Ο Γιάννης Στουρνάρας άρχισε να «αποχαιρετά» το υπουργείο Οικονομικών, ενδεχομένως λίγο νωρίτερα από ό,τι θα έπρεπε… Γεγονός είναι πως στάθηκε όρθιος μέσα σε ένα εξαιρετικά εκρηκτικό περιβάλλον και σε μια πολύ δύσκολη θέση. Δεν είναι εύκολο να σταθεί και να επιβιώσει κανείς ανάμεσα στις πιέσεις της τρόικας και του εγχώριου πολιτικού συστήματος και όσων κρύβονται ενίοτε πίσω του. Αν μάλιστα έχεις τη συνήθεια να λες την άποψή σου με θάρρος, χωρίς να υπολογίζεις το πολιτικό κόστος και τις εσωκομματικές ή ενδοκυβερνητικές παρενέργειες, κάνεις τη δουλειά σου (και του αφεντικού σου) λίγο πιο δύσκολη. Αυτό που κράτησε τον κ. Στουρνάρα όρθιο ήταν η σχεδόν «αυτιστική» του αισιοδοξία και στοχοπροσήλωση. Είναι προφανώς ένας άνθρωπος που του αρέσουν τα δύσκολα και ο οποίος χρειάζεται σχεδόν ακατόρθωτους στόχους για να λειτουργήσει. Το κάνει δε με παγερή αδιαφορία για όσα λέγονται ή ακούγονται γύρω του. Χωρίς αμφιβολία αυτή του η ιδιότητα εξόργισε πολλούς πολίτες. Δεν είναι εύκολο να έχεις μπλέξει στον φορολογικό κυκεώνα ή να καίγεσαι από μια κατάσχεση ή ρύθμιση για τις υπεραξίες ακινήτων και να ακούς κάποιος να σου εξηγεί μονότονα ότι «εντάξει καταλαβαίνω, αλλά στόχος είναι το πρωτογενές πλεόνασμα κλπ. κλπ.».
Ο κ. Στουρνάρας έπαιξε με επάρκεια και στυλ και το παιχνίδι του καλού και του κακού, που καλείται πάντοτε να παίξει ο υπουργός Οικονομικών με τον πολιτικό του προϊστάμενο. Το έκανε με χιούμορ, ακόμη και όταν τα βέλη εκ των έσω πονούσαν πολύ… Από μια άποψη, ο ίδιος καταλάβαινε ότι το στεγνό τεχνοκρατικό στυλ χωρίς «μεσσηνιακό» πολιτικό μάνατζμεντ δεν σε πάει πολύ μακριά σε μια χώρα σαν τη δική μας με τις ιδιαιτερότητές της. Εντέλει επετεύχθη ένας συνδυασμός που απέδωσε και έξω και -σε κάποιο βαθμό- μέσα. Αχίλλειος πτέρνα του παραμένει ίσως η αδιαφορία ή άγνοια για τις πρακτικές πτυχές του τομέα του, οι οποίες καίνε όλους εμάς. Δεν είναι δηλαδή ότι δεν δείχνει, όπως επιβάλει η τέχνη της πολιτικής, πως «νιώθει τον πόνο», αλλά ίσως και να μην τον ενδιαφέρουν το φορολογικό και τα άλλα ζητήματα που αφορούν εκατομμύρια πολίτες. Και βεβαίως ίσως αυτό να μην είχε σημασία αν η χώρα αποκτούσε, επιτέλους, έναν παραδοσιακό υπουργό Οικονομικών, που θα ασχολείτο με έσοδα και έξοδα μόνο. Απομένουν, πάντως, πολλές ανωμαλίες και εκκρεμότητες τις οποίες πρέπει κάποιος που διαθέτει κοινό νου και αίσθηση πιάτσας να αντιμετωπίσει άμεσα. Η χώρα κλείνει έναν κύκλο αυτές τις ημέρες, που θα ολοκληρωθεί με τη μεγάλη συζήτηση για τη ρύθμιση του χρέους. Ο θυμός είναι ακόμη μεγάλος και ο πόνος των μνημονίων πολύ φρέσκος, αλλά ο ρόλος του στη σταθεροποίηση της χώρας και την επιστροφή της στην κανονικότητα δεν ήταν ούτε μικρός ούτε εύκολος.