Η διαφορά του νικητή από τον ηττημένο είναι συχνά στην Ιστορία ζήτημα επιλογής της τελευταίας στιγμής. Στα τελευταία 70 χρόνια ελληνοτουρκικών σχέσεων, η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα ένθεν και ένθεν του Αιγαίου. Ολες αυτές οι επιλογές είχαν έναν κοινό παρονομαστή: τη συμμετοχή των δύο κρατών σε μια μεγάλη συμμαχία με σκοπό τη διαφύλαξη των δυτικών συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή. Οι υπαρκτές διαφορές ανάμεσα στα μέλη του ευρύτερου συμμαχικού σχήματος πολλές φορές έμπαιναν «κάτω από το χαλί» του γενικότερου συμφέροντος. Ωστόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει, κάτι που όσο περνάει ο καιρός γίνεται αντιληπτό από ολοένα και περισσότερους. Η «αναθεωρητική», όπως συνηθίζουμε να την περιγράφουμε, στάση της Τουρκίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά αποτέλεσμα των περιφερειακών συσχετισμών, οι οποίοι βρίσκονται σε μια τροχιά ανατροπής. Ως εκ τούτου, πέρα από τα όποια προσωπικά χαρακτηριστικά και τις ιδιομορφίες του, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει μια αναθεωρητική ατζέντα που εξυπηρετεί τα γενικότερα συμφέροντα μιας Τουρκίας που αντιμετωπίζει τον εαυτό της ως μια περιφερειακή δύναμη που θα «βουλώσει» τα κενά ασφαλείας που δημιουργούνται αφενός από την αδυναμία της Δύσης να τα καλύψει, αφετέρου από την απουσία μιας ισχυρής σουνιτικής δύναμης στην ευρύτερη περιοχή. Στο εσωτερικό της χώρας του, ο Ερντογάν συμπεριφέρεται στις Ενοπλες Δυνάμεις της Τουρκίας με έναν τρόπο ο οποίος έχει συχνά την ηχηρή έγκριση της πλειονότητας του τουρκικού λαού. Ο τουρκικός λαός επιθυμεί να δει «τσαλακωμένους» τους στρατιωτικούς που επί 90 έτη λειτουργούσαν ως ένα κλειστό κλαμπ, με σχεδόν ιερατική δομή και απόλυτη εξουσία επί δικαίους και αδίκους. Διαφορετικά, το πογκρόμ που έχει εξαπολύσει στο εσωτερικό της Τουρκίας θα συναντούσε κάποιες πιο ουσιαστικές αντιστάσεις.
Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι ότι ο Ερντογάν έχει κινηθεί βάσει ενός πολιτικού σχεδίου, με σαφείς στόχους, αυτοπεποίθηση και ένα όραμα για τη χώρα του. Εμείς καλά κάνουμε και ασχολούμαστε με την Τουρκία, την πιο σημαντική από τις γειτονικές σε εμάς χώρες, ωστόσο με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα, θα έπρεπε κάποια στιγμή να διερωτηθούμε για την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουμε. Εως τώρα έχουμε περιοριστεί στην κομματική διελκυστίνδα. Το 2009 ξεκινήσαμε από το ΠΑΣΟΚ εναντίον Ν.Δ., το 2012 πήγαμε στο Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις εναντίον ΣΥΡΙΖΑ. Πλέον κινούμαστε στο αντιθετικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ εναντίον Ν.Δ. Ο δημόσιος διάλογος εξαντλείται εκεί. Απλά κατά καιρούς διανθίζεται με επικοινωνιακές παρόλες αχρείων, που θεωρούν ότι άλλαξαν κοινωνικό στάτους κατά την ανοδική καμπύλη της μεταπολίτευσης. Η Ελλάδα πρέπει να τοποθετηθεί στον νέο κόσμο ο οποίος διαμορφώνεται ταχέως. Πιθανή αποτυχία δεν θα οφείλεται σε κανέναν άλλο παρά μόνο στην αδυναμία των πολιτικών ηγεσιών να αντιληφθούν τη νέα πραγματικότητα.