Δεν είναι μόνο η υπόθεση του Γιώργου Σταθάκη (με τα «ξεχασμένα» 1,8 εκατ. ευρώ και τις αδήλωτες συμμετοχές σε 38 ακίνητα) που έφερε ξανά στον αφρό το θέμα των αφορολόγητων «έχειν» των πολιτικών και τη φρικιαστική αίσθηση του σημειωτόν στο βάθος ενός στάσιμου λαβυρίνθου. Είναι και η υπόθεση του Αλέκου Φλαμπουράρη και οι 11 που δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις (οι 8 δεν είχαν υποβάλει ποτέ «πόθεν έσχες») και οι δύο πρώην υπουργοί που πρέπει να επιστρέψουν τ’ αδικαιολόγητα 1.850.000 και 150.000 ευρώ κ.ο.κ.
Κάθε χρόνο οι Ελληνες πολίτες θαυμάζουν το «έσχες» των βουλευτών και απορούν για το «πόθεν». Ακίνητα εκατοντάδων τετραγωνικών, μετοχές, καταθέσεις, σύζυγοι που αύξησαν κατακόρυφα τα εισοδήματά τους όσο τα έτερα ημίσεα ασκούσαν εξουσία. Ενίοτε αποκαλύπτονται και αδήλωτα περιουσιακά στοιχεία… Τα τελευταία 50 χρόνια που ισχύει το «πόθεν έσχες» των πολιτικών, δεν έχει αλλάξει τίποτα ως προς το ποιοι ασκούν τον έλεγχο (στην πραγματικότητα οι ελεγχόμενοι, αφού στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής οι πολιτικοί έχουν την πλειοψηφία· με τις νέες ρυθμίσεις, στην 9μελή επιτροπή θα συμμετέχουν μόνο τρεις πολιτικοί, οι υπόλοιποι θα είναι ανώτατοι δικαστικοί).
Ομως, χρόνια τώρα, οι έλεγχοι διενεργούνται και διενεργούνται, σε άγνωστο συνήθως βάθος, ενώ έχουμε καιρό να εικάζουμε και να μηρυκάζουμε και να επικρίνουμε και να ξεχνάμε το αθόρυβο «τέλος» της ιστορίας.
Ως τον επόμενο κύκλο «αδιάβλητων ελέγχων», μια φράση-σφραγίδα εθνική, που υπονοεί το αντίθετο – όταν είναι επείγουσα ανάγκη να κερδηθεί χρόνος, ξεκινούν οι διαδικασίες για «σοβαρούς» ελέγχους.
Εκείνο που διαφθείρει περισσότερο την κοινωνία είναι η γενική πεποίθηση πως οι άνθρωποι της εξουσίας, οι περισσότεροι από αυτούς, δεν είναι «χρημάτων κρείσσονες» (υπεράνω χρημάτων), αλλά «χρημάτων ήσσονες» (επιρρεπείς στον χρηματισμό). Οτι πρόσωπα που ελέγχονται, την επομένη δεν ελέγχονται (έχουμε και πρόσφατα παραδείγματα) γιατί δεν προέκυψαν στοιχεία…
Ανάμεσα στα κόμματα εξουσίας υπάρχει μια σιωπηρή αλληλεγγύη όσον αφορά την ατιμωρησία (ή την ανώδυνη τιμωρία) της πολιτικής διαφθοράς. Επιτρέπεται η άγρια πολεμική, ο αμοιβαίος διασυρμός, αλλά προσοχή, ουδείς πρέπει να περάσει το κατώφλι της φυλακής. Με αποτέλεσμα η ταραχώδης περιπέτεια της κάθαρσης να εκφυλίζεται σε κομματική αντιδικία… Φλύαρες δηλώσεις περί τιμιότητας («ήταν της μητέρας μου», «έχω αποσυρθεί από τον λογαριασμό», «έχω φύγει από την εταιρεία»), λαλίστατες διαβεβαιώσεις περί εκχύσεως άπλετου φωτός και λάμψεως της αλήθειας, άκρα του τάφου σιωπή για ό,τι έχει σχέση με την «ταμπακιέρα» και ακόμη πιο βαθιά η πεποίθηση πως τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει.
Το ηθικό και το ορθό, που έπαψε από καιρό να περιγράφεται από άγραφους κανόνες και υπερβατικές αρχές, και καθορίζεται από την οικονομική πρωτοπορία, δεν έχει μειώσει τις στρεβλώσεις της άσκησης εξουσίας. Και δεν προβλέπεται. Η χώρα, και υπό το νέο καθεστώς της «αριστερής εντιμότητας», παραμένει προσκολλημένη στη συναλλαγή, στο κουκούλωμα και στην ιδέα της καθολικής ματαιότητας. Εκεί όπου δεν υπάρχει πρόοδος ούτε κατάληξη παρά ένας νύκτιος κόσμος, προγενέστερος και διαρκέστερος του εκσυγχρονιστικού παντός…