Με αφορμή την απρόσκοπτη έξοδο της Κύπρου από το μνημόνιο πριν από μερικές ημέρες, δεν μπορεί κανείς να μην κάνει την επώδυνη σύγκριση με την Ελλάδα.
Ισως κάποιοι να θεωρούν ότι οι Κύπριοι δεν είναι «αξιοπρεπείς» γιατί έσπευσαν να κάνουν αυτά που συμφώνησαν, και μάλιστα ταχύτατα. Οι δυστυχείς, δεν είναι σαν κι εμάς που επαναστατήσαμε και πλέουμε σε πελάγη αξιοπρέπειας. Βέβαια, αυτοί βγήκαν από το μνημόνιο, ενώ εμείς βιώνουμε την έκτη χρονιά κρίσης.
Πολλοί αναρωτιούνται, γιατί τα κατάφεραν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και κυρίως η Κύπρος; Αφού ξεκαθαρίσουμε από την αρχή ότι η κάθε περίπτωση ήταν διαφορετική και η ελληνική αισθητά πιο δύσκολη, έρχονται στη σκέψη νοοτροπίες και πρόσωπα. Και εκεί όλα αρχίζουν να εξηγούνται.
Βλέποντας τον νεαρό υπουργό Οικονομικών της Κύπρου, Χάρη Γεωργιάδη, στην εκπομπή «Ιστορίες» να αναγνωρίζει λάθη του παρελθόντος, να αναλαμβάνει ευθύνες, να εξηγεί τι έπρεπε να γίνει και να υπεραμύνεται με παρρησία δύσκολων αλλά εθνικά επιβεβλημένων αποφάσεων, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί η Κύπρος βγήκε γρήγορα από το μνημόνιο και η οικονομία της θα «τρέξει», ενώ αντίθετα, εμείς, οπλισμένοι με ανικανότητα, λαϊκισμό και ιδεοληψίες, ακόμη δίνουμε τη «μάχη» κόντρα στην κοινή λογική και βρισκόμαστε αισίως στο τρίτο μνημόνιο.
Με απλότητα, ευθύτητα και μετριοπάθεια, ο κ. Γεωργιάδης είπε ότι οι Κύπριοι πολίτες συνειδητοποίησαν πως οι συνήθειες του παρελθόντος δεν μπορούσαν να συνεχισθούν, ενώ από την πλευρά του αντελήφθη τι διακυβεύεται και το εξήγησε στην κοινωνία, αντί να ψεύδεται και να ωραιοποιεί καταστάσεις.
Στη συνέχεια έδρασε μεθοδικά, επέλεξε την περικοπή δαπανών και όχι την αύξηση φόρων, υλοποίησε ό,τι συμφώνησε, και αυτό με τη σειρά του δημιούργησε το αναγκαίο κλίμα εμπιστοσύνης που επέτρεψε στην τρόικα να είναι πιο ευέλικτη καθώς είχε πεισθεί για τη σοβαρότητα, τη συνέπεια και, τελικά, την αποτελεσματικότητα του συνομιλητή.
Λόγω αυτής της συμπεριφοράς η θωρακισμένη κυπριακή οικονομία δεν είναι πλέον όμηρος των θεσμών και των εταίρων, κάτι που, παρεμπιπτόντως, επιτρέπει μεγαλύτερα περιθώρια ελιγμών στον χειρισμό του Κυπριακού καθώς περιορίζει τις δυνατότητες κάποιων τρίτων να πιέζουν τη Λευκωσία.
Εμείς, αντίθετα, έχουμε –για παράδειγμα– μια τεράστια πληγή που λέγεται ασφαλιστικό και για δεκαετίες οι πολίτες δεν θέλουν να δουν, και οι πολιτικοί να πουν, την αλήθεια.
Δεν χρειαζόταν να φθάσουμε στο 2008 και να χτυπήσει το ΔΝΤ το «καμπανάκι» (έκθεση Μπομπ Τράα), που και αυτό επιλέξαμε να μην ακούσουμε. Γνωρίζαμε το πρόβλημα από το 1992 με την προσπάθεια Σιούφα και πολύ καλύτερα και πιο εμπεριστατωμένα από το 2001 και τη σοβαρή και τολμηρή προσέγγιση Γιαννίτση. Αλλά όχι, εμείς προτιμούσαμε να μας χαϊδεύουν κάποιοι τα αυτιά.
Οι επισημάνσεις δεν αφορούν μόνο τις κυβερνήσεις, αλλά και τις εκάστοτε αντιπολιτεύσεις. Παρά τις εύλογες αντιθέσεις και την κριτική που ασκούν στον πρόεδρο της χώρας, στην Κύπρο τα κόμματα της αντιπολίτευσης υπηρετούν μια εθνική στάση, κάτι που διαχρονικά απουσιάζει από την Ελλάδα. Είναι βέβαιο ότι η επώδυνη εμπειρία της εισβολής λειτουργεί συνεκτικά και έχει ενηλικιώσει τους πολιτικούς, που γνωρίζουν τι σημαίνει εθνική καταστροφή.
Με αφορμή την περίπτωση του κ. Γεωργιάδη, αλλά και σε συζητήσεις τις προηγούμενες ημέρες στη Λευκωσία, διαπίστωσα τη σοβαρότητα με την οποία χάραξαν και τη συνέπεια με την οποία υλοποίησαν τις δύσκολες επιλογές για την αντιμετώπιση της κρίσης. Και σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η Ελλάδα αν η πολιτική της ηγεσία διέθετε αυτά τα χαρακτηριστικά ή, μάλλον, αυτές τις αρετές.