Ολοι μπορούν να έχουν άποψη για τον αιγιαλό. Ακόμη και για ένα νομοσχέδιο που δεν υπάρχει. Θεμιτό είναι να διοργανώνονται και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ως δίκες προθέσεων. Ετσι κι αλλιώς διαχρονικά οι κυβερνήσεις δεν έκαναν ποτέ το καλύτερο δυνατό· ίσως όχι επειδή δεν ήθελαν, αλλά διότι φοβούμενες το πολιτικό κόστος άφηναν τα προβλήματα να γίνονται εκρηκτικά και οι λύσεις που δίνονται σε καθεστώς πανικού είναι πάντα οι χειρότερες.
Αυτό έγινε με τις κρατικές δαπάνες, τα εργασιακά, και χίλια δυο προβλήματα που τα αφήσαμε να διογκωθούν για να τα μπαλώσουμε όλα μετά το 2009. Η αποτυχία του εξορθολογισμού του ασφαλιστικού το 2001 οδήγησε τα Ταμεία στη χρεοκοπία και μετά, στην τούρλα του μνημονίου, προχώρησαν οι οριζόντιες περικοπές επί δικαίους και αδίκους. Το παλλαϊκό (και όχι μόνο πολιτικό) αίτημα τότε ήταν «κάτω τα χέρια από το ασφαλιστικό». Ενα μεγάλο «Οχι» χωρίς την εξέταση καμιάς παραμέτρου, ούτε καν συζήτηση για τα τρία σενάρια της πρότασης Γιαννίτση. Τελικά επιλέξαμε από τα τρία το χειρότερο, αυτό της απραξίας και σήμερα το πληρώνουμε στο πολλαπλάσιο.
Κάπως έτσι γίνεται με τον αιγιαλό. Με φωτογραφίες από κάποια μέρη της Ισπανίας, τα οποία καταστράφηκαν, ορθώνεται πάλι το μεγάλο «Οχι», χωρίς να εξεταστούν όλες οι παράμετροι του προβλήματος. Μία από αυτές είναι ότι η χώρα χρειάζεται τουριστικές επενδύσεις, με δεδομένο ότι όλες οι άλλες (π.χ. εξορύξεις) χρίζονται περιβαλλοντοκτόνες. Ετσι, αντί να συζητάμε ποια πρέπει να είναι τα όρια του αιγιαλού (αυτού που στις περισσότερες περιοχές της χώρας έχει «δημοκρατικά» καταπατηθεί), τους όρους δόμησης στα «φιλέτα» (τα οποία κατά την αριστερή φρασεολογία «θα ξεπουληθούν»), την πρόσβαση του κοινού στις παραλίες (η οποία σύμφωνα με την ίδια φρασεολογία «θα απαγορευτεί») η Αριστερά σκιαμαχεί για ένα νομοσχέδιο που θα υπάρξει.
Θα συμφωνήσουμε ότι οι «αγώνες» είναι όρος ύπαρξης ενός κόμματος που γεννήθηκε και ανδρώθηκε ως κίνημα «αντί». «Στην πολιτική», έλεγε κάποιος, «περισσότερο κι από φίλους χρειάζεσαι έναν εχθρό». Ο ΣΥΡΙΖΑ, με τις πολλές συνιστώσες του, χρειάζεται πολλούς. Δεν υπάρχει τρόπος να συμμαζευτεί αυτό το συνονθύλευμα της Προόδου χωρίς διαρκείς αγώνες επί παντός. Για την Αριστερά που μεγάλωσε ως «αντί» ακόμη και οι σκιαμαχίες χρειάζονται όπως οι ποδηλάτες το πεντάλ. Αν σταματήσει θα πέσει, ή έστω θα φυλλορροήσει από τα Αριστερά. Μόνο που συνεχίζοντας το πεντάλ δεν βλέπει ότι έχει εγκλωβιστεί σε κάτι που στο τσίρκο –δραματικά– αποκαλείται «γύρος του θανάτου». Αυτοί οι γύροι σπανίως είναι «του θανάτου», αλλά όλοι κάνουν βόλτες γύρω από τον ίδιο άξονα.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται εγκλωβισμένος και ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να αγωνίζεται διαρκώς (ακόμη και μες στο κατακαλόκαιρο) γιατί αλλιώς θα έχει εσωτερικά προβλήματα, αλλά κάνει κύκλους γύρω από τους φανταστικούς άξονες της μεταπολίτευσης. Δεν προτείνει νέες διαδρομές ή νέες επεξεργασίες. Αναμασά όσα ακούγαμε σαράντα χρόνια τώρα, όσα δηλαδή μάς χρεοκόπησαν.
Εξ ου και τα διαγκωνιζόμενα στελέχη του πρέπει για λόγους διαφοροποίησης να πουν και μια κουβέντα παραπάνω. Οπως η κ. Ρένα Δούρου έστειλε μήνυμα «σε ώτα ακουόντων», όπως είπε, ότι «τετελεσμένα η νέα Περιφερειακή Αρχή δεν πρόκειται να αποδεχθεί». Να σημειώσουμε ότι αυτά που η κ. Δούρου προλέγει ως «τετελεσμένα» θα είναι απόφαση της Βουλής. Τι θα κάνει δηλαδή μετά την πιθανή ψήφιση κάποιου νομοσχεδίου; Θα κηρύξει την Αττική ανεξάρτητο κράτος για να σώσει τους αιγιαλούς της περιφέρειας; Και στο κάτω-κάτω της γραφής τι φοβάται η κ. Δούρου; Οτι θα καταπατηθούν οι… παρθένες ακτές της Αττικής;