Και τα δύο παραδείγματα είναι γνωστά και καταγεγραμμένα: η επίσκεψη του ΣΔΟΕ στο κατάστημα του Μουσείου της Κνωσού, τον περασμένο Αύγουστο, που έφερε στην επιφάνεια ένα όργιο φοροδιαφυγής, αποκαλύπτοντας πως η ταμειακή μηχανή δεν ήταν δηλωμένη στην εφορία. Ο οικονομικός απολογισμός του 2014 για τον αρχαιολογικό χώρο της Ακρόπολης, που εμφανίζει τρία εκατομμύρια επισκέπτες, με τα μισά εισιτήρια ως «δωρεάν». Εκατομμύρια, δηλαδή, τα διαφυγόντα κέρδη. Από παρόμοια συμβάντα, που συναντάει κανείς σε όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης, αναδύεται ένας πλήρης κατάλογος με παθογένειες. Οπως: η έλλειψη ελέγχου οπλίζει την ανομία με καθεστωτικά δικαιώματα· για να εφαρμοστεί το αυτονόητο, πρέπει κανείς να ελιχθεί ανάμεσα από Συμπληγάδες και Κύκλωπες· οι έρευνες για τους παρανομούντες ξεκινούν αμέσως και εν βρασμώ, με πολλά ταρατατζούμ και ανακοινώσεις για «μηδενική ανοχή» των εκάστοτε αρμοδίων εκπροσώπων της πολιτείας, οι μήνες περνούν, ενδεχομένως και τα χρόνια, το γεγονός επικαλύπτεται από την επικαιρότητα, η μνήμη εξασθενεί, οι πιέσεις αδυνατίζουν –και λόγω ασυνέχειας της δημόσιας διοίκησης–, ένας είναι ο κερδισμένος. Ποιος; Ο παραβάτης, είδος που αναπαράγεται ταχύτατα. Τον διευκολύνει και το ελληνικό, προσφιλές, σπορ της μετακύλισης της ευθύνης. Ο υπουργός θέλει αλλά δεν μπορεί, τα «συμφέροντα» είναι πάντα πιο ισχυρά, το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων (ΤΑΠ) γνωρίζει, αλλά τι να κάνει, είναι «υποστελεχωμένο».
Τη μικρή, αυτή, αναδρομή προκάλεσε η προχθεσινή πρώτη ενημερωτική συνέντευξη Τύπου του νέου υπουργού Πολιτισμού Αριστείδη Μπαλτά. Διαβεβαίωσε ότι θα εφαρμοστεί το (διαβόητο) ηλεκτρονικό εισιτήριο «πριν από την καινούργια περίοδο», ενώ για τις 100 ταμειακές μηχανές που επρόκειτο να προμηθευτεί και να εγκαταστήσει το ΤΑΠ σε μουσεία και αρχαιολογικούς πόρους, απάντησε: «Νομίζω ότι δεν μπήκαν». Ενδεικτική η αναφορά, αλλά όχι χωρίς βάση. Πάνω σε μια επουσιώδη δυσλειτουργία (μια χαλασμένη ταμειακή μηχανή, για παράδειγμα) οικοδομείται ο πύργος της ανομίας. Ο οποίος, επειδή έχει πολύ ισχυρά θεμέλια, δεν κινδυνεύει να καταρρεύσει από ασυνεννοησία. Το αντίθετο· μια χαρά τα βρίσκουν τα «συμφέροντα» μεταξύ τους. Αλίμονο στον ανυποψίαστο που πληρώνει, νομίζοντας ότι τα έσοδα πηγαίνουν στο κράτος.