Ο χρόνος παίζει μαζί μας, μεταμορφώνεται αστραπιαία από γενναιόδωρος σε ασφυκτικό, από χαλαρός σε αμείλικτο. Σήμερα, την ώρα που η Ελλάδα αντιμετωπίζει αυστηρά χρονοδιαγράμματα στην προσπάθεια να αναστήσει την οικονομία της, το πολιτικό σύστημα απολαμβάνει μια σπάνια πολυτέλεια – άφθονο χρόνο πριν από την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Η πίεση που αντιμετωπίζει η οικονομία, όμως, απαιτεί άμεσες και ριζικές αλλαγές στα κόμματα και στην πολιτική μας νοοτροπία.
Σπανίως έχει δοθεί στο πολιτικό μας σύστημα τόσος χρόνος για αναγκαία αναδιάρθρωση. Οι επόμενες εκλογές ορίζονται για το 2019 – για την τοπική αυτοδιοίκηση και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η επόμενη εκλογή Προέδρου είναι το 2020. Μετά τις πρόσφατες εθνικές εκλογές, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα διαθέτει εντολή που λήγει αργά το 2019. Θεωρητικά, έχει το περιθώριο να εφαρμόσει μέτρα χωρίς να ανησυχεί για το άμεσο πολιτικό κόστος. Επίσης, υπάρχει χρόνος ώστε οι μεταρρυθμίσεις να αρχίσουν να αποδίδουν και να αντισταθμιστεί το κόστος τους. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, επίσης, έχουν την ευκαιρία να αναδιοργανωθούν, να εκλέξουν νέους αρχηγούς, να σχεδιάσουν νέες πολιτικές και συμμαχίες. Υπάρχει χρόνος να δημιουργηθούν νέα κόμματα. Εδώ και καιρό ήταν φανερή η ανάγκη ανανέωσης του πολιτικού συστήματος, όμως απανωτές εκλογές (και ένα ανεκδιήγητο δημοψήφισμα) εμπόδιζαν όχι μόνον όποια αλλαγή αλλά και τα στοιχειώδη απαιτούμενα του κυβερνάν.
Το περιθώριο χρόνου στην πολιτική, όμως, αντισταθμίζεται από την πίεση στο οικονομικό μέτωπο. Σήμερα η κυβέρνηση και οι εταίροι μας στην Ευρωζώνη πρέπει να συμφωνήσουν για τα προαπαιτούμενα μέτρα που θα εφαρμοστούν εντός του μηνός ώστε να δοθούν δύο δισ. ευρώ στην Ελλάδα – η πρώτη δόση του νέου δανείου ύψους 83 δισ. Επίσης, οι πιστωτές πρέπει να ολοκληρώσουν την αξιολόγησή τους το συντομότερο, προκειμένου να επιτευχθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών χωρίς «κούρεμα» καταθέσεων. Η άλλη μεγάλη πρόκληση είναι η ανάγκη να επανακτηθεί πολύς χαμένος χρόνος στην οικονομία, λόγω του αδιεξόδου στο οποίο η Ελλάδα βρέθηκε το 2009, καθώς και της αποτυχίας των δύο προηγούμενων δανειακών συνθηκών και της τεράστιας ζημίας που προκλήθηκε από τους λανθασμένους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Ηδη το 2014, πριν από την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν, το μεσαίο οικογενειακό εισόδημα και οι ιδιωτικές καταθέσεις είχαν υποχωρήσει στα επίπεδα του 2003. Ακόμη δεν είναι γνωστές όλες οι επιπτώσεις των περιορισμών κεφαλαίων που επιβλήθηκαν τον Ιούλιο, αλλά είναι σίγουρο ότι είναι ολέθριες. Οσο παραμένει ασταθής η κατάσταση, τόσο μεγαλύτερο το οικονομικό κόστος και, συνεπώς, και οι επιπτώσεις στην κοινωνία και στην πολιτική.
Με τόση πίεση για άμεσες αλλαγές, και με τόσο χρόνο για να αντιμετωπίσει τις τυχόν επιπτώσεις, ο κ. Τσίπρας δεν δικαιολογείται να αποφεύγει να κυβερνήσει. Επίσης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης διαθέτουν τον χρόνο να αναδιοργανωθούν και να αναπτύξουν πολιτικές διαφορετικές απ’ αυτές που προσφέρονταν στους ψηφοφόρους και που μας οδήγησαν εδώ. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, αλλά αυτήν τη φορά μπορεί να είναι σύμμαχός μας.