Δεν γνωρίζουμε τι έγινε ακριβώς με τον κ. Αλέκο Φλαμπουράρη και την εργολαβία της Περιφέρειας Πελοποννήσου που πήρε η πρώην εταιρεία του και μάλλον δεν θα προλάβουμε να μάθουμε μέχρι τις εκλογές. Η αλήθεια είναι πως ο ίδιος συνετέλεσε στη σύγχυση, αφού στην αρχή δήλωνε ότι δεν είναι κακό να είναι κάποιος μέτοχος σε εταιρεία που παίρνει δημόσια έργα και μετά παρουσίασε χαρτιά που δείχνουν ότι πούλησε τις μετοχές του μόλις υπουργοποιήθηκε. Το μόνο σίγουρο στην υπόθεση είναι ότι δικαιώνεται για μια ακόμη φορά ο Χαρίλαος Φλωράκης που θυμόσοφα είχε παρατηρήσει ότι «όποιος ουρεί στη θάλασσα το βρίσκει στο αλάτι».
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια παραούρησε στην πολιτική ζωή, με αποτέλεσμα να βρωμάει το σύμπαν. Δεν υπήρξε η παραμικρή σκιά που να μη διαστρεβλώσει, δεν υπήρξε άνθρωπος που να μη συκοφαντήσει πριν καν μάθει τα στοιχεία. Είχε απόλυτο δίκιο ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος που είπε «φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν όλα αυτά -που αφορούν τον κ. Φλαμπουράρη, τον κ. Τσίπρα και την οικογένειά του και άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ- αφορούσαν στελέχη κομμάτων του λεγόμενου, ας το πούμε, μνημονιακού φάσματος, στο οποίο προσχώρησε τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα είχε συμβεί… Τι θα είχε συμβεί, εάν αυτά αφορούσαν ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ…» (Βήμα Fm 16.9.2015).
Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τις ιερεμιάδες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για τους «εργολάβους της διαπλοκής», τη «διαφθορά του δικομματισμού», τις «ανίερες σχέσεις επιχειρηματιών με την πολιτική» κ.λπ. Μπορούμε να ακούσουμε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να θέτουν τα δήθεν αθώα αλλά δηλητηριώδη ερωτήματα: «έψαξε κανείς να δει πόσες άλλες τέτοιες εργολαβίες υπάρχουν;»· «και πού ξέρουμε αν η μεταβίβαση των μετοχών δεν είναι εικονική;»· «πουλήθηκαν οι μετοχές στην πραγματική τιμή ή υπάρχει και φοροδιαφυγή;»· «τι έκανε τα λεφτά; Μήπως τα πήγε σε ελβετικούς παραδείσους;». Αυτά έμαθε κατά την ολιγόμηνη θητεία της στον ΣΥΡΙΖΑ και η κ. Ραχήλ Μακρή που τιτίβισε «Αλέκος ο νέος διαπλεκόμενος Μακιαβέλι του Τσίπρα που έδινε δημόσια έργα στον εαυτό του» (15.9.2015). Η οσμή, μετά από τόσα χρόνια συχνοουρίας (και) του ΣΥΡΙΖΑ, είναι διάχυτη στην πολιτική σκηνή.
Υπάρχει όμως ένα ενδιαφέρον επιχείρημα που έφερε προς υπεράσπισή του ο κ. Φλαμπουράρης: τα πενήντα χρόνια που είχε στην Αριστερά (Mega 16.9.2015). Αυτό είναι το ανήθικο πλεονέκτημα του χώρου. Ενώ ουδείς μπορεί να φέρει ως υπερασπιστικό επιχείρημα τα «πενήντα χρόνια στη Δεξιά», τα «σαράντα χρόνια στη σοσιαλδημοκρατία» ή τα «δέκα χρόνια στον ΠΑΟΚ», η Αριστερά κατόρθωσε να χώσει στο μυαλό των πολιτών το επιχείρημα ότι Αριστερός δεν μπορεί να είναι μπαταχτσής. Η «θητεία στην Αριστερά» συνειρμικά γίνεται «θητεία σε αγώνες» και ως εκ τούτου είναι θητεία στο άσπιλο και αμόλυντο.
Βεβαίως -αν το εξετάσουμε στατιστικώς- τα στελέχη της Αριστεράς έχουν λιγότερες σκιές διότι κυβέρνησαν λιγότερο και συνεπώς είχαν λιγότερες ευκαιρίες να διαχειριστούν δημόσιο χρήμα. Αλλά η «ηθική της Αριστεράς» είναι θεώρημα προς απόδειξη και ουχί αξίωμα. Εξάλλου και η ηθική του Ιούδα, μια χαρά ήταν πριν πάει στο Ορος των Ελαιών· υπήρξε μάλιστα και ζηλωτής. Συνεπώς, το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» μπορεί να ήταν επειδή δεν μπορούσε, όχι επειδή δεν ήθελε.