Τα τελευταία πρωταπριλιάτικα των εφημερίδων είχαν επιτυχία. Για να παινέσουμε το σπίτι μας λίγο, στέκομαι στο «ρεπορτάζ» του καλού συναδέλφου Απόστολου Λακασά την 1η Απριλίου στην «Κ» («Απρόσμενη συμμετοχή Πελεγρίνη στο Φεστιβάλ Αθηνών»), σύμφωνα με το οποίο στο πολυσυζητημένο Φεστιβάλ θα πάρει μέρος και ο κ. Θεοδόσης Πελεγρίνης με το έργο του «Φθορά, φθορά, φθορά», έπειτα μάλιστα από πρόταση του κ. Φίλη προς τον κ. Μπαλτά, καθώς ο πρώτος ενθουσιάστηκε με την εν λόγω παράσταση.
Με το που ανέβηκε η «είδηση» στην ιστοσελίδα της «Κ», άρχισε να εμφανίζεται σε διάφορα ποσταρίσματα στο facebook, τα οποία όμως παρουσιάζονταν… διχασμένα. Κάποιοι δεν τσίμπησαν και ποστάρισαν το δημοσίευμα με ένα επιδοκιμαστικό σχόλιο για την ιδέα, κάποιοι άλλοι όμως την πάτησαν: «Τι περίμενε κανείς από μια τέτοια κυβέρνηση» κ.ο.κ., ήταν το βασικό σχόλιο που συνόδευε το ποστ – ώσπου κάποιος «φίλος» προέβαινε σε σχόλιο ενημερώνοντας τον χρήστη πως το «ρεπορτάζ» ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο.
Η αλήθεια είναι ότι πολλοί πίστεψαν το δημοσίευμα, εν μέρει διότι στο Διαδίκτυο παρατηρείται μια χαρακτηριστική ευκολία να πιστεύουμε αβασάνιστα ό,τι διαβάζουμε (εδώ, βέβαια, δεν ήταν κάποιο άγνωστο σάιτ αλλά αυτό της «Κ», οπότε δικαιολογείται υποθέτω), κυρίως όμως διότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει κάνει ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να αποδεχόμαστε ως δεδομένα ακόμη και τα πιο απίθανα πράγματα. Είναι και αυτό ένα επίτευγμα. Στο τέλος τέλος, γιατί να μην πάρει μέρος στο Φεστιβάλ Αθηνών ο υφυπουργός Παιδείας, γνωστός για τους δραματοποιημένους φιλοσοφικούς μονολόγους του, στους οποίους πρωταγωνιστεί ο ίδιος; Γιατί, δηλαδή, είναι πιο απίθανο αυτό από την, π.χ., πρόσληψη του κυρίου Καρανίκα στο Μέγαρο Μαξίμου και στον τομέα «στρατηγικού σχεδιασμού» (of all places, που θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξονες); Και μη μας πει πάλι ο κ. πρωθυπουργός πως καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, διότι το ξέρουμε. Ντροπή όμως είναι να μεταθέτεις κάποιον σε ένα πόστο χάραξης πολιτικής της κυβέρνησης μιας χώρας (σε καιρό κρίσης) από μια εργασία, καθ’ όλα αξιοπρεπή, αλλά η οποία όμως δεν στοιχειοθετεί σε καμία περίπτωση («με την καμία», λαϊκά) τυπικό προσόν για τη θέση αυτή. Συνεπώς, εύλογα έγινε πιστευτή η –όντως εξαιρετική– ιδέα του Απ. Λακασά. Απλώς είχε και μια κάποια στήριξη και από την κυβέρνηση…