Λοιπόν, κάθισα και μέτρησα: μέσα στον ενάμιση -μόλις- μήνα που είναι στην εξουσία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον τέσσερις υπουργοί και ο πρωθυπουργός επέλεξαν να ψυχαγωγηθούν μέσω της τέχνης του θεάτρου. Ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης και ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Γιώργος Κατρούγκαλος, είδαν τις «Ευτυχισμένες Ημέρες» του Μπέκετ στο Μικρό Rex. O υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού, Αριστείδης Μπαλτάς, επέλεξε την παράσταση «Φαέθων» στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού, Νίκος Ξυδάκης, είδε τον «Γυάλινο κόσμο» του Τένεσι Ουίλιαμς στο θέατρο «Εμπορικόν». Και ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, προσπάθησε να χαλαρώσει από τα βάρη της Κ.Ε. του περασμένου Σαββατοκύριακου με την παράσταση «Ενας άνθρωπος για όλες τις εποχές». Ισως αυτό να είναι ένα πραγματικά διαφορετικό στοιχείο ανάμεσα στην τωρινή και την προηγούμενη κυβέρνηση.
Είναι η κουλτούρα που συνοδεύει, ιστορικά, τα στελέχη της νέας κυβέρνησης και συνδέει τον χώρο της αριστεράς με τον χώρο και τους προβληματισμούς της τέχνης; Για κάποιους ασφαλώς είναι. Για κάποιους άλλους είναι σίγουρα η διαφυγή από τα βάρη της ασφυκτικής καθημερινότητας. Πάντως, τόσο πολλά μέλη της κυβέρνησης σε θεατρικές παραστάσεις, μέσα σε ενάμιση μήνα, είναι σίγουρα ένα ευχάριστο (και απρόσμενο) ρεκόρ.
Σκέφτομαι ότι όλοι τους επέλεξαν να δουν έργα ξεχωριστά, συγγραφέων που έχουν αφήσει έντονο στίγμα στην παγκόσμια δραματουργία: Σάμιουελ Μπέκετ, Τένεσι Ουίλιαμς, Δημήτρης Δημητριάδης, Ρόμπερτ Μπολτ. Που με τον δικό τους τρόπο ο καθένας από αυτούς θίγουν στα έργα τους τις κοινωνικές ή τις ατομικές παθογένειες. Κι επειδή, μέσω του θεάτρου, μπορεί ο θεατής να δει από απόσταση όλα αυτά, να τα διακρίνει και να τα κρίνει, ευελπιστώ ότι οι θεατές-μέλη της κυβέρνησης επιλέγουν το θέατρο για να ακονίσουν ακριβώς αυτό το κριτήριο.
Για να μπορεί, π.χ., να λέει ο πρωθυπουργός στους νεόκοπους βουλευτές που πολύ δυσαρεστήθηκαν που δεν θα έχουν βουλευτικό αυτοκίνητο ότι στην ουσία γίνονται οι ίδιοι λαϊκιστές. Για να μπορέσει ίσως να πει αύριο και σε υψηλόβαθμα μέλη της κυβέρνησης ότι η άσκηση της εξουσίας δεν μοιάζει καθόλου με τις κομματικές διαδικασίες (πόσο μάλλον με τις εκφράσεις κομματικού καφενείου, γιατί τα έχουμε δει κι αυτά σε δημόσιο λόγο). Και προφανώς, ο υπουργός Παιδείας, που επέλεξε να δει ένα πολύ δύσκολο έργο και μια ξεχωριστή παράσταση, να συνειδητοποίησε ότι στην Αθήνα υπάρχουν εκατοντάδες παραστάσεις, αλλά δεν είναι όλες του ίδιου επιπέδου. Οτι για να μπορούν οι σημερινοί μαθητές και αυριανοί θεατές και πολίτες να ξεχωρίζουν την προχειρότητα από την ποιότητα χρειάζεται εξοικείωση μέσω της παιδείας. Ισως σε σχολεία (πρότυπα ή πειραματικά) που έχουν τη δυνατότητα να το προσφέρουν, ή να δοκιμάζουν τρόπους διδασκαλίας. Ωστε κάποια στιγμή να είναι κοινή μέθοδος διδασκαλίας και κοινός τόπος παιδείας.