Εγιναν και τα δύο την ίδια μέρα, προχθές Κυριακή. Παρότι ήταν δύο τελείως διαφορετικά γεγονότα, που συνέβησαν σε δύο εντελώς διαφορετικούς χώρους –στον χώρο του πολιτισμού το ένα, στον χώρο της πολιτικής το άλλο–, παρότι το ένα ήταν η ολοκλήρωση μιας διαδρομής και το άλλο η αρχή της· παρότι το ένα γεγονός μιλούσε για όσα δυσάρεστα συμβαίνουν στη δημόσια ζωή και το άλλο ευαγγελιζόταν τις ανατροπές τους, παρ’ όλα τούτα, τα δύο γεγονότα της Κυριακής –η ανοιχτή επιστολή του πρώην (πλέον) προέδρου του Ελληνικού Φεστιβάλ, Γιώργου Λούκου, στον υπουργό Πολιτισμού και η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στη θέση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας– είχαν, και τα δύο, θετικό πρόσημο.
Ακούγεται παράδοξο; Στη δική μου συλλογιστική δεν είναι. Κι αν η εκλογή ενός σύγχρονου ανθρώπου σ’ ένα ιστορικό κόμμα δημιουργεί αυτομάτως ελπίδες και προσδοκίες, αφού όλοι έχουν ανάγκη το διαφορετικό, το αποφασιστικό και το συγκροτημένο (και οι πολίτες και η χώρα), η επιστολή του Γιώργου Λούκου μάς θύμισε πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να ήταν τα πράγματα στον δημόσιο βίο αυτής της χώρας, αν κυριαρχούσαν η καθαρή σκέψη, η πολιτισμένη έκφρασή της και η σταθερότητα σε απόψεις και αρχές που η απουσία τους έχει πλήξει ανεπανόρθωτα τον τρόπο που κινείται αυτός ο τόπος στη δημόσια σφαίρα.
Η επιστολή του Γιώργου Λούκου ξεκινά με τη φράση «με αισθήματα θλίψης για όσους εκθέτουν τη χώρα μας», και μας υπενθύμισε πώς νιώθουν πολλοί Ελληνες πολίτες κάθε φορά που διαπιστώνονται άσκεφτες συμπεριφορές και δράσεις από ανθρώπους που έχουν οριστεί να διοικούν. Πιο κάτω: «Το 2006 ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση να αναλάβω τη διεύθυνση του Ελληνικού Φεστιβάλ. Πιστεύοντας ότι σε μια ευνομούμενη χώρα πρέπει να υπάρχει συνέχεια σ’ έναν οργανισμό, δεν προέβην σε αντικατάσταση στελεχών σε υπεύθυνες θέσεις». Και συνεχίζει: «Παραδίδω επίσης ένα δημιούργημα για το οποίο επιτρέψτε μου να είμαι περήφανος: το κτηριακό συγκρότημα της Πειραιώς 260. Εξοικονομώντας χρήματα από τους ετήσιους προϋπολογισμούς του Φεστιβάλ, μετατρέψαμε ένα εγκαταλελειμμένο πρώην βιομηχανικό κτήριο, σκουπιδότοπο με ψόφιους αρουραίους, σε κέντρο πολιτισμού (…) που η φήμη του πέρασε τα σύνορα της χώρας μας». Και στην προτελευταία παράγραφο ο Γιώργος Λούκος σημειώνει: «Κύριε υπουργέ, περήφανος που στα δέκα χρόνια της θητείας μου δεν δέχθηκα ποτέ παρεμβάσεις στο έργο μου από κανέναν κυβερνητικό παράγοντα, δεν προχώρησα σε κανέναν αναξιοκρατικό διορισμό ή μετάκληση με κομματικά ή συγγενικά κριτήρια και φυσικά δεν ενέδωσα σε αθέμιτες πιέσεις». Βασικά ζητούμενα από μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών: να συνεχίσουν οι θεσμοί, παντού, να λειτουργούν· να υπάρχει δημιουργία και «χτίσιμο», που σημαίνει ανάπτυξη· να παταχθούν οι κομματικές παρεμβάσεις. Και κάπου εκεί ο Γ. Λούκος «συναντιέται» με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος έχει υποσχεθεί να αντιταχθεί στη συνέχιση και αυτών των αντιλήψεων.