Το σουξέ της Ευρωζώνης αυτές τις μέρες θυμίζει την αταλάντευτη αισιοδοξία που επικρατούσε στην ήπειρο λίγο πριν από την εισαγωγή του ευρώ, όταν οι χώρες-μέλη προετοιμάζονταν ορμητικά για τη νομισματική ένωση: Τότε, νευρικά διεθνή κεφάλαια που είχαν «τσουρουφλιστεί» από την κρίση του 1997-98 στην Ασία, αγόραζαν με προθυμία ευρωπαϊκά ομόλογα, καλλωπίζοντας έτσι τις προοπτικές των οικονομιών που θα έμπαιναν στο ευρώ. Η κακή μοίρα του αναδυόμενου κόσμου είχε βοηθήσει τη νομισματική ενοποίηση της Ευρωζώνης (και έσπειρε μια διαμάχη που ξέσπασε χρόνια αργότερα περί δημιουργικής λογιστικής). Σήμερα, στην αρχή μιας ανάλογης νευρικότητας για τις αναδυόμενες αγορές, η Ευρωζώνη διαφημίζεται ως φάρος επενδυτικής αξιοπιστίας. Η προθυμία των διεθνών κεφαλαίων να «δανείσουν Ευρωπαίους» (κράτη, τράπεζες, επιχειρήσεις) έφερε ρευστότητα, η οποία θεράπευσε την αξιοπιστία της περιφέρειας της Ευρωζώνης πιο γρήγορα και από το να πεις «θα κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για να προστατέψουμε το ευρώ».
Η Πορτογαλία, από «ημιθανής» πριν από έξι μήνες, «κόβει μαχαίρι» το μνημόνιο: σνομπάρει ακόμα και την εξασφάλιση μιας προληπτικής γραμμής πίστωσης (που θα ερχόταν με εξτρά υποχρεώσεις). Μετά την Ιρλανδία, νιώθει αυτοπεποίθηση να αντιμετωπίσει μόνη της το ευμετάβλητο της διάθεσης των επενδυτών. Νομίζει ότι θα δανείζεται για πάντα φθηνότερα από την Αυστραλία (ΑΑΑ). Οι μέχρι χθες αυστηροί δανειστές ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία και επιχαίρουν: Η προεκλογική περίοδος δεν είναι καιρός για περισσότερες εγγυήσεις υπέρ Νοτίων. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ρομπέι έγραψε στο τουίτερ του: «Μια καλή μέρα για μια ισχυρή Πορτογαλία σε μια ισχυρή Ε.Ε. Η απόφαση για καθαρή έξοδο δείχνει πίστη στο μέλλον». Αυτό που μάλλον δείχνει, είναι η πίστη ότι οι επενδυτικές ροές από τον υπόλοιπο κόσμο θα συνεχίσουν να έρχονται στην Ευρωζώνη, χαρίζοντας χρόνο για «μεταρρυθμίσεις», «διαπραγματεύσεις», και πολλά-πολλά Eurogroup. Μια πίστη καθόλου εξασφαλισμένη.
Το ΔΝΤ χτύπησε ήδη συναγερμό: Ο Χοσέ Βινιάλ, διευθυντής του ΔΝΤ για νομισματικά θέματα και τις κεφαλαιαγορές, προειδοποίησε ότι το ευρωπαϊκό ράλι μπορεί να έχει κακό τέλος. «Βλέπουμε συχνά τις αγορές να τιμολογούν την τελειότητα, δηλαδή τιμολογούν (μόνο) την πολύ αισιόδοξη έκβαση. Ελλοχεύει ο κίνδυνος αν τα στοιχεία δεν επιβεβαιώσουν την τελειότητα να υπάρξει απογοήτευση». Συγχαίρει την Ελλάδα και τις άλλες χώρες για την πρόοδο, αλλά προειδοποιεί να μη χαλαρώσουν, καθώς μπορεί να ξαναμπούν στο μικροσκόπιο. Η προειδοποίηση του Ταμείου απευθύνεται λιγότερο προς τις χώρες της περιφέρειας και περισσότερο στις κεντρικές ευρωπαϊκές αρχές. Βλέποντάς τις να καμαρώνουν για τη βελτίωση στη χρηματοδότηση της περιφέρειας με «ξένα κόλλυβα», το ΔΝΤ θυμίζει ότι η Ευρώπη έχει πολλή δουλειά μπροστά της μέχρις ότου η εικόνα που αποτυπώνεται στις αγορές να περιγράψει την πραγματικότητα.
Η Ευρώπη όμως δεν είναι μικρός παίκτης. Εχει ξανακαταφέρει να «τραβήξει» διεθνή κεφάλαια με την αξία της, και φιλοδοξεί να το επαναλάβει. Η προειδοποίηση του Ταμείου όμως δεν είναι η μόνη του παραφωνία στο ευρωπαϊκό στόρι. Εδώ και τρεις μήνες, και καθώς «οι τόκοι» των ευρωπαϊκών τοποθετήσεων συρρικνώνονται, η εμπροσθοφυλακή των διεθνών επενδυτών αρχίζει να καλοκοιτά κι άλλους προορισμούς, εκτός Ευρωζώνης.
Η Ελλάδα πάλι, είναι ένας μικρός παίκτης – για τον οποίο, μετά την κατάθεση αίτησης για ρύθμιση χρέους στο Eurogroup, ξεκινά μια μακρά περίοδος αναμονής. Μετά την άρον άρον επαναφορά της Πορτογαλίας, Ιρλανδίας και Ισπανίας σε προμνημονιακό παρελθόν ο αδύναμος κρίκος παραμένει και πάλι χαρακτηριστικά ελληνόφωνoς: Μετά τις 17 Μαΐου Ελλάδα και Κύπρος θα είναι οι μοναδικές χώρες που θα παραμένουν σε πρόγραμμα βοήθειας. Οι πρώτες που θα προσελκύσουν το κακό μάτι, αν τα πράγματα δεν πάνε τόσο καλά για την Ευρώπη όσο στις παραμονές της χιλιετίας.
