Αλλη μια μεγάλη διοργάνωση, το Κόπα Αμέρικα του 2015, πέρασε χωρίς η Βραζιλία να μπαίνει καν στα ημιτελικά, όπως και τέσσερα χρόνια πριν. Εναν μόλις χρόνο μετά το ντροπιαστικό 1-7 στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τη Γερμανία, η νέα Βραζιλία του Κάρλος Ντούνγκα κατάφερε ό,τι και η περυσινή του Λουίς Φελίπε Σκολάρι: Τίποτα. Και το χειρότερο, δεν έχει καταφέρει να ανακτήσει τη χαμένη της ταυτότητα.
Αποδείχθηκε ότι καλές είναι οι νίκες στα φιλικά, καλή και η κατάκτηση του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών που η Βραζιλία φιλοξένησε το 2013, αλλά εκεί που πραγματικά μετράει, η Σελεσάο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις τεράστιες απαιτήσεις των φίλων της.
Για δεύτερο σερί Κόπα Αμέρικα η Βραζιλία αποκλείστηκε στα πέναλτι από την Παραγουάη και, όπως σχολιάζεται έντονα στη Βραζιλία, η Σελεσάο τελείωσε το παιχνίδι με την Παραγουάη έχοντας εννέα αμυντικογενείς παίκτες στην ενδεκάδα, περιλαμβανομένου του τερματοφύλακα.
Η Βραζιλία του Ντούνγκα πλήρωσε ακόμη φέτος την εξάρτηση από τον Νεϊμάρ, που έγινε από τα 23 του αρχηγός χωρίς ακόμη να έχει ωριμάσει, όπως αποδεικνύεται από την κακή συμπεριφορά του. Αλλο πρόβλημα είναι το εθνικό κόμπλεξ που δημιούργησε πέρυσι το 7-1, ενώ όλο και λιγότεροι Βραζιλιάνοι ποδοσφαιριστές διασχίζουν πλέον τον Ατλαντικό, ιδιαιτέρως από το περασμένο καλοκαίρι και μετά.
Σαν να μην έφταναν αυτά, όπως έχουμε δει και στην Ελλάδα, η πολιτικοοικονομική κατάσταση πλέον έχει συχνά επιρροή και στο ποδόσφαιρο μιας χώρας, τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.
Ενας από τους βασικούς λόγους για την παρακμή του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου είναι οι παράγοντές του. Παραδοσιακά υπήρχε θέμα με τους ανθρώπους που διοικούσαν το ποδόσφαιρο στη χώρα, όμως όπως αποκαλύπτεται από τα συμβόλαια που έχει συνάψει με χορηγούς η ομοσπονδία, αποκομίζει κέρδη παραχωρώντας στις συμβαλλόμενες εταιρείες το δικαίωμα ελέγχου της ενδεκάδας που παρατάσσει ο ομοσπονδιακός προπονητής.
Πώς λοιπόν να προοδεύσει μια ομάδα που όση καλή θέληση κι αν διαθέτει ο προπονητής της, έχει δεμένα τα χέρια του πισθάγκωνα λόγω τέτοιων συμβολαίων, που του περιορίζουν την ανανέωση της ομάδας;
Στη Βραζιλία κυκλοφορεί εδώ και πολλά χρόνια ένα ανέκδοτο: Λέει ότι όταν ο Θεός έπλασε όλα τα έθνη της Γης, χάρισε στους Γερμανούς την πειθαρχία, στους Ελβετούς την οργάνωση, στους Ιταλούς τη φινέτσα και στους Βραζιλιάνους το ταλέντο στο ποδόσφαιρο. Οταν τα άλλα έθνη παραπονέθηκαν στον Θεό ότι χάρισε το ωραιότερο προτέρημα στους Βραζιλιάνους, Εκείνος απάντησε: «Καλά, τότε θα το εξισορροπήσω δίνοντάς τους και τους ποδοσφαιρικούς τους παράγοντες».
Πέρα όμως από την παραγοντική διαφθορά, τη Βραζιλία πλήττει και η σύμπτωση της ανυπαρξίας ενός επιθετικού παγκόσμιας κλάσης από τότε που το Φαινόμενο, ο Ρονάλντο, αποχώρησε από τη Σελεσάο. Ο Νεϊμάρ βάζει γκολ, αλλά σέντερ φορ δεν είναι. Ο Φρεντ έγινε αποδιοπομπαίος τράγος πέρυσι στο Μουντιάλ, ενώ ο κ. Ντούνγκα φέτος άκουσε τα εξ αμάξης για την επιλογή κάποιου… Ντιέγκο Ταρντέλι, για τον οποίον θα ντρέπονταν και ο Ντιέγκο (ένας είναι ο Ντιέγκο) και ο Ταρντέλι, ο Ιταλός μέσος με το μικρό όνομα Μάρκο που σκόραρε και στον τελικό του Μουντιάλ του 1982, και το όνομά του φέρει το σημερινό νούμερο 9 της Βραζιλίας κατόπιν επιλογής τού πατέρα του Βραζιλιάνου Ταρντέλι.
Η ειρωνεία είναι ότι ακριβώς το 1982 είναι που χρονολογείται η τελευταία εμφάνιση της Βραζιλίας που ο μισός πλανήτης έμαθε να αγαπάει και να υποστηρίζει: Της Βραζιλίας του Σόκρατες, του Ζίκο και του Φαλκάο, της Βραζιλίας του Πελέ, του Γκαρίντσα και του Τοστάο παλαιότερα, ή και του Λεονίντας ακόμη παλαιότερα. Της Βραζιλίας του «ζόγκου μπονίτου», δηλαδή του όμορφου παιχνιδιού.
Και αν η Βραζιλία πούλησε την ψυχή της στον… δαίμονα του αμυντικού ποδοσφαίρου ώστε να αποκομίσει δύο ακόμη παγκόσμιους τίτλους, το 1994 και το 2002, η απώλεια της ταυτότητάς της ίσως να την κατατρύχει για πολλά ακόμη χρόνια.