Από το «οδεύουμε για έξοδο από την κρίση», που δήλωνε η συγκυβέρνηση στα τέλη του 2013, στην Ελλάδα της ανεξέλεγκτης κρίσης το καλοκαίρι του 2015. Το πακέτο διάσωσης και η συμφωνία είναι το νήμα που κρατάει τη χώρα από την οριστική διάλυση. Η Ελλάδα είναι σαν άνθρωπος που εξωτερικά φαίνεται πολύ καταπονημένος αλλά ακόμη πορεύεται, εσωτερικά όμως νοσεί με τα ζωτικά όργανά του σε οριακή λειτουργία. Από την κατάσταση στο Πεδίον του Αρεως, με μετανάστες και πρόσφυγες να βρίσκουν προσωρινό κατάλυμα, έως μια αυτονόητη καθημερινή διαδικασία που παρουσιάζει δυσκολίες λόγω της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης: στις διεθνείς εξετάσεις για το δίπλωμα αγγλικής γλώσσας TOEFL, η αίτηση συμμετοχής Ελλήνων υποψηφίων δεν μπορεί να ολοκληρωθεί γιατί δεν γίνονται δεκτές οι ελληνικές πιστωτικές κάρτες για την πληρωμή των εξέταστρων! Από επιχειρήσεις που καταρρέουν, με νέους ανέργους να προστίθενται στα ήδη υψηλά ποσοστά, έως τις ουρές στα ΑΤΜ.
Από μεγάλα και εκτεταμένα προβλήματα, όπως είναι το μεταναστευτικό ή η κατάσταση στην υγεία, μέχρι μικρότερα, αυτοματισμούς που ανήκαν στα αυτονόητα και τώρα πια δεν είναι, όλα κατατείνουν στο ίδιο συμπέρασμα: η πρώτη πρόσκρουση έχει ήδη συμβεί, απλώς, αυτή τη φορά, άνοιξαν οι αερόσακοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κάθε επόμενη μέρα συμβάλλει στην περαιτέρω διάλυση ή στην ανασυγκρότηση. Αν για κάθε επιβολή αναγκαίου μέτρου κλείνουν φαρμακεία, απεργεί ο δημόσιος τομέας, διαμαρτύρονται έμποροι και επιχειρηματίες, πιέζουν οι αγρότες διά των τοπικών βουλευτών, απεργάζονται οι πάντες τρόπους φοροδιαφυγής, η χώρα θα χάσει και την τελευταία ευκαιρία να βγει από το αδιέξοδο. Αργά και επώδυνα, θα επαναχαραχθεί ο δρόμος, με την πλειονότητα των πολιτών να δυσφορεί, να συρρικνώνει ανάγκες και επιθυμίες, να περνάει από δύσκολα έως πολύ δύσκολα, αλλά να στηρίζει τη μόνη λύση. Εδώ που φτάσαμε, με τους τελευταίους έξι μήνες διακυβέρνησης να απασφαλίζουν τη χειροβομβίδα της χρεοκοπίας, είδαμε τους φόβους να επιβεβαιώνονται και τη διαρκή αναγωγή στο χειρότερο να μην είναι «προσπάθεια κατατρομοκράτησης» αλλά ορατή πραγματικότητα. Η μόνη ανατροπή που δεν έγινε σε αυτήν τη χώρα στην πενταετία της κρίσης είναι των αιτιών που οδήγησαν στην καταστροφή. Με τους ίδιους μηχανισμούς, τα ίδια ανακλαστικά, τις ίδιες συνήθειες πορευόμαστε ακόμα.