Ηταν μια είδηση από αυτές που στα δημοσιογραφικά κλισέ λέμε «εν αιθρία» ή «βόμβα». Πάντως η παραίτηση της επί 21 χρόνια καλλιτεχνικής διευθύντριας του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας Βίκυς Μαραγκοπούλου, χθες το απόγευμα, δεν ήταν κάτι που ανέμενε κανείς. Η ίδια στην επιστολή της λέει ότι η απόφασή της είναι οριστική, και ουδείς γνωρίζει τους πραγματικούς λόγους που την οδήγησαν σε αυτή την πράξη, παρότι ήδη έχουν αρχίσει να συζητούνται οι πιθανότητες να αξιοποιηθεί η εμπειρία της, στο εγγύς μέλλον, σε άλλη δημόσια θέση. Αυτά θα φανούν, και ίσως σύντομα.
Ο,τι και να γίνει, ό,τι και να κάνει στο μέλλον η Βίκυ Μαραγκοπούλου, το γεγονός είναι ότι μετράει 21 ολόκληρα χρόνια σε έναν πολιτιστικό θεσμό της περιφέρειας, που τον έβαλε η ίδια στον διεθνή χάρτη. Η Καλαμάτα έγινε προορισμός και χάρη στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού, και αυτός ο θεσμός είναι από τα μεγάλα ατού της υποψηφιότητας της πόλης για να γίνει Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2021.
Επί 21 καλοκαίρια όσοι αγαπούν τον χορό είχαν προορισμό· έμαθαν όμως να τον αγαπούν και όσοι δεν γνώριζαν πολλά για τις νέες τάσεις αυτής της τέχνης.
Η αποτίμηση της προσφοράς της στον πολιτιστικό χάρτη της χώρας έχει ήδη γίνει και σίγουρα θα ειπωθούν πολλά και τις επόμενες μέρες. Προσπαθώ όμως να μπω στο μυαλό της Βίκυς Μαραγκοπούλου αυτήν τη στιγμή.
Είναι η ολοκλήρωση μιας διαδρομής, της συγκεκριμένης διαδρομής (γιατί σίγουρα θα συνεχίσει να «βαδίζει» η Βίκυ Μαραγκοπούλου), αλλά όσο γεμάτη και να είναι μια διαδρομή, όσο ικανοποίηση και να έχει προσφέρει και σ’ εκείνον που την έχει χαράξει και την έχει διανύσει και σε όσους υπήρξαν συνοδοιπόροι, δεν παύει να είναι ένα τέρμα. Και το τέρμα έχει απολογισμούς, βαθμολογήσεις, κατατάξεις, απορρίψεις, επανεξετάσεις… Φαντάζομαι ότι για όποιον λόγο κι αν πήρε την απόφασή της αυτή η Βίκυ Μαραγκοπούλου, τα 21 καλοκαίρια που έζησε στην Καλαμάτα και οι 21 χειμώνες, στη διάρκεια των οποίων φρόντιζε για τα καλοκαίρια του χορού, θα είναι στις αποσκευές της φεύγοντας από την πόλη. «Θυμάμαι πάντα τις πολλές αξέχαστες παραστάσεις από πολύ σπουδαίους δημιουργούς, Ελληνες και ξένους, την πολύ μεγάλη στήριξη και συμμετοχή από τους πολλούς φίλους του φεστιβάλ, τη μεγάλη χαρά ότι, τελικά, με όλες τις δυσκολίες τα καταφέρναμε», έλεγε σε μια συνέντευξή της το καλοκαίρι του 2014.
Δεν νομίζω ότι θα είχε να πει πολλά διαφορετικά και αυτήν τη στιγμή. Και όχι γιατί δεν θα είχε αντιμετωπίσει δύσκολες στιγμές, πικρίες, έχθρες, οικονομικές δυσκολίες, κακές συνεργασίες, ελλιπή συνεννόηση. Αλλά γιατί, τελικά, τις καλές στιγμές, τις καλές συναντήσεις, τις καλές εμπειρίες κρατάνε όλοι οι άνθρωποι από όλες τις διαδρομές που ολοκληρώνονται. Και γιατί είχε μάθει να βλέπει σε όλα την εμπειρία της περιπέτειας. «Μια περιπέτεια δεν είναι η σύγχρονη δημιουργία;», έλεγε…