Με την πάροδο του χρόνου, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επιβεβαιώνει τον κεντρικό ρόλο που διαδραματίζει εντός και εκτός κόμματος και χώρας. Μια ισχυρή αντιμνημονιακή φωνή, κύριος εκφραστής των «53», που διαπραγματεύθηκε και εφαρμόζει ένα σκληρό μνημόνιο, αλλά παραμένει δημοφιλής στο κομματικό ακροατήριο, συχνά χωρίς να αμφισβητείται η ειλικρίνεια προθέσεων, ακόμη και από πολιτικούς αντιπάλους.
Και αν δεν αιφνιδίασε με την επικράτησή του στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη της νέας Κεντρικής Επιτροπής, έχει ενδιαφέρον η σχέση που αναπτύσσει με τους διεθνείς παράγοντες που επηρεάζουν την οικονομική πορεία της χώρας.
Οι θεσμοί δυσπιστούν και διαφωνούν σε πολλά. Ωστόσο, αναγνωρίζουν μια λογική σε αρκετά από τα επιχειρήματά του, ακόμη και αν δεν συμφωνούν απαραίτητα με τη γενικότερη πολιτική που αυτά αντανακλούν, ενώ διαπιστώνουν και κάποια πρώτα στίγματα αξιοπιστίας.
Είναι ο αέρας του εξωτερικού, η άριστη χρήση της αγγλικής γλώσσας, είναι ότι, όταν λέει «ο Βόλφγκανγκ» και «η Κριστίν», δείχνει να το εννοεί και να μην προσποιείται, είναι η σύγκριση με το αλαζονικό και συγκρουσιακό ύφος του προκατόχου του, πιθανώς όλα μαζί. Γεννημένος στο Ρότερνταμ, ίσως έχει και έναν ιδιαίτερο δίαυλο επικοινωνίας με τον Ολλανδό πρόεδρο του Eurogroup. Σε κάθε περίπτωση, αντιμετωπίζεται ως σοβαρός συνομιλητής.
Μιλώντας πρόσφατα με στελέχη των θεσμών που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, εισέπραξα μια αναγνώριση για τον ρόλο του Ευκλείδη Τσακαλώτου, όπως και του Γιώργου Χουλιαράκη, ο οποίος αποτελεί μια εθνικά χρήσιμη σταθερά από την πρώτη στιγμή που εμφανίσθηκε στο προσκήνιο, με αποκορύφωμα τη μοναχική περίοδο που επιχειρούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του Γιάνη Βαρουφάκη. Ο κ. Τσακαλώτος περιγράφεται ως μαχητικός διαπραγματευτής, ως ένας υπουργός Οικονομικών που διεκδικεί αυτό που νομίζει ότι μπορεί και πρέπει να εξασφαλίσει, αλλά ο οποίος ταυτόχρονα αντιλαμβάνεται ότι στο ευρωπαϊκό περιβάλλον –κάτι που ισχύει και ευρύτερα στο διεθνές– το «κλειδί» είναι ο συμβιβασμός. Και πως, εφαρμόζοντας άλλη μια θεμελιώδη αρχή της Ενωσης, από τη στιγμή που συμφωνήσει σε κάτι, δείχνει αποφασισμένος να το υλοποιήσει. Τον περιγράφουν ως στέρεο (solid) οικονομολόγο, με τον οποίο προφανώς έχουν πολλές διαφωνίες. Αλλά έτσι λειτουργεί η ευρωπαϊκή οικογένεια.
Από εθνική σκοπιά, το πρώτο βήμα είναι ο υπουργός να εκπροσωπεί με αξιοπρέπεια και επαγγελματική επάρκεια την Ελλάδα στα διεθνή φόρα όπου συμμετέχει και στα οποία λαμβάνονται αποφάσεις που καθορίζουν το μέλλον της χώρας. Αφού διασφαλιστεί το πρώτο αυτό βήμα –κάτι αυτονόητο σε άλλες χώρες, αλλά όχι απαραίτητα στη δική μας– ακολουθεί η συζήτηση περί της ορθότητας ή όχι της πολιτικής που εφαρμόζουν ένας πρωθυπουργός και το οικονομικό του επιτελείο. Και εκεί, φυσικά, τα περιθώρια για αντιπαράθεση ουσίας είναι μεγάλα.