Εδώ και μία εβδομάδα, κάθε μέρα, ένα επιπλέον στοιχείο, μια νέα μαρτυρία, μια παρέμβαση, μια ερμηνεία πολλαπλασιάζουν τα ερωτήματα απομακρύνοντας από τις σαφείς απαντήσεις. Μια εβδομάδα μετά, το «μυστήριο πυκνώνει» διαρκώς, η όποια αποσαφήνιση κλονίζεται από την επόμενη αποκάλυψη. Από το μεσημέρι της 16ης Αυγούστου, που συνέβη το πολύνεκρο ναυτικό δυστύχημα στον δίαυλο μεταξύ του χωριού Πέρδικα και της νησίδας Μονή, στην Αίγινα, η μόνη βεβαιότητα που υπάρχει είναι οι νεκροί από τη βυθισμένη λάντζα ύστερα από τη σύγκρουση με το ταχύπλοο. Βεβαιότητα είναι, επίσης, και οι τραυματίες, οι άνθρωποι που βρέθηκαν στη θάλασσα, το γεγονός ότι το ταχύπλοο δεν στάθηκε για να προσφέρει βοήθεια.
Στην Αίγινα, όπου βρίσκομαι αυτές τις ημέρες, ό,τι ακούγεται είναι εξίσου συγκεχυμένο, λόγω δε του μικρού μέρους και των σχέσεων που αναπτύσσονται, τα δεδομένα έχουν την ουρά τού «ξέρω εγώ», καθώς υπάρχει απευθείας ή διαμεσολαβημένη σχέση με τα πρόσωπα και τους πρωταγωνιστές της τραγωδίας. Το πλέγμα των προσωπικών σχέσεων κάνει και τα πράγματα πιο απρόβλεπτα, ασαφή, διφορούμενα και, εκ πρώτης όψεως, ανεξιχνίαστα. Φράσεις που μένουν μετέωρες με αποσιωπητικά, βλέμματα που υπονοούν χωρίς να εννοούν, μια κοινότητα «προνεωτερικού χαρακτήρα» την οποία συνέχουν βιώματα, ήθη, έθιμα, εθισμοί…
Σε αυτήν την υπόθεση εκτός από τα πολλά ερωτήματα, τα όσα έχουν ήδη γραφτεί και θα γραφτούν, την πολιτική εκμετάλλευση του θέματος, τις ανακοινώσεις από υπουργούς, βουλευτές, τη στάση του Λιμενικού, το εξώδικο προς τον αρχηγό του Λιμενικού Σώματος από τον δικηγόρο των θυμάτων, τους κανόνες ναυσιπλοΐας και κατά πόσο τηρούνται, τις διαφωνίες, τις καταθέσεις και τις απολογίες, τις αντικρουόμενες «πληροφορίες» και τις αναβλύζουσες απορίες, ένα πράγμα επαληθεύεται χωρίς να χρειάζεται περαιτέρω διερεύνηση: η αναντιστοιχία θεσμών και νοοτροπιών. Στην περίπτωση που οι θεσμοί και οι νοοτροπίες-πράξεις μιας κοινωνίας δεν συμπορεύονται, οι μεν θεσμοί μπορεί να μείνουν ανενεργοί και οι νοοτροπίες να παράγουν γεγονότα.
Τι εννοούμε; Oτι ακόμη και η κυβέρνηση, ο κατ’ εξοχήν φύλακας των θεσμών, ενήργησε με πρόταγμα τη «νοοτροπία», την αντίληψη της «παρέας», της ευρύτερης «οικογένειας». Eσπευσε με ασυνήθιστη ταχύτητα ο υπουργός Ναυτιλίας στον τόπο του δυστυχήματος κάνοντας ανακοινώσεις που δεν συμβάδιζαν ούτε με το αξίωμά του ούτε με τα γεγονότα. Οι μέρες που ακολούθησαν και τα στοιχεία που ανακύπτουν τον αφήνουν εκτεθειμένο.
Oπως κι αν καταλήξει η υπόθεση της τραγωδίας της Αίγινας, όποια κι αν είναι η απόφαση του δικαστηρίου, έχουν ήδη δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για να περάσει στην ιστορία ως «μυστήριο» με πολλά ποδάρια. Κάποιοι θα πειστούν, κάποιοι άλλοι θα αμφισβητούν αιωνίως, κάποιοι θα παραμείνουν παντελώς αδιάφοροι. Ο Αύγουστος θα περάσει, το φθινόπωρο καταφθάνει ασφυκτικά γεμάτο από τα προβλήματα της ελληνικής κρίσης, η Αίγινα θα (κακο)χωνέψει το συμβάν, η ειδησεογραφία θα στραφεί, υποχρεωτικά, σε άλλα.
Τι θα απομείνει; Το αίσθημα ότι οι θεσμοί είναι ο αδύναμος κρίκος σε μια κοινωνία που δεν τους σέβεται και σε μια πολιτεία που τους επικαλείται κατά το δοκούν. Οι θεσμοί και οι νεκροί θα είναι τα θύματα (και) αυτής της τραγωδίας.