«Εμείς όταν πηγαίναμε σχολείο, στη δεκαετία του ’70, δεν είχαμε τέτοιες πολυτέλειες…», μου είπε συνάδελφος αλλά και φίλος, όταν μίλησα για νηπιαγωγεία-στρατώνες. Ωστόσο…
Ο νέος τύπος νηπιαγωγείου για την επόμενη σχολική χρονιά θα είναι το πολυθέσιο. Σε αυτό κατατείνουν η απόφαση του υπουργείου Παιδείας για τον διπλασιασμό –από 7 σε 14– του ελάχιστου αριθμού παιδιών που είναι απαραίτητος για να λειτουργήσει ένα τμήμα νηπιαγωγείου, σε συνδυασμό με την εγκύκλιο του υπουργείου που εκδόθηκε παραμονές Χριστουγέννων, στις 23 Δεκεμβρίου 2015, με τίτλο «Μεταβολές σχολικών μονάδων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης για το σχολικό έτος 2016-17», στην οποία αναφέρεται η προαγωγή συστεγαζόμενων νηπιαγωγείων σε τετραθέσια έως εξαθέσια. Ο ακριβής αριθμός των τμημάτων που θα συγχωνευθούν για τη δημιουργία πολυθέσιων νηπιαγωγείων θα γίνει γνωστός όταν –μέσα στο τρέχον σχολικό έτος– υπογραφεί η Κοινή Υπουργική Απόφαση για τις μεταβολές σχολικών μονάδων.
Οι εκπαιδευτικοί διαμαρτύρονται διότι, με τις αποφάσεις Φίλη, θα καταργηθούν οργανικές θέσεις νηπιαγωγών και ενδεχομένως κάποιοι να αναγκαστούν να «ξεβολευτούν» από το σημερινό, οικείο εργασιακό τους περιβάλλον.
Ωστόσο, δεν μπορεί κάποιος να ψέξει, με ισχυρά επιχειρήματα, τον κ. Νίκο Φίλη για την προσπάθεια «εξοικονόμησης» μονίμων (όπως για τους νηπιαγωγούς), ώστε να περιορισθούν οι ανάγκες για προσλήψεις αναπληρωτών τον Σεπτέμβριο. Την περίοδο 2010-15 αποχώρησαν με συνταξιοδότηση 12.354 εκπαιδευτικοί από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση (και άλλοι 17.843 από τη δευτεροβάθμια), δείχνουν τα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας, με τους διορισμούς να είναι μηδενικοί την τελευταία διετία.
Ανάγκα και ΣΥΡΙΖΑ «πείθεται», αλλά ας μην ξεχνάμε τις παιδαγωγικές συνέπειες των αποφάσεων του υπουργείου Παιδείας. Τα νηπιαγωγεία αποτελούν ένα βήμα «κοινωνικοποίησης» που κάνουν τα παιδιά και για τον λόγο αυτό παιδαγωγικά πρέπει ως δομή λειτουργίας να έχουν χαρακτηριστικά τόσο οικογένειας όσο και κοινωνίας. Πολύ απλά, τα πεντάχρονα τρομάζουν μπροστά στα σχολεία-στρατώνες, όπως θα μετατρέψει τα νηπιαγωγεία η απόφαση Φίλη. (Και) η ελληνική εκπαίδευση, λόγω της δημοσιονομικής πολιτικής λιτότητας, έχει επιστρέψει στη δεκαετία του ’70, και πάνω σε αυτή τη βάση οφείλουμε να συζητήσουμε για το πλαίσιο λειτουργίας αλλά και αλλαγών στις τρεις εκπαιδευτικές βαθμίδες.
Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δείχνει να λειτουργεί με βάση τον ρεαλισμό, την ίδια στιγμή που αφήνει να διεξάγεται ένας εθνικός διάλογος με τσιτάτα και ιδέες ανεδαφικές. Γιατί το κάνει;
Μήπως για να γελούν σαρκαστικά, με τα όσα ακούγονται, οι βουλευτές στους διαδρόμους της Βουλής; Ή μήπως για να πετά την μπάλα στην εξέδρα για να κοιτούν οι αδαείς, την ίδια στιγμή που στο τερέν το παιχνίδι αγρίεψε;