Το δύσκολο δεν είναι να καταδικαστεί η υπερβολή, η αμετροέπεια και η αγένεια έτσι όπως εκφράστηκε από τον δήμαρχο Μαραθώνα το περασμένο Σάββατο, στις εκδηλώσεις για την αυγουστιάτικη πανσέληνο, με αποδέκτες τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Το δύσκολο είναι να σταματήσουμε να εντυπωσιαζόμαστε από όλους και όλες που έχουν διαπρέψει ή «διαπρέψει» σε άλλους χώρους και θεωρείται αυτονόητο και αυτοδίκαιο ότι με την ίδια ευκολία θα μπορέσουν να βαδίσουν και στα μονοπάτια, τα δύσκολα και τα απαιτητικά, του δημόσιου βίου και της πολιτικής.
Διότι είναι ασφαλώς η σύγχρονη μάστιγα, κληρονομιά του life style και της τηλεοπτικοποίησης της αισθητικής μας, τα ψηφοδέλτια σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις (δημοτικές, νομαρχιακές, βουλευτικές, ευρωβουλευτικές) να κοσμούν πρόσωπα από όλο το φάσμα της καλλιτεχνικής ζωής.
Οι οποίοι, είτε επειδή έχουν αποκτήσει την άνεση με τον τρόπο επικοινωνίας μέσω της οθόνης, είτε επειδή έχουν θητεύσει επί μακρόν σε διάφορες πρωινές εκπομπές, κουβαλούν και στους νέους τους ρόλους τα παλιά μαθήματα. Οι αχαρακτήριστοι χαρακτηρισμοί που εκτόξευσε ο δήμαρχος Μαραθώνα θα ανέβαζαν οπωσδήποτε τα νούμερα τηλεθέασης σε οποιοδήποτε πάνελ και θα γίνονταν viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά, ασφαλώς, δεν είναι ο αρμόζων τρόπος να δηλώσει κανείς τη διαφωνία του ή την κριτική του (που δικαιούται να κάνει) στον δημόσιο χώρο.
Τα λόγια του δημάρχου Μαραθώνα υποδέχθηκαν με ελαφρότητα και γέλια όλοι οι παρευρισκόμενοι. Λίγο αργότερα η αναπληρώτρια υπουργός Τουρισμού της υπηρεσιακής κυβέρνησης ξεκίνησε να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά: να τραγουδά. Μόνο που κι εδώ μάς περίμενε μία ακόμη έκπληξη, την οποία οι τηλεοπτικοί δέκτες επανέλαβαν δεκάδες φορές. Και κάθε φορά η έκπληξη μεγάλωνε και γινόταν απορία: πώς είναι δυνατόν ένα τραγούδι όπως το λυρικό και αγαπημένο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη «Του μικρού βοριά», που μελοποίησε έξοχα ο Μίκης Θεοδωράκης, να αποδίδεται σαν ένα γλεντζέδικο παρεΐστικο τραγούδι; Μα αφού μιλάει για αποχαιρετισμό, μιλάει για τον πόνο της επικείμενης απουσίας! «Γιατί στο σπίτι π’ αγρυπνώ, η αγάπη μου πεθαίνει/ και μες στα μάτια την κοιτώ, που μόλις ανασαίνει». Κι αυτός που αποχαιρετά τα περβόλια, τις ρεματιές, τα φιλιά και τις αγκαλιές, αποχαιρετά τις χαρές της ζωής που έζησε με την αγαπημένη του…
Τα δύο περιστατικά δεν έχουν ασφαλώς τα ίδια αρνητικά πρόσημα. Κουβαλούν όμως το καθένα από τη δική του πλευρά μερικές όψεις της ελαφρότητας με την οποία αντιμετωπίζουμε διάφορα σοβαρά θέματα. Πολύ σοβαρά. Σοβαρότατο θέμα είναι ο τρόπος που ασκεί κανείς κριτική στον δημόσιο βίο. Σοβαρό θέμα, επίσης, είναι η επικοινωνία ή μη επικοινωνία του καθενός μας με την ποίηση.
Δείγματα καθημερινών ατοπημάτων, μικρότερων ή μεγαλύτερων, που επιβεβαιώνουν, απλώς, την πολιτισμική μας ένδεια.