Απόλυτη σιωπή. Κανένας πανηγυρισμός μετά το σκορ του Μάριο Γκέτσε. Κι όμως ήταν εκεί. Στα μπαλκόνια τους. Εβλεπαν, ίσως έπιναν μπίρα και θρηνούσαν, μάλλον βουβά, τη διαφαινόμενη πλέον νίκη της Γερμανίας. «Είναι νωρίς για δάκρυα», παρηγορούσε ο τηλεοπτικός σχολιαστής. Κι αυτός, λοιπόν, ήταν με την Εθνική Αργεντινής; Κι αυτός, κι εμείς.
Οι περιορισμένες γνώσεις δεν δίδουν το δικαίωμα να αξιολογήσω τις ομάδες παρά μόνο από το τελικό αποτέλεσμα και την αντοχή τους. H Εθνική Γερμανίας απεδείχθη η καλύτερη ομάδα αυτού του Μουντιάλ. Κι όμως, κανείς δεν ήθελε να το πιστέψει, διότι απλώς ήμασταν με την Αργεντινή. Γιατί; Για προφανείς λόγους, που δεν χρειάζονται αναλύσεις: Γιατί μοιάζουμε περισσότερο ως χώρες (λες κι εμείς έχουμε τη βιομηχανία και την κτηνοτροφία της Αργεντινής). Γιατί είμαστε συναισθηματίες και πορευόμαστε με την ιστορική αισιοδοξία του αδύναμου, του ηττημένου αριστερού και του μονίμως κατατρεγμένου. Γιατί θέλαμε να επιβεβαιωθεί, έστω και για ένα βράδυ, η μεγάλη μας αυταπάτη ότι ο καλός, ο φτωχός και ο καταπιεσμένος στο τέλος θα κερδίσει και… για λογαριασμό μας. Κι αφού μας φόρτωσαν τα τελευταία χρόνια οι Γερμανοί με μια σειρά στερεότυπες κατηγορίες, αμυνόμαστε σε αυτά με άλλα, αντιστρόφως στερεοτυπικά αλλά πιο αφελή. Ναι, ήμασταν με την Αργεντινή γιατί στο βάθος θέλαμε και πάλι να επιβεβαιωθεί η αρχή που μας συμφέρει: ότι στο τέλος νικά ο αδύναμος κι όχι ο δυνατός που θέλει να επιβάλει και στο ποδόσφαιρο την ισχύ του.
Πόσο βολικά θα ήταν για μας τα πράγματα εάν ήταν έτσι. Διότι ο δυνατός δεν έχει μόνο την αλαζονεία να θέλει να επιβεβαιώνεται σε όλα τα πεδία. Θυμηθείτε τι είχε πει πριν από έναν χρόνο η Μέρκελ: ότι, ναι, η Γερμανία είναι η καλύτερη οικονομία του κόσμου, κάνει τις περισσότερες εξαγωγές και έχει τους καλύτερους εργαζομένους. Ομως ο δυνατός δεν επιβάλλεται και με τη μεθοδικότητα, την παιδεία του, την εκπαίδευσή του; Γι’ αυτό και η τελευταία πράξη του Μουντιάλ προσφέρεται για γεωπολιτικές αναφορές και συμβολισμούς. Με τη Γερμανία που θέλει να αποδείξει ότι όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην επένδυση αυτού του τόσο παγκοσμιοποιημένου αλλά και λαϊκού σπορ τα καταφέρνει καλά. Ενας σχεδόν «ολιστικός» ιμπεριαλισμός επιδόσεων.
Με τη Βραζιλία, μια σχεδόν θρησκευτικά προσηλωμένη στο ποδόσφαιρο χώρα, να αποδεικνύει τα περιορισμένα όρια του μικρομεγαλισμού και της παρακμής. Είναι χαρακτηριστικό ότι η προερχόμενη από την ένοπλη πάλη πρόεδρος Ρούσεφ εξέφρασε τη θλίψη της γιατί έχασε μια κακή -κατά κοινή ομολογία- εθνική ομάδα, αλλά δεν βρήκε να πει ούτε μια λέξη για την τεράστια πρόκληση της σπατάλης δημόσιων πόρων σε μία χώρα με πολύ μεγάλο ποσοστό φτώχειας, παιδική εγκληματικότητα και παρακμή. Σπατάλη που προκάλεσε μεγάλες απεργίες και συγκρούσεις για μια διοργάνωση σε ένα άθλημα που σχεδόν είναι ιερό στους πολίτες της χώρας.