Το φοβερό με τον κ. Αλέξη Τσίπρα δεν είναι η παροχολογία του. Συνηθισμένοι οι ψηφοφόροι από «θα». Εκπληκτικός είναι ο ισχυρισμός του ότι τη μέτρησε και βρήκε ότι τα νούμερα βγαίνουν.
Δεν είναι απλώς ότι όρισε την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης στα 0,9 ευρώ το λίτρο, χωρίς να ξέρει πού θα βρίσκονται διεθνώς οι τιμές του «μαύρου χρυσού» αν και όταν γίνει πρωθυπουργός. Είναι ότι, όπως είπε, έχει σχέδιο για τη δωρεάν παροχή ρεύματος σε 410.000 καταναλωτές. Δεν δίνει αυτό το σχέδιο και στην κυβέρνηση, η οποία ποτέ δεν τσιγκουνεύεται τις παροχές; Διότι, κακά τα ψέματα. Κάθε κυβέρνηση, για λίγες ψήφους παραπάνω, θα έδινε δωρεάν τα πάντα σε όλους. Μόνο που εκ της θέσεώς της –σε αντίθεση με την αντιπολίτευση– είναι αναγκασμένη να κοιτά και το κόστος. Οπως είπε και ο μεγάλος συγγραφέας Gilbert Κeith Chesterton: «Οταν ένας πολιτικός είναι στην αντιπολίτευση γίνεται ειδικός για τα μέσα που θα επιτευχθεί ένας σκοπός. Οταν είναι στην κυβέρνηση γίνεται ειδικός για τα εμπόδια».
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν οικογένειες που ζουν σε καθεστώς ενεργειακής ένδειας. Δεν μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα, δεν έχουν τα μέσα να ζεσταθούν τον χειμώνα. Η βοήθειά τους πρέπει να είναι μέλημα της Πολιτείας. Μια σοβαρή πρόταση όμως –και όχι λόγια κοζανίτικου αέρα που εκστόμισε στην πατρίδα μου ο κ. Τσίπρας– πρέπει να έχει και το άλλο σκέλος του ισολογισμού, αυτό που ονομάζεται κόστος. Είναι διαφορετική μια πρόταση που λέει ότι το κόστος της δωρεάν παροχής θα το επωμιστούν οι Χ, Ψ, Ω και άλλο τα πτερόεντα περί δωρεάν παροχής, τελεία. Μια άλλη, και σοβαρότερη, πρόταση είναι η χάραξη πολιτικής ενεργειακής εξοικονόμησης και δημιουργίας κινήτρων για εγκατάσταση συστημάτων παραγωγής εναλλακτικών πηγών ενέργειας στα νοικοκυριά, έτσι ώστε να απεξαρτηθούν –κατά το δυνατόν– από χρηματοβόρες πηγές, όπως είναι το πετρέλαιο και το ηλεκτρικό ρεύμα. Δεν είναι εύκολο, έτσι όπως έχει φτιαχτεί ο οικιστικός ιστός –ειδικά των πόλεων–, αλλά ποιος είπε ότι στην κατάσταση που φτάσαμε οι λύσεις θα είναι περίπατος επιδομάτων; Το βασικό είναι να χαραχτούν πολιτικές που θα δώσουν βιώσιμες λύσεις, σαν την κινεζική παροιμία με τα ψάρια και την τέχνη του ψαρέματος. Αντ’ αυτών ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τον πολλαπλασιασμό των ιχθύων ως σοβαρή πολιτική.
Το πρόβλημα με αυτές τις εκλογές είναι ότι γίνονται σαν να μη συνέβη τίποτε στη χώρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Η κυβέρνηση, έχοντας το νομοθετικό προνόμιο, αλλάζει κατά το δοκούν τους κανόνες της αναμέτρησης και η αντιπολίτευση τάζει στους πάντες τα πάντα. Σαν να μην υπήρξε κρίση, σαν να μην πληρώσαμε ακριβά όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις των αντιπολιτεύσεων, σαν να μην υπήρξε αυτή η τραυματική διάψευση των «θαυμάτων» που έταζε κάθε αντιπολίτευση.
Το πολιτικό σύστημα συνεχίζει στα τυφλά το παλιό μονοπάτι: Τάξε τώρα και βλέπουμε το κόστος αργότερα. Και στο ενδιάμεσο, βεβαίως, εκτοξεύονται βολές προς τους υπόλοιπους ότι «δεν έχουν θέσεις», λες και οι ακοστολόγητες υποσχέσεις είναι σοβαρά πράγματα τα οποία πρέπει να συζητήσει κάποιος.
Ας ελπίσουμε ότι οι ψηφοφόροι τουλάχιστον –σε αντίθεση με το πολιτικό σύστημα– έμαθαν από την κρίση. Δεν θα χάψουν αμάσητα τις τζάμπα υποσχέσεις και θα θυμούνται ότι στο τέλος υπάρχει πάντα ο λογαριασμός, η επονομαζόμενη και «λυπητερή».