Βουλευτές – μηχανικοί, βουλευτές – δικηγόροι, γιατροί, οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι… Εάν κάθε ένας από τους 300 συμπεριφέρεται ως εκπρόσωπος του επαγγελματικού κλάδου του, ως εκφραστής των συμφερόντων της συντεχνίας του δηλαδή, τότε δεν πρόκειται για Βουλή των Ελλήνων αλλά για άθροισμα συνδικαλιστικών φορέων. Εκτός αν δεχθούμε πως ό,τι αποκαλούμε δημόσιο συμφέρον δεν είναι παρά το άθροισμα των προνομίων κάθε ομάδας εργαζομένων.
Θεωρητικά πάντα, το δημόσιο συμφέρον εκφράζει «το συμφέρον της ολότητας του κοινωνικού συνόλου». Εντούτοις, όπως έχει καταγραφεί από τους ειδικούς, «η συγκεκριμενοποίησή του παρουσιάζει δυσχέρειες. Κι αυτό, γιατί το δημόσιο συμφέρον δεν έχει εκ των προτέρων ένα σαφές περιεχόμενο».
Αρα γιατί να μην απειλήσει με διαγραφή το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος τους «βουλευτές – μηχανικούς που τυχόν ψηφίσουν το ασφαλιστικό»; Ανάμεσά τους, ο πρωθυπουργός της χώρας Αλέξης Τσίπρας, ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο Χρήστος Σπίρτζης (ο οποίος έχει διατελέσει επί σειρά ετών και πρόεδρος του ΤΕΕ) και άλλοι πολλοί. «Θα παραπεμφθούν στο πειθαρχικό με εισήγηση διαγραφής», τονίζουν σε παρεμφερείς ανακοινώσεις τους ιατρικοί και δικηγορικοί σύλλογοι, το Οικονομικό Επιμελητήριο, η ΕΣΗΕΑ, απευθυνόμενοι στους βουλευτές μέλη τους.
«Οι βουλευτές μηχανικοί θα πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν τους τον κώδικα δεοντολογίας των μηχανικών. Η μη εφαρμογή του συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα», επισημαίνει το ΤΕΕ.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συνδικαλιστικοί φορείς θεωρούν ότι οι βουλευτές δεν είναι παρά εκπρόσωποί τους στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Συνήθως δε, οι βουλευτές υποκύπτουν στις απαιτήσεις και τις πιέσεις, γιατί αυτή η «συναλλαγή» θεωρείται και θεμιτή και προσοδοφόρα σε ψήφους.
Κάπως έτσι και με την αμέριστη συμπαράσταση και συμμετοχή όσων εγκαλούνται σήμερα από τα σωματεία τους, κατέληξε ο συνδικαλισμός φθίνουσα αξία, αναξιόπιστος, αναλισκόμενος στη μικροπολιτική, στην αναπαραγωγή και επιβίωση «συνδικαλιστοπατέρων», στη διεκδίκηση προνομίων που ονομάζονταν διαρκώς δικαιώματα κ.ο.κ. Αυτός ο κοινωνικός κατακερματισμός, η διόγκωση των «εξυπηρετήσεων» της κάθε ομάδας, μέσω βέβαια πολιτικών επιλογών, επιβάρυναν ακόμη και στην εξαετία της κρίσης το ασφαλιστικό σύστημα.
Οι συντεχνίες στην Ελλάδα κατέληξαν να είναι ρυθμιστικός παράγοντας στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής κατά το συμφέρον του κάθε επαγγελματικού κλάδου χωριστά. Ομως το άθροισμα των επιμέρους συμφερόντων δεν συνθέτει το «δημόσιο συμφέρον». Χρειάζονται κανόνες, όρια, πολιτική βούληση που δεν θα προσδιορίζεται από το πολιτικό κόστος. Και το χειρότερο: όλοι όσοι πάσχιζαν για «δικαιότερη κατανομή των βαρών» πρότασσαν εκτός από τα στήθη τους και ιδεολογίες βάσει των οποίων θεωρούσαν ότι μπορούσαν να αφήνουν το ασφαλιστικό να επιδεινώνεται, αδιαφορώντας για τις σοβαρές επιπτώσεις στο σύνολο της οικονομίας και της κοινωνίας.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μέρος αυτού ακριβώς του συστήματος είναι που «πάσχιζε». Τώρα αυτοπαγιδεύεται στα προβλήματα τα οποία συνδημιούργησε και σε συμπεριφορές που έχουν καταστροφικό αντίκτυπο στη δημόσια ζωή της χώρας.
Εξουθενωμένοι πολίτες, όχι μόνο οικονομικά αλλά και ψυχικά, ηγεσία αδύναμη όχι μόνο να πείσει για την αναγκαιότητα των μέτρων, να εδραιώσει μια στοιχειώδη σχέση εμπιστοσύνης, προκρίνει τη δυστοπία ως μόνη λύση. Προκρίνει ένα ασύμμετρο αύριο χωρίς δυνατότητες επιλογής και χωρίς ορατές προοπτικές. Μόνο θυσίες, συρρίκνωση, προσχήματα που εμφανίζονται ως «στήριξη των αδυνάμων». Και τι τραγική ειρωνεία – ή μήπως τιμωρία: ο θεαματικός πολλαπλασιασμός των αδυνάμων να συμπορεύεται με έναν κατακρημνισμένο συνδικαλισμό που δεν έχει πια καμία πνοή και δύναμη για να τους υπερασπιστεί.