Αν βρίσκαμε έναν τρόπο να δώσουμε υλική μορφή στη νοητή σκυτάλη που μεταφέρουμε από γενιά σε γενιά χωρίς καν να το κατανοούμε ή να το επιδιώκουμε, θα βλέπαμε χαραγμένες πάνω της ποικίλες οδηγίες βίου. Σοφές και αφελείς. Συμβιβαστικές και απείθαρχες. Ποιες διαλέγει να αποκωδικοποιήσει και να ενστερνιστεί κάθε γενιά είναι μια υπόθεση με πολλές παραμέτρους και εκπλήξεις, γι’ αυτό τα πράγματα δεν βαίνουν ποτέ μονόδρομα. Μία πάντως από τις πάγιες συμβουλές σπεύδει να απογοητεύσει εξαρχής τον παραλήπτη της: «Κάτσε στ’ αυγά σου. Εσύ θα σώσεις το Ρωμαίικο;». Ευτυχώς, δεν τη δίνουν όλοι αυτή τη συμβουλή. Και πάλι ευτυχώς, δεν την ασπάζονται όλοι οι δέκτες της. Ετσι, ακόμα κι όταν νιώθουμε εντελώς βαλτωμένοι, στην πραγματικότητα υπάρχει κίνηση στο έλος· υπάρχουν απαιτήσεις και όνειρα. Και -κυρίως- προσπάθειες. Και κουτσά-στραβά προχωράμε. Μολαταύτα, οι ανάποδες σειρήνες, οι σειρήνες της απογοήτευσης που παριστάνουν τις φρόνιμες, επιμένουν: «Εσύ θα σώσεις το Ρωμαίικο;».
Δεν χρειάζεται να στοιχηματίσουμε πως οι σειρήνες της αποκαρδίωσης θα είχαν φάει παιδιόθεν τ’ αυτιά και της υπαλλήλου του Δήμου Ερμούπολης: «Πού πας να βάλεις το κεφαλάκι του στον ντορβά; Θα τσαντίσεις τους προϊσταμένους σου. Θα σε λιώσουν». Τέτοια. Οσα ακούμε με την εσωτερική μας ακοή, ακόμη κι αν δεν λέγονται φωναχτά. «Βολέψου. Ασε τα πράγματα όπως τα βρήκες. Αν τα ταράξεις, μόνο τον μπελά σου θα βρεις». Είχαν δίκιο βέβαια οι σειρήνες. Η καθαρίστρια, που τόλμησε να καταγγείλει παράτυπες διαδικασίες (μια μικρή μικρή διαφθορά που αθροιζόμενη με αναρίθμητες άλλες ισοδύναμές της δημιουργούν το τέρας της Μεγάλης Διαφθοράς), βρήκε όντως τον μπελά της. Της επιβλήθηκαν τέσσερις πειθαρχικές κυρώσεις, επειδή της πέρασε από το μυαλό το αδιανόητο: να κάνει το χρέος της, «να ασκήσει κριτική στις πράξεις της προϊσταμένης αρχής». Συν τοις άλλοις απειλείται με μείωση μισθού κατά 50%. Που θα ’ναι φαίνεται θηριώδης, νά, σαν και των απολυμένων, δικαιωμένων πλην μη επαναπροσλαμβανομένων εκείνων καθαριστριών που το γενναίο μας κράτος επέλεξε σαν μείζονα συμβολικό του αντίπαλο.
Οχι. Δεν το έσωσε το Ρωμαίικο η καλή υπάλληλος. Τον αυτοσεβασμό της έσωσε. Την αξιοπρέπειά της. Δηλαδή την ελπίδα ότι κάτι κάπου μπορεί να γίνει. Αρκεί αυτό.