Καθώς το ένα μετά το άλλο ξένα μέσα ενημέρωσης προβάλλουν εικόνες ντροπής από αναξιοποίητες ολυμπιακές εγκαταστάσεις, έρχεται στη μνήμη η επίσκεψή μου στην Ατλάντα, το 1997, ένα χρόνο μετά τη Χρυσή Ολυμπιάδα η οποία, «προς απογοήτευσή μας», είχε διεξαχθεί στην πόλη του αμερικανικού Νότου. Μόλις είχε επιλεγεί η Αθήνα ως η πόλη που θα διοργάνωνε, επτά χρόνια αργότερα, τους Αγώνες του 2004. Οι υπεύθυνοι της Οργανωτικής Επιτροπής με υποδέχθηκαν ευγενικά. Μετά μια αρχική αμηχανία –επειδή «μας είχαν πάρει» τους Αγώνες της Εκατονταετίας– γρήγορα η συζήτηση κύλησε σε φιλικό και ζεστό κλίμα. Με ενημέρωσαν για τις αρχικές προσπάθειες, τα σχέδια και, τελικά, την πορεία μέχρι τους Αγώνες, αλλά και για το μετά.
Μετά την ξενάγησή μου στις εγκαταστάσεις συζήτησα με τον πρόεδρο της οργανωτικής επιτροπής, Μπιλ Πέιν. Τα κύρια χαρακτηριστικά των δικών τους αγώνων, τα οποία, όπως μου είπε, ήλπιζε ότι θα αποτελούσαν παράδειγμα προς μίμηση και για την Ελλάδα, ήταν ότι η διοργάνωση δεν κόστισε στην πόλη της Ατλάντας «ούτε ένα δολάριο» και πως είχαν κάνει λεπτομερή σχεδιασμό ώστε όλες οι εγκαταστάσεις να χρησιμοποιούνται παραγωγικά και να αποφέρουν έσοδα για πολλά χρόνια μετά τους αγώνες. «Δεν αφήσαμε τίποτα στην τύχη», επισήμανε χαμογελώντας. Οι Αγώνες στοίχισαν 1,8 δισ. δολάρια, από τα οποία η ομοσπονδιακή κυβέρνηση κατέβαλε μόνο 500 εκατομμύρια, όχι για τους Αγώνες, αλλά για έργα υποδομής στην Πολιτεία της Γεωργίας και στην πόλη της Ατλάντας, κυρίως για νέους δρόμους και τον εκσυγχρονισμό του αεροδρομίου, όπως φυσικά και για τα μέτρα ασφαλείας. Τα υπόλοιπα προήλθαν από τον ιδιωτικό τομέα.
Θα επισημάνω μόνο δύο από τα πολλά που μου έκαναν εντύπωση. Πρώτον, το Ολυμπιακό Χωριό. Αντί να αγοράσουν εκτάσεις και να κατασκευάσουν νέες κατοικίες, οι υπεύθυνοι των Αγώνων συμφώνησαν με το πανεπιστήμιο της πόλης, το Georgia Tech, να ανακαινίσουν τις υπάρχουσες εγκαταστάσεις της φοιτητικής εστίας και αφού τις χρησιμοποίησαν οι ξένοι αθλητές, τις παρέδωσαν στο πανεπιστήμιο. Ελάχιστο κόστος για τους διοργανωτές, τεράστιο όφελος για το πανεπιστήμιο. Δεύτερον, το νέο Ολυμπιακό Στάδιο. Αφού φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες, νοικιάστηκε αμέσως, για είκοσι χρόνια, στην ομάδα μπέιζμπολ της πόλης, τους Atlanta Braves του Τεντ Τέρνερ, αποφέροντας τα ανάλογα έσοδα.
Δέκα χρόνια μετά τη φαντασμαγορική έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας και τον ενθουσιασμό για τη διοργάνωση, αναπόφευκτα έρχονται στο μυαλό απλά ερωτήματα που δεν έχουν λάβει απαντήσεις. Οπως το γιατί ενώ η πιο πλούσια χώρα του κόσμου περιόρισε στο ελάχιστο δυνατό το κόστος και αξιοποιήσαμε στο έπακρον υπάρχουσες υποδομές, εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να εκτινάξουμε το κόστος σε δυσθεώρητα ύψη και δημιουργήσαμε νέες και πανάκριβες εγκαταστάσεις από τις οποίες αποκομίσαμε ελάχιστα οφέλη.