Για το φαινόμενο των ρευματοκλοπών και των απλήρωτων λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος έγραφε την Κυριακή η «Κ» (το ρεπορτάζ της Χρύσας Λιάγγου). Μεταξύ άλλων ανέφερε: «Στον μακρύ κατάλογο των παρανομούντων που έχει στα χέρια της η ΔΕΗ, φιγουράρουν δημοφιλή ονόματα από τον χώρο του θεάματος, του ποδοσφαίρου και του επιχειρείν, τα οποία ηλεκτροδοτούν βίλες πολλών τετραγωνικών αλλά και επιχειρήσεις με “δωρεάν” ρεύμα. Aνεξέλεγκτη δείχνει να είναι η κατάσταση σε μπαρ, καφετέριες, φούρνους και ζαχαροπλαστεία, όπου η ΔΕΗ βρίσκεται αντιμέτωπη ακόμη και με ανθρώπους της νύχτας, ενώ μια ξεχωριστή “πληγή” αποτελεί το Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο, το οποίο έχει γίνει ένα ασφαλές καταφύγιο για “έχοντες” που αποφάσισαν να μην πληρώνουν το ρεύμα».
Δεν υπήρξε μέχρι σήμερα κυβέρνηση που να μην έθεσε ως προτεραιότητά της την «πάταξη της διαφθοράς», που να μη δεσμεύτηκε στον απηνή διωγμό κάθε παρανομίας. Και κατά ένα περίεργο λόγο όσο πιο αμείλικτος ήταν ο τόνος των διακηρύξεων τόσο η διαφθορά αναπτυσσόταν, αποκτούσε ερείσματα και καθόλου -μα καθόλου- δεν πατασσόταν.
Η ΔΕΗ όπως και κάθε ΔΕΚΟ έχει μια καθοριστική αδυναμία: μη ανεξάρτητη διοίκηση. Τα στελέχη διορίζονται από το εκάστοτε κόμμα σε απόλυτη σύμπνοια (και βεβαίως έγκριση) του συνδικαλιστικού φορέα. Ετσι δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο ο εκπρόσωπος της πολιτείας να είναι μέλος της ΓΕΝΟΠ, για παράδειγμα, και πρώην πρόεδρός της.
Μπορεί να υπάρξει χρηστή διακυβέρνηση χωρίς ανεξαρτησία; Χωρίς τον στενό εναγκαλισμό κομμάτων και συνδικάτων; Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε την παραπομπή σε δίκη, τον περασμένο Ιούλιο, 59 συνολικά προσώπων (πρώην προέδρων της ΔΕΗ, συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ, κ.ά.) για υπόθεση που αφορούσε παράνομες χρηματοδοτήσεις της ΔΕΗ προς τη ΓΕΝΟΠ, για να διοργανώνει ταξίδια και συνέδρια, που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ… Τα έτη 2008, 2009 και 2010.
Τα τελευταία χρόνια, γύρω από το Κοινωνικό Οικιακό Τιμολόγιο, αναπτύχθηκε ένα θερμοκήπιο παρανομίας: μια φάμπρικα έκδοσης πλαστών πιστοποιητικών υγείας, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται ως δικαιούχοι «έχοντες» βίλες πολλών τετραγωνικών, πισίνες και γήπεδα τένις.
Η αυθαιρεσία, που παρακάμπτει τους νόμους, επιβαρύνει, εν τέλει, τους συνεπείς καταναλωτές οι οποίοι καλούνται πάντα να κλείσουν τις «μαύρες τρύπες». Η αδυναμία του συστήματος να ελέγξει και να τιμωρήσει τους παρανομούντες ιδιώτες και επιχειρήσεις, ενθαρρύνει τον πολλαπλασιασμό των σκόπιμα ανεξόφλητων οφειλών. Εργαζόμενοι στη ΔΕΗ φαίνεται να εμπλέκονται σε αυτό το αλισβερίσι.
Υπάρχουν ή όχι μηχανισμοί ελέγχου, κι εφόσον υπάρχουν γιατί δεν είναι αποδοτικοί; «Γιατί η διοίκηση δεν είναι ανεξάρτητη, ενδίδοντας σε ένα πλέγμα συμφερόντων» είναι η αποστομωτική απάντηση ανθρώπου που γνωρίζει πολύ καλά -και εκ των έσω- τον τρόπο λειτουργίας των ΔΕΚΟ.
Η ανοχή στην ατιμωρησία διατρέχει κάθετα την πυραμίδα των σχέσεων: από το κράτος, τη διοίκηση, τους υπαλλήλους, έως τους καταναλωτές. Ετσι ένα δημόσιο αγαθό καταλήγει προνόμιο για ολίγους και βραχνάς για την πλειοψηφία των πολιτών που πληρώνουν τον λογαριασμό.
Θα κατορθώσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αντιπαρατεθεί στα «ιδιωτικά συμφέροντα», να μετατραπεί δηλαδή από προστάτης των προνομίων σε τιμωρό της παρανομίας; Να απομακρύνει τους εργαζομένους που εμπλέκονται στις ρευματοκλοπές, δίνοντας το σήμα ότι είναι πρόθυμη να κόψει το χέρι της; Να τιμωρήσει, δηλαδή, αυτούς που μέχρι τώρα προστάτευε, προωθώντας παράλληλα την απεξάρτηση των οργανισμών από τον κυβερνητικό εναγκαλισμό; Μοιάζει σχεδόν αδύνατο.