Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την κατάσταση της κεντροαριστεράς σήμερα, αλλά τα πρόλαβε ο κ. Λουκιανός Κηλαηδόνης με το τραγούδι «Πού βαδίζουμε κύριοι;»: «Τα ’φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα / Που τα ’χε με το Δήμο τον τρελό / Χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα / Και τα ’φτιαξε ξανά με τη Ζωζώ…». Το τραγούδι έτσι συνεχίζει («Χώρισε ο Λουκάς με τη Μαρίνα / και γύρισε ξανά στην Αθηνά / ψωνίστηκε ο Αντώνης με την Ντίνα / που τα ’χε με ένα φίλο του Μηνά») κι έτσι καταλήγει. Σαράντα στίχοι με προσωπικά μπερδέματα που δεν καταλήγουν σε κεντρική ιδέα.
Βεβαίως ο καλλιτέχνης κάτι έχει να πει για τις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά η σημερινή κεντροαριστερά τι ακριβώς λέει; Τι σημαίνουν για την πολιτική οι συνάξεις, οι καβγάδες, οι συμμαχίες, τα μούτρα κ.λπ., και μάλιστα επί της διαδικασίας; Σε αντίθεση με τον γνωστό Κνίτη του ανεκδότου, ο οποίος ζητούσε «να οργανωθούμε, ρε παιδιά» έχοντας κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του, ο οργανωτικός οργασμός περί το κέντρο δεν εμφανίζει κάποιον ορατό στόχο. Πότε έχει αναφορά στις δόξες της κεντροαριστεράς του παρελθόντος –δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, το οποίο οι μισοί από αυτούς απεχθάνονται– και πότε στην ανάγκη να μη δημιουργηθεί δικομματισμός χωρίς τους ίδιους.
Για το μέλλον όμως; Ποια είναι η κεντρική ιδέα όλων αυτών των κομμάτων -συσσωματώσεων, γκρουπ του κέντρου; Ποια απάντηση έχουν για το ζήτημα του χρέους, του κράτους, της επιχειρηματικότητας, της παγκοσμιοποίησης κ.λπ.; Ακόμη και το αληθές επιχείρημα, ότι η κεντροαριστερά έκανε καλύτερη διαχείριση από το κατά Βαρουφάκη «αριστερό τσούρμο», ακυρώνεται από τις εσωτερικές έριδες. Οι μισοί γκρινιάζουν για τον κ. Κώστα Σημίτη, οι άλλοι μισοί μισούν τον κ. Ευάγγελο Βενιζέλο, οι περισσότεροι απαξιώνουν τον κ. Γιώργο Παπανδρέου και όλοι μαζί βρίζουν τον Ανδρέα Παπανδρέου. Η νέα κεντροαριστερά έγινε κάτι σαν την παλιά ανανεωτική Αριστερά: κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες, εξαντλητική διαδικασία, πολλή γκρίνια, τραπεζώματα, συνάξεις, παρασυνάξεις, και στις εκλογές, ένα σκάρτο 3%.
Ιστορικώς η κεντροαριστερά –βασικός κορμός της οποίας ήταν το ΠΑΣΟΚ– είχε κάποια κεντρική ιδέα. Καλή, κακή, θολή ανάποδη, είχε να πει κάτι στον κόσμο. Η σημερινή τσαλαβουτά στα μεγάλα ζητήματα και ζητά από τον κόσμο να την ξαναψηφίσει διότι έφερε σε πέρας το PSI. Δηλαδή ορθώς η κ. Φώφη Γεννηματά είπε στη συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (15.5.2016) ότι «είμαστε εμείς που κρατήσαμε όρθια τη χώρα σε δύσκολους καιρούς», αλλά πως εξ αυτού συνάγεται το «δεν μας ταιριάζει ο ρόλος του ουραγού στις εξελίξεις»; Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ κράτησε τη Βρετανία όρθια σε ακόμη πιο δύσκολους καιρούς και αμέσως μετά έχασε τις εκλογές, διότι το Εργατικό Κόμμα προσέφερε μια καλύτερη εναλλακτική για την ειρήνη.
Δεν ξέρουμε αν η κεντροαριστερά έχει ρόλο, όπως θρυλείται. Διεθνώς, πάντως, βρίσκεται σε αμηχανία. Το θέμα είναι πως οι ρόλοι στην πολιτική δεν παραχωρούνται αλλά δημιουργούνται. Συνεπώς η κεντροαριστερά πρέπει να αποκτήσει κάποια ιδέα για το τι θέλει να γίνει αν ξαναμεγαλώσει. Πρέπει επίσης να αναστοχαστεί την ιστορία της χωρίς μικροπρέπειες και κυρίως χωρίς μεγαληγορίες. Μετά όλα θα βρουν τον δρόμο τους…