Ποια κρίση; Η Wall Street καταρρίπτει ρεκόρ όλων των εποχών. Ευρώπη και Ασία παραμένουν κοντά σε υψηλά εξαετίας. Το παράδοξο -για την επενδυτική θεωρία- είναι ότι ανεβαίνουν οι μετοχές, ανεβαίνουν και τα ομόλογα. Σαν να λέμε, περισσότερες ώρες ύπνου και περισσότερες ώρες ξύπνιου σε ένα 24ωρο. Αυτό συμβαίνει παντού. Τα ισπανικά ομόλογα είχαν τέτοια ζήτηση, που το κόστος δανεισμού για το Δημόσιο υποχώρησε σε απόσταση αναπνοής από το αμερικανικό: 2,83% για δέκα χρόνια. (Την ίδια ώρα βέβαια, ο Ισπανός επαγγελματίας πληρώνει 4% καπέλο πάνω στο επιτόκιο που πληρώνει ο Αμερικανός ή ο Γερμανός για κεφάλαια κίνησης – κι αυτό, αν του δανείζει η τράπεζά του). Ενώ οι αγορές καλπάζουν σε ιλιγγιώδη ύψη, οι υπερεθνικοί οργανισμοί πασχίζουν να δείξουν προσγειωμένοι, πεφωτισμένοι: Η Κ. Λαγκάρντ δεν τα έχει πια με τις αντιστάσεις για τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις. Αποδίδει επικίνδυνες αντιστάσεις για μεταρρύθμιση στις μεγάλες τράπεζες… Ο κεντρικός τραπεζίτης της Αγγλίας προσεγγίζει με ψυχοπαθολογικούς όρους τα κίνητρα των μεγαλοτραπεζιτών… Η κρίση δεν πέρασε, άφησε και μαθήματα (έστω, διαλέξεις). Η πλήρης εξομάλυνση είναι προ των πυλών για ισχυρούς και αισιόδοξους.
Οταν η αφήγηση συντονίζεται στην αισιοδοξία, ο χρυσός ξαναμοιάζει με αναχρονιστικό κειμήλιο, άκυρη επένδυση. Η Bank of America μοιάζει να επιβεβαιώνεται όταν έβαζε νέο ταβάνι για την τιμή της ουγγιάς τα 1.300 δολάρια. Την Τετάρτη η τιμή υποχώρησε βίαια στα 1.263,6 δολ. ελάχιστα πάνω από την επόμενη στήριξή της. Επιπλέον ο σχηματισμός που οι τεχνικοί αναλυτές βλέπουν στο διάγραμμα της τιμής παραπέμπει σε περαιτέρω σημαντική πτώση. Επόμενη στάση τα 1.245 δολ; Η πλειονότητα της στιγμής μοιάζει να πιστεύει ότι θα υποχωρήσει κι άλλο: Μια μείωση του γεωπολιτικού κινδύνου θα πίεζε την τιμή του. Την Τετάρτη η αγορά έβλεπε στην Ουκρανία αποκλιμάκωση, τον νέο πρόεδρο να παίζει πιο ψύχραιμο παιχνίδι με Ρωσία και Δύση, τη Μόσχα να κάνει ένα βήμα πίσω και την Ευρώπη δύο σε σχέση με τις κυρώσεις. Στη Μέση Ανατολή, το επόμενο ραντεβού της Δύσης με το Ιράν έχει κλειστεί με καλές προοπτικές, ο Πάπας φιλούσε τείχη στην Ιερουσαλήμ, υδρογονάνθρακες υπάρχουν κι αλλού. Οσο για τις χούντες, μοιάζουν να μην είναι πια παράγοντες αποσταθεροποίησης… Το χρηματιστήριο της Ταϊλάνδης -που ξαναπέρασε κάτω από την μπότα πριν από εικοσιτετράωρα- είχε την πιο εντυπωσιακή επίδοση σε ολόκληρη την Ασία και την Ωκεανία χθες.
Σε αυτό το υπόβαθρο, η τιμή του χρυσού μπορεί να έχει βάλει πλώρη για τα προ κρίσης επίπεδα. H όποια πορεία της δεν θα είναι βαρετή; Η διατραπεζική επιτροπή στο Λονδίνο που καθορίζει την τιμή του (London Fix) βάλλεται πανταχόθεν, πληρώνει πρόστιμα για τη χειραγώγησή του και έχει ημερομηνία λήξης («Κ» – 18/5/2014). Η Αυστρία ήταν η τελευταία στη σειρά των χωρών που επιθυμεί την απογραφή του χρυσού που φυλάει εκτός συνόρων. Την ίδια ώρα η Κίνα βάζει θεμέλια να γίνει κέντρο τιμολόγησης, εγκαινιάζοντας το Κέντρο Ανταλλαγών της Σαγκάης. Οι φιλοδοξίες μεγάλες, αλλά το πρότζεκτ είναι ακόμη «γιαπί»: Χρειάζεται διεθνές νόμισμα, διεθνή πελατεία και τζίρο. Ο,τι λείπει, περιλαμβάνεται στο κινεζικό πλάνο.
Πέρα από συμβολισμό ή τις συνωμοσιολογίες υπάρχει κινητικότητα και πόλωση γύρω από τον χρυσό, εκδηλώνει τα δύο άκρα των επενδυτών: Οι μεν θεωρούν ότι η κρίση πέρασε, ότι το σύστημα μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις σε οικονομία και γεωπολιτική. Οι δε, θεωρούν ότι αυτό που μοιάζει με έξοδο είναι φούσκωμα μιας μεγαλύτερης φούσκας η οποία δεν θα αργήσει να καταρρεύσει μαζί με τη νομισματική ισορροπία, εκτινάσσοντας τον χρυσό. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ούτε τα νομίσματα θα καταρρεύσουν αύριο, ούτε η ιλιγγιώδης πτήση των αγορών αντέχει σε σοβαρή κριτική. Ανεξαρτήτως τιμής όμως, ο χρυσός θα παραμείνει θέατρο πόλωσης, και η κυρίαρχη άποψη θα αλλάξει πλευρά αρκετές φορές.