Η τελευταία φράση από το χθεσινό ρεπορτάζ του Γιώργου Λιάλιου («Υγρά τοξικά απόβλητα χύμα στον Ασπρόπυργο»), σε ένα θέμα με αποφορά σκανδάλου, εξαιρετικά σοβαρό, ζοφερό, όσο και η πραγματικότητα που απωθούμε για λόγους συμφέροντος ή αδυναμίας, ήταν συγκινητικά αισιόδοξη. Κάτοικος του φτωχικού οικισμού Νεόκτιστα, που ζει σε ένα περιβάλλον μολυσμένο και επικίνδυνα υποβαθμισμένο, επιμένει: «…Αν με ρωτήσεις, όμως, δεν τα αλλάζω τα Νεόκτιστα. Αν σταθείς το βράδυ στην ταράτσα, θα δεις τα φώτα από το διυλιστήριο και, απέναντι, τη Σαλαμίνα, και θα μαγευτείς». Αρκεί όμως αυτό;
Η Δυτική Αττική έχει μετατραπεί σε χωματερή, στην «πίσω αυλή» της Αθήνας. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα στον Ασπρόπυργο η αποκάλυψη μιας χωματερής με νοσοκομειακά απόβλητα («Κ» 7/2) προκάλεσε την παρέμβαση της Δικαιοσύνης. Εταιρείες διαχειρίζονται τα τοξικά απόβλητα, με πελάτες βιομηχανίες και επιχειρήσεις οι οποίες πιθανόν να αγνοούν πού καταλήγουν τα απορρίμματά τους ή να μην τους απασχολεί. Πίσω από τις υψωμένες μάντρες στήνονται άλλου είδους «επιχειρήσεις», που εγκληματούν κατά της δημόσιας υγείας. Δεν είναι μόνο η οργισμένη δήλωση της αντιπεριφερειάρχου Δυτικής Αττικής που συνοδεύει συνεργεία ελέγχου της Διεύθυνσης Περιβάλλοντος, αλλά και οι μαρτυρίες ανθρώπων που η φωνή τους χρειάζεται μάλλον τη διαμεσολάβηση μιας Εριν Μπρόκοβιτς για να έχει αποτέλεσμα.
Στη δημοφιλή κινηματογραφική εκδοχή της πραγματικής ιστορίας, η Αμερικανίδα, μητέρα τριών παιδιών, ακτιβίστρια, ανακαλύπτει μια συγκάλυψη βιομηχανικής δηλητηρίασης στο νερό της πόλης Χίνκλεϊ από εταιρεία κολοσσό, που προκαλεί ανίατα προβλήματα υγείας στους κατοίκους. Κατορθώνει να φέρει την υπόθεση στα δικαστήρια, τα οποία επιβάλλουν πρόστιμο πάνω από 200 εκατ. δολάρια, που μοιράζονται σε 600 οικογένειες.
Το παράδειγμα είναι συμβολικό, όχι μοναδικό. Μπορεί η σύγκριση με άλλες χώρες, κοινωνίες, οργάνωση υπηρεσιών και θεσμών, να καταλήγει πάντα συντριπτική εναντίον της Ελλάδας, όμως αυτή είναι η εύκολη ανάγνωση. Γιατί και στη χώρα μας υπάρχουν άνθρωποι στις αρμόδιες υπηρεσίες που μάχονται, διακινδυνεύουν και κάνουν τη δουλειά τους με τον καλύτερο τρόπο. Ομως, όταν έρθει η ώρα για το περίφημο «πολιτικό κόστος», πολλά κεφάλαια κλείνουν βιαστικά και «αδιάβαστα».
Χρειάζεται μια Εριν Μπρόκοβιτς για να προσφέρει στους δικηγόρους της εταιρείας-κολοσσού νερό από την πόλη Χίνκλεϊ, χωρίς να το γνωρίζουν, και αφού το δοκιμάσουν να αποκαλυφθεί η προέλευσή του, όπως στην ταινία. Και ύστερα ο φακός να καταγράψει την έκφραση στα πρόσωπά τους.