας, παραμένει μεγάλος.