Θα είναι μια επεισοδιακή εβδομάδα για την Ευρώπη και οι δυσκολίες εκδηλώθηκαν από την αρχή. Τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια σκόνταψαν σχεδόν με το που άνοιξαν. Αφορμή στάθηκε η τελευταία σοδειά δεικτών για την πραγματική οικονομία, οι πρώτες εκτιμήσεις των δεικτών PMI Ιουνίου: Κάτω από την οριακά καθησυχαστική επιφάνεια στη μεταποίηση και τις υπηρεσίες (ο ιδιωτικός τομέας της Ευρωζώνης συνολικά εξακολουθεί να παραπέμπει σε ανάκαμψη – έστω μειωμένη) και παρά τη φαινομενική ανάρρωση της οικονομίας της περιφέρειας, μια παλιά πληγή ανοίγει και πάλι.
Η κατάσταση της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας του ευρώ χειροτερεύει: Οι προοπτικές της γαλλικής παραγωγής βυθίζονται για δεύτερο συνεχόμενο μήνα πιο βαθιά σε επικράτεια συρρίκνωσης – την ώρα που οι αντίστοιχοι γερμανικοί δείκτες παραμένουν με θετικό πρόσημο. Επιπλέον η απασχόληση στη Γαλλία είναι σε χαμηλά ρεκόρ, ενώ τα περιθώρια της κυβέρνησης για μέτρα τόνωσης είναι μηδενικά: το έλλειμμά της παραμένει επίμονα υψηλότερο από την τροχιά που απαιτεί το Σύμφωνο Σταθερότητας. H αύξηση της τιμής του πετρελαίου κάνει τις ανησυχίες για ύφεση εντονότερες, καθώς πέρα από καύσιμο μηχανών αποτελεί καύσιμο για την ανάπτυξη. Η προοπτική περαιτέρω ανόδου της τιμής του απειλεί τόσο τη γαλλική όσο και την ευρωπαική ανάκαμψη.
Ο αρνητικός απολογισμός αυτής της εβδομάδας δεν θα έχει να κάνει μόνο με την οικονομία: Αν η ανάκαμψη στην Ευρωζώνη αποδεικνύεται εύθραυστη, η πολιτική συναίνεση μοιάζει να έχει διαρραγεί από καιρό. «Η παρατήρηση των εξελίξεων ενόψει της συνόδου που θα ορίσει τον επόμενο πρόεδρο της Κομισιόν και θα καθορίσει την πολιτική της επόμενης πενταετίας, μοιάζει με σύγκρουση τρένων σε αργή κίνηση» αναφέρει το Reuters σε ανάλυσή του: «Τη μια αμαξοστοιχία οδηγεί η Μέρκελ με τους περισσότερους εκ των 28. Την άλλη την οδηγεί ο Ντέιβιντ Κάμερον, με τους ελάχιστους επιβάτες να προσπαθούν να πηδήξουν διακριτικά από αυτήν». Οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν κατάφεραν να αποφύγουν την πόλωση στο ανώτατο επίπεδο, ούτε το «lose-lose» στο οποίο αυτή οδηγεί.
Οικονομικά και θεσμικά αδιέξοδα, πραγματικής υφής αμφότερα, αμφισβητούν τη σημερινή θέση των ισχυρών της Ε.Ε. Το Παρίσι είναι στη δυσάρεστη θέση να χρεώνεται την αδυναμία της Ευρωζώνης να ανακάμψει: Το Λονδίνο, μετά από θεσμικές εμμονές που υιοθέτησε ο Κάμερον, θέτει εαυτόν σε τροχιά απόκλισης ή αποχώρησης. Στο τέλος της εβδομάδας Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία θα είναι πιο αποδυναμωμένες και απομονωμένες στην Ε.Ε. Οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις θα δικαιολογήσουν κινήσεις στις αγορές που η Bank of America/Merrill Lynch, με μεγάλη αυτοπεποίθηση, διατύπωσε πριν καν ξεκινήσει η εβδομάδα: Μετά τη διόρθωση των τελευταίων ημερών λέει, το δολάριο θα επιστρέψει στην ανοδική του πορεία, και ο χρυσός στην καθοδική. Η έναρξη της εβδομάδας άρχισε να την επιβεβαιώνει.
Το ξήλωμα του ευρωπαϊκού πουλόβερ ξεκίνησε και πάλι. Η πορεία θα είναι μακρά και θα έχει σκαμπανεβάσματα και αλλαγές προσήμου. Η Ευρώπη θα παραμείνει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας για καιρό: στον μαραθώνιο ανάκαμψης, θα ακολουθεί ασθμαίνοντας τις ΗΠΑ. Αυτό τουλάχιστον αντανακλούν οι προσδοκίες της αγοράς σε σχέση με τα βασικά επιτόκια Fed και EKT: Σήμερα τα επιτόκια αμφοτέρων είναι μια ανάσα από το μηδέν, αλλά οι προοπτικές τους (όπως τις προδιαγράφουν οι αποδόσεις των ομολόγων Αμερικής και Ευρώπης) αποκλίνουν. Σε δύο χρόνια τα αμερικανικά επιτόκια αναμένονται να έχουν ξεπεράσει το 2%. Τα ευρωπαϊκά θα παραμείνουν κολλημένα στο μηδέν.
Η ακατάβλητη αισιοδοξία για τις προοπτικές της Ευρωζώνης δίνει σταδιακά τη θέση της σε ένα νέο κύκλο ανησυχιών. Ισως να είναι απαραίτητος. Το σενάριο της επιδείνωσης είναι προϋπόθεση προκειμένου η ΕΚΤ να κινητοποιήσει τα πυρηνικά νομισματικά όπλα, τα οποία ακόμα δεν έχει βρεθεί στην ανάγκη να αξιοποιήσει.