Κάποιος σημαντικός Ευρωπαίος ηγέτης ομολόγησε πρόσφατα: «Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Η χώρα μοιάζει να έχει μια δική της εσωτερική λογική, οπότε ας περιμένουμε να δούμε τι θα συμβεί στην επόμενη φάση». Αλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Ας μην ξεχνάμε πως ορισμένοι, όπως ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, ασχολούνται με το ελληνικό ζήτημα ανελλιπώς από το 2009.
Υπάρχουν βεβαίως και οι ελληνοσκεπτικιστές, με προεξάρχοντα τον κ. Σόιμπλε, που θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στην καρδιά της Ε.Ε., στην Ευρωζώνη. Ολοι αυτοί, άλλοι με σκεπτικισμό και άλλοι με μια χαιρέκακη προσμονή μιας δικής μας αποτυχίας, μας περιμένουν «στη γωνία» περί το τέλος του χρόνου. Τότε θα φανεί κατά πόσον η επόμενη αξιολόγηση μπορεί να ολοκληρωθεί, έστω και με κάποιες εκπτώσεις, και το αν η χώρα έχει μπροστά της έναν σχετικά προβλέψιμο και σταθερό πολιτικό ορίζοντα. Δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση, όποιος και αν κερδίσει.
Θα πρέπει κατ’ αρχήν να βγάλουμε από το μυαλό μας κάθε πολιτικό τερτίπι, κάθε πιθανή περιπέτεια. Δεν έχουμε τον χρόνο, τα περιθώρια, την πολυτέλεια να αφήσουμε οιονδήποτε να μας ξαναπάει σε εκλογές ή στην ακυβερνησία. Οποιος το ξαναδοκιμάσει θα είναι εγκληματίας και θα δείχνει ότι νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του, και ίσως το κόμμα του. Τίποτε άλλο.
Αντιμετωπίζω με πολύ μεγάλη καχυποψία όλους εκείνους που εχθρεύονται με πάθος την αξιοποίηση και μη πολιτικών προσώπων σε καίριες θέσεις. Εχουν, βεβαίως, πείσει ένα μέρος της κοινής γνώμης ότι οι κακοί δανειστές, η διαπλοκή και ο Μαμμωνάς θέλουν τέτοιους ανθρώπους στην κυβέρνηση για να κάνουν το κέφι τους. Η εμπειρία έχει όμως δείξει ότι πίσω από αυτό το πάθος κρύβονται κομματικά ανθρωπάκια διαφόρων αποχρώσεων, τα οποία νιώθουν ανασφάλεια όταν καλούνται να συγκριθούν με καταξιωμένους ανθρώπους. Φάνηκε αυτό με την υπηρεσιακή κυβέρνηση. Επτά μήνες αφασίας, ατέλειωτων κομματικών «συλλογικών» συζητήσεων, παντελούς έλλειψης διοικητικής ικανότητας άφησαν καίρια ζητήματα άλυτα. Ηλθαν μετά μερικοί άνθρωποι, που χωρίς να είναι σούπερμαν, έκαναν μεγάλη πρόοδο στην επίλυσή τους.
Υπάρχει χώρος για όλους σε μια καλή κυβέρνηση, και για τους άξιους αυτής της οικουμενικής, άσχετα από το αν είναι καραμανλικοί, σημιτικοί, είτε προέρχονται από τη ΔΗΜΑΡ ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρετε ποιος μισεί και απεχθάνεται περισσότερο τους ικανούς κάθε κόμματος; Το ίδιο τους το κόμμα. Είτε γιατί λένε όχι στα ρουσφέτια είτε γιατί τα κομματικά ανθρωπάκια νιώθουν μπροστά τους αυτό που είναι στην πραγματικότητα, ανεπαρκείς «νάνοι».
Αν δεν ξεπεράσουμε γρήγορα αυτό το πρόβλημα και δεν στελεχώσουμε την κυβέρνηση και το κράτος με ό,τι καλύτερο έχουμε, θα κινδυνέψουμε πολύ σύντομα να «πνιγούμε» πάλι. Αυτά που περιμένουν την επόμενη κυβέρνηση είναι εξόχως περίπλοκα, απαιτητικά και μεγάλα. Από την κρίση με τους πρόσφυγες και μετανάστες μέχρι την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την αξιολόγηση, ο δρόμος είναι γεμάτος αγκάθια.
Η χώρα έχει πολλούς καλούς και ικανούς ανθρώπους. Δεν είμαστε ούτε καθυστερημένος λαός ούτε τεμπέληδες εκ φύσεως, όπως θέλουν να πιστεύουν κάποιοι Βόρειοι. Στο κράτος υπάρχει ένα στρώμα φιλότιμων, εργατικών (και κακοπληρωμένων) υπαλλήλων, που έχουν κουβαλήσει τη χώρα στην πλάτη τους σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Δώστε στον Ελληνα στόχους, κανόνες και όραμα, και μπορεί να κάνει θαύματα. Το καλό είναι ότι έχουμε μπει σε ράγες που είναι γερές και δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για ζιγκ ζαγκ. Το κακό είναι ότι το τρένο το οδήγησε ένας εντελώς άπειρος μηχανοδηγός, με ένα τρελό και χαοτικό πλήρωμα. Είμαστε όμως στις ράγες, δεν πέσαμε στον γκρεμό και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Επόμενο στοίχημα; Να διαψεύσουμε αυτούς που περιμένουν στην πρώτη επικίνδυνη στροφή για να πουν με ύφος: «Αντε πάλι αυτοί εκεί κάτω…».