Για όσους θέλουν να βρουν κάποιες αχτίδες αισιοδοξίας στο κυβερνητικό αλαλούμ, το οποίο ήδη γονάτισε την πραγματική οικονομία, θα πρέπει να διακρίνουν κάτι καλό στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία η κυβέρνηση αρπάζει τα αποθεματικά δήμων, οργανισμών, ασφαλιστικών ταμείων κ.λπ. Το θετικό είναι ότι ακόμη και ο τελευταίος υπουργός μαθαίνει, επιτέλους, ότι τα λεφτά δεν πέφτουν από τον ουρανό. Για να πληρώσει ο κ. Πάνος Σκουρλέτης τη Βοήθεια στο Σπίτι, ο κ. Δημήτρης Μάρδας βούτηξε 14 εκατομμύρια ευρώ από το Ασφαλιστικό Ταμείο Κάλυψης Αλληλεγγύης Γενεών. Τα 400 εκατομμύρια που έψαχνε ο κ. Μάρδας στο σπίτι το πρωί, δεν τα βρήκε σε κάποιο συρτάρι όταν πήγε στο γραφείο του· από τα ασφαλιστικά ταμεία τα πήρε. Για να πληρώσει τα 500 εκατομμύρια ευρώ για την ανακατασκευή των αεροπλάνων που αποφάσισε ο κ. Πάνος Καμμένος, κάποια άλλη κοινωνική ανάγκη δεν θα εκπληρωθεί.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα και η αναδιανομή δεν παράγει καινούργιο πλούτο. Απλώς παλιά, όταν δεν υπήρχε η σχετική σταθερότητα του ευρώ, οι δαπάνες καλύπτονταν… τυπογραφικώς. Οποτε μια κυβέρνηση είχε ανάγκη από λεφτά, τα τύπωνε, ασχέτως αν αυτά κατέληγαν να μην έχουν καμιά αξία. Αγόραζε αεροπλάνα ο εκάστοτε ΥΕΘΑ; Τυπώνονταν κάποια δισ. δραχμές στον Χολαργό. Τα αεροπλάνα αγοράζονταν με συνάλλαγμα και οι εργαζόμενοι κάποια στιγμή καταλάβαιναν ότι ο μισθός τους έχει μειωθεί. Νόμιζαν ότι υπάρχει ακρίβεια στην αγορά, ενώ στην πραγματικότητα υπήρχε φθήνια στα λεφτά που έπαιρναν: όσες περισσότερες δραχμές τύπωνε μια κυβέρνηση τόσο λιγότερο αυτές άξιζαν τόσο λιγότερα προϊόντα αγόραζαν.
Την εποχή των «δραχμοβίωτων αγελάδων», ένας μισθός 1.000 δραχμών, την 1η Ιανουαρίου, αγόραζε προϊόντα αξίας 750 δρχ. στο τέλος του έτους. Μετά γίνονταν απεργίες, ο μισθός αυξανόταν ονομαστικά και το κράτος για να καλύψει τις ανάγκες του (και για τις αυξήσεις) τύπωνε περισσότερα χαρτιά. Οι 1.200 δρχ., που με αγώνες είχαν κατακτηθεί, στο τέλος του επόμενου έτους αγόραζαν προϊόντα 720 δρχ., ενώ η χώρα βρισκόταν σε διαρκή διεκδικητική διέγερση.
Εν τω μεταξύ, λόγω νομισματικής αστάθειας και κοινωνικής αναταραχής, η παραγωγική βάση γινόταν όλο και πιο ισχνή, τα εισαγόμενα προϊόντα πιο φθηνά και οι εξαγωγές μειώνονταν, για να καταλήξουμε σε κάποια υποτίμηση του νομίσματος που έκανε πάλι τους εργαζόμενους και συνταξιούχους πιο φτωχούς. Η εθνική υπερηφάνεια για την ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, που διακηρύσσουν πολλοί, είναι η χαρά του λαμόγιου. Διάφοροι πολιτικοί έκαναν καριέρα σκορπώντας χαρτιά και διάφοροι άλλοι έκαναν περιουσίες χάρη στην εύνοια των πρώτων.
Δυστυχώς, με τα ψέματα δεν βάφονται αυγά. Το νόμισμα παίζει κάποιο ρόλο, άλλα όχι αυτόν που φαντάζονται οι «χαχαμπούχα» υποστηρικτές της δραχμής. Για να είναι ένα εθνικό νόμισμα ισχυρό –δηλαδή να μην κλέβει διά του πληθωρισμού τα εισοδήματα των ασθενέστερων–, θα πρέπει να έχει κανόνες σαν αυτούς που έχει το ευρώ. Δεν θα πρέπει οι πολιτικοί να το τυπώνουν για ψηφοθηρικούς λόγους ούτε να το σκορπούν για να εξυπηρετούν φίλια συμφέροντα. Ομως, έχοντας ένα ισχυρό πανευρωπαϊκό νόμισμα, οι αγορές ανοίγουν ευκολότερα για μικρές οικονομίες όπως είναι η ελληνική.
Εκείνοι που προπαγανδίζουν την επιστροφή στις «παλιές καλές εποχές του εθνικού νομίσματος» αποκρύπτουν το γεγονός ότι οι εποχές ήταν καλές για λίγους, ενώ τους περισσότερους –που δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς– τους τσάκιζε ο πληθωρισμός. Χωρίς ανάπτυξη που παράγει νέο πλούτο, στο τέλος της ημέρας αυτό που σήμερα γίνεται φανερά με τη μετάθεση των αποθεματικών, γινόταν διαρκώς με τον πληθωρισμό.