Ο αγγελος Βλάχος, στην «Αποφοίτησή» του, βιβλίο όπου περιγράφει τη θητεία του ως διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αφηγείται μεταξύ άλλων τις δυσκολίες επαφής με την τότε αμερικανική ηγεσία. Τις ώρες του Ιουλίου και του Αυγούστου του 1974, όταν όλη η Ελλάδα πίστευε πως ο Κίσινγκερ κοιμάται με τον χάρτη του Αιγαίου στο προσκέφαλό του απεργαζόμενος τον αφανισμό του ελληνισμού, αυτός, όπως και όλη η κυβέρνηση Νίξον προσπαθούσαν να προστατευθούν από τα ερείπια του Ουοτεργκέιτ που γκρεμίζονταν πάνω στον Λευκό Οίκο. Σε αντίθεση με τον Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, που πρόσφερε πολιτική και στρατιωτική κάλυψη στη νεογέννητη τότε ελληνική δημοκρατία. Μετρούσε η προσωπική φιλία του εθνάρχη με τον τότε πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας; Σίγουρα μετρούσε, όμως δεν μετρούσε μόνον αυτό.
Επειδή σήμερα είναι η εθνική γιορτή της χώρας που μου έμαθε πολλά, μεταξύ άλλων να αγαπώ τη λογοτεχνία, αναλογίζομαι απλώς την ακτινοβολία της πτώσης της Βαστίλλης που άγγιξε τους φωτισμένους Ελληνες της εποχής και προετοίμασε την Επανάσταση. Να θυμίσω ότι ο εκ των συντακτών του επαναστατικού συντάγματος της Γαλλίας, ο Ερώ ντε Σεϋσέλ, ζήτησε από την Ακαδημία των Επιγραφών αντίγραφο των νόμων του Μίνωος για να τους χρησιμοποιήσει ως βάση για τους δικούς του. Προφανώς δεν ήξερε Ιστορία, έπαιρνε όμως τον Πλάτωνά του κατά γράμμα. Τον Απρίλιο του 1820, οι κάτοικοι της Μήλου επιλέγουν να δώσουν στους Γάλλους την Αφροδίτη τους, παραπλανώντας τον απεσταλμένο του Ελληνα Οθωμανού πρίγκιπα Μουρούζη. Είναι ζήτημα φιλελληνισμού; Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη για το αντίστροφο – το φιλογαλλισμός στην καλύτερη περίπτωση παραπέμπει στον Ιωάννη Κωλέττη, στη χειρότερη ακούγεται σαν είδος πυρετού.
Η παρέμβαση του προέδρου Ολάντ την περασμένη εβδομάδα υπήρξε καταλυτική. Οχι μόνο για την άμοιρη χώρα μας, αλλά και για την πορεία της Ευρώπης. Οσοι αφελείς προσέλθετε και για μία ακόμη φορά φωνάξτε: «Ελλάς- Γαλλία συμμαχία». Το ζήτημα δεν είναι εκεί. Το ζήτημα είναι ότι ο Ολάντ προσπάθησε να αποκαταστήσει κάποιες ισορροπίες και να υπενθυμίσει στη Γερμανία και στους δορυφόρους της πως η Ευρώπη, εκτός από το ευρώ, είναι και πολιτική. Δεν χάρισε τίποτε στους Ελληνες. Το είπε εξάλλου και ο ίδιος: «Δεν το κάναμε από ελεημοσύνη, γιατί η Ελλάδα δεν χρειάζεται ελεημοσύνη». Είναι ευτύχημα ότι αυτή η κίνηση έγινε με μοχλό τη θέση της χώρας μας. Μένει να την αξιοποιήσουμε ως ευρωπαϊκή χώρα.
Οι ιστορικές αναλογίες ποτέ δεν είναι ακριβείς, όμως ο κ. Βαρουφάκης, που πήγε με την κόρη του διακοπές στην Αίγινα, μου θύμισε τον Ανδρουτσόπουλο που κρυβόταν από τον Τάσκα το καλοκαίρι του 1974. Μας λένε ότι κάποιοι ήθελαν να μας κάνουν τα πειραματόζωα της Ευρώπης και μας έκαναν επί πέντε μήνες πειραματόζωα του εαυτού μας. Μαθητευόμενοι μάγοι έψαχναν οδούς διαφυγής πότε στη Ρωσία των ολιγαρχών του Πούτιν, πότε στην Κίνα, πότε στο Αζερμπαϊτζάν. Φλέρταραν με τη δραχμή ή το μεσογειακό δηνάριο, σαν να παίζουν με βώλους. Ωσπου ξαναγύρισαν στον φυσικό μας χώρο μέσω Γαλλίας φορτωμένοι με τις αποσκευές της καταστροφής και του φόβου που έσπειραν.
Ευτυχώς που υπάρχει η Ευρώπη. Κι ευτυχώς που στην Ευρώπη υπάρχουν και οι άλλοι, ή οι Γάλλοι.