Δεν είναι η πρώτη φορά που ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας, Παύλος Πολάκης, στρέφεται εναντίον δημοσιογράφων και ΜΜΕ. Στη νεότερη εκδοχή ενός παλαιότερου επεισοδίου, στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου τον περασμένο Δεκέμβριο, που παρουσίασε χθες, αυτοτροφοδοτήθηκε από την ίδια του την αφήγηση. Είπε (ο δημοσιογράφος), του είπα, τι έδειξαν (τα «βοθροκάναλα της διαπλοκής»), κ.ο.κ. Ο θυμός του δεν είχε καταλαγιάσει καθόλου από τον Δεκέμβριο και έτσι επέστρεψε χθες για να δημοσιοποιήσει την απόλυτη φαντασίωσή του: «Επρεπε να σηκωθώ επάνω και να πάει τρία μέτρα κάτω από τη γη, αλλά κράτησα την ψυχραιμία μου». Δηλαδή, αν δεν «την κρατούσε» τι θα συνέβαινε ακριβώς;
Βέβαια, όταν η ΕΣΗΕΑ αυτοκαταργείται με αποφάσεις όπως η πολύ πρόσφατη (της διαγραφής μελών για «τον τρόπο που κάλυψαν το δημοψήφισμα»!) και το ΕΣΡ έχει πλήρως απαξιωθεί, πού να απευθυνθεί και ο κύριος Πολάκης; Παίρνει τον νόμο στα χέρια του. Δεν υπάρχουν αρμόδια όργανα για να καταγγείλει (εφόσον αποφάσιζε τη νόμιμη οδό) τις, κατά τη γνώμη του πάντα, αντιδεοντολογικές συμπεριφορές, ο αναπληρωτής υπουργός – φρόντισε γι’ αυτό (και) η κυβέρνηση στην οποία ανήκει. Ετσι κάθε φορά που αισθάνεται θιγμένος, πιεσμένος ή δεν εγκρίνει την ερώτηση που του υποβάλλουν ή την κρίση που διατυπώνεται για πράξεις ή παραλείψεις του, έχει λυμένα ζωνάρια και το όπλο γιομάτο.
Θα μπορούσε κανείς να συνθέσει ένα μικρό μπουκέτο με αντιδράσεις του κ. Πολάκη και ιστορίες που αφορούν τον δημόσιο βίο του. Από λυρικές εμφανίσεις έως ανεξέλεγκτες εκρήξεις βαρβάτης ρωμιοσύνης.
Στις πρώτες, οφείλουμε να υπενθυμίσουμε ένα απόσπασμα από την ομιλία του στη Βουλή αμέσως μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου:
«Εφυγε η μούχλα του νοτιά, η σκόνη της Σαχάρας, έφυγε η υγρασία του Πουνέντε που έρχεται από τα δυτικά, από την Εσπερία. Φύσηξε καθαρός, βορινός, μαδαρίτικος αέρας, αυτό το μελτέμι που δίνει τη ζωή στα βράχια του Αιγαίου κάθε καλοκαίρι».
Ομως, ακόμη πιο ανησυχητικό από την «πρόκληση Πολάκη» είναι το κοινό που τον πλαισιώνει. Ενας κόσμος (αδιευκρίνιστος ο αριθμός) που χειροκροτάει, γελάει, επικροτεί. Που δικαιώνεται μέσα από παρόμοιες συμπεριφορές, που ενδεχομένως και να τις παροτρύνει («πες τα Χρυσόστομε»). Οπως, όταν πριν από τέσσερα χρόνια ο Ηλίας Κασιδιάρης χαστούκισε σε ζωντανή μετάδοση τη Λιάνα Κανέλλη, υπήρξε μέρος του ελληνικού πληθυσμού το οποίο επικρότησε τη βιαιοπραγία.
Το «ανώνυμο» κοινό είναι η άλλη, πολύ σοβαρή πτυχή της «πρόκλησης». Θα πρέπει να ανατρέξουμε και πάλι στον μεταπολιτευτικό δημόσιο βίο της χώρας, στον ανθηρό «αυριανισμό», ο οποίος συνεχίζει να αρδεύεται από τραύματα που δεν έχουν επουλωθεί· αντίθετα επιμολύνονται και επιπλέκονται.
Συνέχεια της ίδιας πολιτικής και κοινωνικής χρεοκοπίας είναι οι επίμαχες συμπεριφορές στελεχών της εξουσίας και του κοινού τους. Μηδενιστικές αποτιμήσεις που καταλήγουν σε ευθείες επιθέσεις κατά της Δημοκρατίας.
Αυτό το κύμα λαϊκισμού (κάθε απόχρωσης) και αυτόκλητων προασπιστών ενός προσωπικού κώδικα τιμής και δικαίου μόνο στη γελοιοποίηση των θεσμών και στην αυτοδικία μπορεί να οδηγήσει. Η ανεπιφύλακτη υποστήριξη συμπεριφορών «εκτός ελέγχου» –ειδικά όταν προέρχονται από πρόσωπα με θεσμικό ρόλο και λόγο– μόνο την περαιτέρω κοινωνική διάλυση και παγίωση εμπόλεμων στρατοπέδων ευνοεί.
Φτωχαίνουμε και συρρικνωνόμαστε. Και η αιτία δεν είναι μόνο οικονομική. Η στασιμότητα και η υποβάθμιση δεν αφορά τον περιορισμό υλικών αγαθών. Μετασχηματίζεται η κοινωνία με βάση τα πρότυπα της καθημερινότητάς της, που ανταποκρίνονται στο διαρκώς χειρότερο.