Μετρήσατε πόσες διενέξεις, συγκρούσεις ή σφοδρές αντιπαλότητες ξεκίνησαν ή συνεχίστηκαν την περασμένη εβδομάδα σε αυτόν τον τόπο; Πολλές (εκτός από εκείνες της πολιτικής σκηνής, που δεν διακόπτονται ποτέ).
Οι ισχυρές βροχοπτώσεις και οι καταστροφές που τις ακολούθησαν έγιναν πεδίον αντιπαράθεσης λαμπρόν για το ποιος έχει την ευθύνη. Η πολιτεία; Οι θεσμοί; Οι πολίτες; Ολοι μαζί;
Αντιπαράθεση που βρήκε φιλοξενία σε όλα τα «φόρα». Τα διαδικτυακά, τα έντυπα, τα ηλεκτρονικά, τα τηλεοπτικά ασφαλώς, τα καθημερινά (στους δρόμους, στις γειτονιές, στα καφενεία, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς).
Υπάρχουν βέβαια και αντιπαραθέσεις που αφορούν μόνο τα σύγχρονα στέκια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Και δημιουργούν φανατισμούς, εντάσεις, στρατόπεδα, μέτωπα, φίλους και εχθρούς. Οπως αυτό που δημιουργήθηκε τις τελευταίες δύο μέρες με τη διατύπωση του συγγραφέα Θανάση Χειμωνά, ο οποίος απάντησε σε μία πρόκληση που αφορούσε τη μητέρα του (τη θεατρική συγγραφέα Λούλα Αναγνωστάκη) με τρόπο που δεν προσιδιάζει σε έναν άνθρωπο των γραμμάτων –κατά τη γνώμη μας. Πόσο μάλλον όταν αυτό το ίδιο πρόσωπο έχει και θεσμική θέση – είναι υπεύθυνος για τον πολιτισμό στο ΠΑΣΟΚ.
Η διαδικτυακή κόντρα αφορούσε κυρίως το πόσο κρυβόμαστε πίσω από ευπρέπειες και πόσο δικαιούμαστε να είμαστε ευθείς όταν μας προκαλούν. Οι απόψεις που την ακολούθησαν είναι μια θαυμάσια βεντάλια του τι επικρατεί γύρω μας, της ψυχοσύνθεσης των κατοίκων αυτού του τόπου, του πόσο εύκολα παίρνουν «φωτιά» με αφορμή την υποστήριξη μιας άποψης.
Ελάχιστοι καταφέρνουν να μην παρασυρθούν από πάθος ή εμπάθεια, από θυμό ή μένος, και οπωσδήποτε από απόλυτη άρνηση να ακούσουν –όχι να κατανοήσουν– την άλλη άποψη.
Αυτό κυρίως είναι το θέμα, και όχι η εμπλοκή στο διαδικτυακό «θέμα Χειμωνά». Δηλαδή πόσο εύκολα αναζητούμε ευκαιρίες για να εκτονωθούμε, πόσος θυμός μοιάζει να υπάρχει κρυμμένος, πόση δυσανεξία στο διαφορετικό…
Πόσο εθισμένοι είμαστε ως κοινωνία στον διχασμό! Ναι, δεν είναι πρωτοφανής διαπίστωση, το γνωρίζω. Το ανησυχητικό είναι όμως ότι δεν φαίνεται να διαφοροποιούνται τα πράγματα. Και φοβάμαι πως αυτό το έθος δεν αφορά συγκεκριμένες γενιές, συγκεκριμένες ηλικίες, συγκεκριμένες τάξεις, συγκεκριμένα μορφωτικά επίπεδα. Αλλωστε –την περασμένη εβδομάδα έγινε κι αυτό– δύο βουλευτίνες, πανεπιστημιακοί, είχαν στους διαδρόμους της Βουλής ένα «διάλογο» όχι ιδιαίτερα κομψό, τουλάχιστον!
Είναι η παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας τον 21ο αιώνα; Είναι σύμπτωμα των σημερινών πιέσεων ή έρχεται από παλιά και ποτέ δεν διορθώθηκε; Κάποιοι καμαρώνουν για το «αυθόρμητο» της φυλής. Αλλά συχνά το αυθόρμητο είναι αντιαισθητικό…