Φυσικά και δεν τίθεται θέμα «κακουργήματος» για κυβερνητικά στελέχη από την υπερψήφιση του άρθρου 2 του πολυνομοσχεδίου, αυτό που αφορούσε την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ, μαξιμαλίζοντας κατά την προσφιλή του αντιπολιτευτική τακτική, δεν επέτρεψε να συζητηθεί το ουσιαστικότερο: πόσα λεφτά θα πάρουν πίσω οι φορολογούμενοι, από τα 39 δισ. που δανείστηκαν για να στηρίξουν τις τράπεζες; Να σημειώσουμε εδώ ότι τα 11 από τα 50 δισ. του δανείου απομένουν ως «μαξιλάρι» στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ).
Τα 14,5 από τα 39 δισ. πρέπει να θεωρούνται ήδη χαμένα. Χρησιμοποιήθηκαν για να καλύψουν τις αρνητικές θέσεις των τραπεζών, για το σπάσιμο της «Αγροτικής» και του «Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου» σε καλή και κακή τράπεζα κ.λπ. Το ερώτημα είναι αν και πόσα θα πάρει πίσω το Δημόσιο από τα 24,5 δισ. που έβαλε στις αποκαλούμενες «συστημικές τράπεζες» παίρνοντας ως αντάλλαγμα μετοχές. Το άρθρο 2 του νόμου που πέρασε χθες στη Βουλή είναι κομμένο και ραμμένο στο να χάσουν οι φορολογούμενοι και από τα 24,5 δισ. Αναφέρει ρητώς ότι «η διάθεση μετοχών δύναται να πραγματοποιείται με πώληση μετοχών του πιστωτικού ιδρύματος στο κοινό, ή σε συγκεκριμένο (ους) επενδυτή (ες) ή ομάδα επενδυτών… οι τιμές διάθεσης ή κάλυψης, δύνανται να είναι χαμηλότερες της τιμής κτήσης των μετοχών από το Ταμείο ή της τρέχουσας χρηματιστηριακής τιμής».
Σύμφωνοι! Ξέρουμε ότι το κράτος είναι κακός επιχειρηματίας, αλλά ακόμη και ο χείριστος ιδιώτης δεν θα έβαζε 24,5 δισ. για να πάρει πίσω 15 ή 20 δισ. πριν κλείσει χρόνος! Εξάλλου, όπως έλεγε και ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος ότι «εμείς δεν θέλουμε το χαρτοφυλάκιο των τραπεζών ως μόνιμο απόκτημα, αλλά ως περιουσιακό στοιχείο προκειμένου να μπορέσουμε, όπως θα ανεβαίνει η οικονομία και η χρηματιστηριακή αξία των τραπεζών μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, να ανακτήσουμε τα ποσά αυτά προς όφελος του ελληνικού λαού» (Βουλή 23.2.2012). Προς τι, λοιπόν, αυτή η πρεμούρα της κυβέρνησης να ζημιώσει στα γρήγορα τους Ελληνες φορολογούμενους;
Το πρόβλημα δεν είναι διαφθοράς, όπως υπονοεί περί «κακουργήματος» ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να υπάρξει διαφθορά πρέπει να γίνει συναλλαγή. Μάλλον έχει να κάνει με τους πολιτικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης και το «success story», για το οποίο υπερέβαλε. Ξέρει ότι θα χρειαστεί λεφτά το επόμενο διάστημα και η πώληση (έστω μπιρ παρά) της κρατικής συμμετοχής στις τράπεζες -μαζί με τα χρήματα που θα αντλήσει από τα ακριβά δάνεια που θα αντλήσει από τις αγορές- θα της δώσουν μια ανάσα μέχρι την επόμενη στροφή της ελληνικής κρίσης. Αυτό είναι κάτι που βολεύει κι άλλους εκτός της κυβέρνησης: βολεύει όσους βραχυπρόθεσμα θα τοποθετήσουν τα λεφτά τους (κυρίως hedge funds του εξωτερικού) στις ελληνικές τράπεζες για να τα πάρουν με μεγάλες αποδόσεις σε ένα, δύο χρόνια. Βολεύει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις· αρκεί να σκεφθούμε τον τρόμο που έχουν οι υπουργοί Οικονομικών να πάνε για τρίτη φορά στα κοινοβούλιά τους για να ξαναζητήσουν λεφτά για την Ελλάδα. Κατά κάποιον τρόπο βολεύει και τους Ελληνες. Αν μπαίναμε στη διαδικασία να καλύψουμε πιθανά κενά με χαμηλότοκα (πάλι) δάνεια από τους εταίρους, θα έπρεπε να υπογράψουμε νέο μνημόνιο. Κι όλοι ξέρουμε ότι «τα μνημόνια είναι κακό πράγμα». Ετσι δεν είναι;